Tijd is een wonderlijk iets. Je weet wat het is is totdat je het moet uitleggen.
Tijd markeert. 21 jaren geleden. Dat klinkt lang. Er is veel gebeurd in die afgelopen 21 jaren. Ik heb een opleiding afgerond, kinderen gekregen, ben relaties aangegaan. Ik was 21, 21 jaren geleden. Twee keer 21 nu. 21 keren kerst, nieuwjaar, verjaardagen. 21 keer een overlijdensdatum. Markeerpunten.
Tijd kan ook stil staan. Schijnbaar. Woensdagochtend 13 november 1991 stond de tijd even stil. Voor mij althans. De rest van de wereld ging, tot mijn grote verbazing, gewoon door. En ik ook, uiteindelijk.
Tijd doet vergeten. Voor wie dan? Voor mij niet. Vervagen, hooguit. Versluieren. Tijdelijk. Een geur, een geluid, een gezicht, 1000 dingen kunnen dat wat versluierd was in een seconde helder terughalen, alsof het net gebeurd is.
Tijd heelt? Tijd heelt niets. Tijd is een kapstok om ervaringen aan op te hangen. Daarmee verdwijnt een eerdere ervaring niet. Wat gaat er door je heen als je, net uitgegleden met je brommer tussen twee paar wielen van een enorme oplegger van een stilstaande vrachtwagen ligt en je hoort dat hij optrekt en weer gaat rijden? Over jou heen. Die ervaring, dat gevoel gaat niet weg omdat je het uren later vanwege je uitermate slechte lichamelijke conditie niet meer terug kunt halen. Die ervaring verdwijnt niet omdat je 2 dagen later aan de gevolgen van die overrijding overlijdt.
Tijd kost. Vooral moeite. Als je wacht omdat iets lang duurt. Het wachten op de verlossende woorden die niet komen: hij gaat het redden. Of je realiseert dat iets al voorbij is en niet ingehaald kan worden. Niet over gedaan kan. Niet meer gezegd kan worden.
Tijd vormt. Vormt het nieuwe en integreert het oude. Wie ik ben kan niet meer los gezien van wie jij was. Jouw zijn is geïntegreerd in mijn zijn. Jouw zijn stopte. Dat van mij continueert. Dat van jou dus eigenlijk ook.
Tijd is nodig. Tijd wás nodig. Nodig om moed te verzamelen. Om voor het eerst iets over je te schrijven, na 21 jaren. Over de manier waarop. Over het waarom dat er niet is. Over de onzinnigheid ervan. Over het gemis dat nooit weg was, zelfs niet als ik het even vergat.
Over je dood.
Tijd breekt. 27-01-1974 – 13-11-1991
Tijd geeft een naam. Donny Overman.
Misschien valt tijd uitleggen uiteindelijk best mee.
In tegenstelling tot de dood.
De dood is een wonderlijk iets. Je weet wat het is. Totdat je het moet uitleggen.
