Nieuwe rechthebbende graf moet tekenen voor begrafenis?
26 februari 2005
Vraag nummer: 3717 (oude nummer: 5666)
Geachte heer Van der Putten,
Regelmatig loop ik (wij) tegen een vervelende situatie aan bij begraven (op 1 bepaalde begraafplaats). Het gaat om een handtekening voor een begrafenis.
Er is de volgende situatie. Van een echtpaar overlijdt mevrouw en haar man wordt rechthebbende. Dit mede om veilig te stellen dat hij na zijn overlijden in het graf bij zijn vrouw wordt begraven. Na zijn overlijden moet er een nieuwe rechthebbende komen. Stel er zijn 5 kinderen en 1 wordt de nieuwe rechthebbende. Wie gaan/moeten er nu tekenen? Is dat alleen de nieuwe rechthebbende, mag ik dat (p.o.) ook doen of moet dat alle kinderen zijn?
Ik hoop dat het duidelijk is en zie uit naar uw antwoord, waarvoor alvast mijn dank.
Met vriendelijke groet,
Antwoord:
Geachte heer,
De nieuwe rechthebbende moet tekenen. Steeds meer begraafplaatsen gaan er toe over om een nieuwe rechthebbende aan te laten wijzen vóór de begrafenis van de oude rechthebbende. Later wordt het soms een doffe ellende om de familie een besluit te laten nemen.
Als u weet wie de nieuwe rechthebbende is, maar die kan om een of andere reden zelf niet tekenen, mag u ook (met diens instemming) p.o. tekenen. Maar ik zou dat in de regel niet doen omdat u daarmee tegenover de begraafplaats ook verantwoordelijk en aansprakelijk wordt voor kosten en eventuele problemen. Het komt weinig voor, maar áls het voorkomt kun je een heel flink probleem hebben. Ik denk dat zowel u als de begraafplaatshouder problemen het beste voorkomen als de familie zelf tekent.
Overigens, wat u stelt ten aanzien van dat echtpaar, klopt niet. Als de vrouw overlijdt en de man rechthebbende wil worden om zeker te stellen dat hij in dat graf komt , is sprake van een misvatting. Iemand kan nooit na zijn dood een regeling treffen, behalve door een derde in te schakelen die het voor hem opneemt, of door een testament te maken (maar dan is er ook een executeur nodig die het voor de erflater opneemt en diens wens uitvoert; dat is niet automatisch zo). Er zijn inderdaadwel begraafplaatsen waar in de verordening of het reglement staat dat er een machtiging voor het begraven in een eigen graf nodig is, bejalve wanneer de rechthebbende zelf is overleden: die mag er zó in. We snappen met z'n allen de bedoeling van deze regeling, maar hij is niet sluitend. Als de erfgenamen de overledene niet in 'zijn' graf begraven, gebeurt het niet. Als een nabestaanden direct na het overlijden overschrijving van het graf vraagt, kan hij het ook blokkeren. Het is wat theoretisch en zal niet dagelijks voorkomen, maar het kán wel. Het is in ieder geval zo dat het juridisch geen betekenis heeft in die zin dat er een recht op begraving in het graf voor de rechthebbende door ontstaat. En dat er geen toestemming van een rechthebbende zou hoeven zijn, als er een nieuwe rechthebbende is. Het recht van de rechthebbende gaat altijd voor. De langstlevende moet dan bijvoorbeeld in een codicil of testament uitdrukkelijk hebben bepaald dat hij/zij in dat graf begraven wil worden, willen goedwillende nabestaanden zich sterk kúnnen maken voor begraving in dat graf. De bepaling in het reglement geeft niet die zekerheid die er soms aan toegekend wordt.
Met vriendelijke groet,
mr W.G.H.M. van der Putten
