Koop Geersing (1957) werkte tot 2011 bij de AVRO als Hoofd Radio. Nadat binnen een korte tijd zijn schoonouders en vader overleden werd hij zó gegrepen door de uitvaartbranche dat hij wist dat hij uitvaartverzorger wilde zijn. Hij nam ontslag bij de AVRO en volgde de opleiding ‘uitvaartverzorger’ bij Docendo. Koop is franchisenemer bij Yarden en verzorgt ongeveer 100 uitvaarten per jaar. Hij schrijft over zijn ervaringen om nabestaanden te inspireren.
Ongeveer twee weken na een uitvaart ga ik op bezoek bij naaste familie. Napraten over wat er gebeurd is en hoe dat is ervaren. Soms zijn er vragen en samen gaan we op zoek naar antwoorden. Het is vroeg in de avond als ik met Ben zit na te praten over de uitvaart van zijn vrouw, een jonge moeder van twee kinderen. Op de grond zie ik een rouwauto van Lego en poppetjes met verdrietige gezichten. Ik herken het: het is uitvaartspeelgoed.
Lees verderHet is zondagochtend, 11 uur. Warm, een beetje drukkend. Ik vind het nodig om iets aan beweging te doen op deze lome dag. Een paar jaar geleden heb ik een fiets, een zogenaamde 'road bike', aangeschaft om iets aan sport te doen. Tegenover mijn woning in Zeist rijd ik zo het bos in, richting Austerlitz. Inspanning is goed voor mijn lichaam en ook voor mijn geest: al fietsend gaan mijn gedachten uit naar die mensen die ik als uitvaartverzorger de afgelopen tijd heb ontmoet. Zoals Joke Spanjaard.
Lees verderMisschien hebt u er wel eens bij stilgestaan: uw eigen uitvaart. Hoe zal dat gaan? Wat zijn uw eigen wensen op dat gebied? Misschien hebt u als eens iets aan het papier toevertrouwd of zelfs besproken met partner, kinderen, familie of vrienden. En hebt u dat ook: ik hoor soms muziek waarvan ik denk: die wil ik wel laten horen bij mijn uitvaart'.
Lees verderVorige week maandag werd er Code Rood afgegeven door het KNMI vanwege gevaarlijk winterweer. Zelf zat ik in een witte (!) rouwauto, gevolgd door familieleden in vijf personenauto’s. We waren met de overledene op weg van diens woonhuis, naar het crematorium. Wij ploegden ons door de nog steeds vallende sneeuw. De rit zou onder normale omstandigheden een half uur duren. We deden er nu een uur over.
Lees verderLucas is 13 jaar en staat naast de kist in de woonkamer. Hij heeft zijn jas al aan en zijn rugzak in de hand. Zijn vader is na een kort ziekbed in het ziekenhuis overleden en het gezin wilde hem graag weer thuis hebben. 'Opbaren' noemen we dat.
Lees verderEen paar weken geleden werd ik geportretteerd in ‘De Volkskrant’, als één van drie zelfstandige uitvaartondernemers. Aanleiding was het verschijnen van het boek ‘Laat je niet kisten door de commercie’, geschreven door bespaardeskundige Marieke Henselmans. Zij beschrijft het proces van kwetsbaarheid bij nabestaanden na een overlijden. “Uitvaartondernemers zijn zeer bereid te helpen, maar presenteren daarna een gepeperde rekening. Veel nabestaanden durven niet te vragen hoeveel het kost. Ze willen de overledene niet tekort doen. Maar echt, het kan voor veel minder.” Zelf ben ik altijd heel transparant waar het gaat om uitvaartkosten, die meld ik namelijk vooraf, op de euro nauwkeurig. En natuurlijk kun je daarop besparen.
Lees verderOp tafel in de kamer ligt een map, ‘Mijn uitvaart’ staat er op. “Mijn kinderen weten waar deze map ligt. Als mij iets overkomt weten ze precies wat er is afgesproken”, zegt Wim aan de andere kant van de tafel. Hij nodigde mij uit om zijn uitvaartwensen eens te komen bespreken en vanavond doen we dat. In de map zitten verzekeringspapieren, een overzicht van telefoonnummers, een handgeschreven lijst met adressen en inmiddels ook mijn visitekaartje. Wim, weduwnaar, denkt al enige tijd goed na over zijn uitvaart en betrekt zijn kinderen bij dat proces. Dan verrast hij me met een persoonlijke vraag: “Welke muziek wordt gespeeld bij jóuw uitvaart?”
Lees verderEen tijd geleden werkte ik als uitvaartverzorger mee aan de lezing ‘De (bijna-)dood ontrafeld’ in de Woudkapel in Bilthoven. Het onderwerp werd gepresenteerd door Maureen Venselaar en sprak blijkbaar aan, want er was een grote opkomst. In de pauze raakte ik in gesprek met een bezoekster, Maaike Volmer-Hendrikse. We bespraken het thema van die avond en na afloop van ons gesprek gaf ze me het zelfgeschreven boekje ‘Dag m’n liefje’ over het verlies van haar kindje en over de dood van haar man. Het heeft mij niet meer losgelaten.
Lees verderKwart over vijf ’s middags. Ik loop de aula van crematorium Den en Rust in Bilthoven binnen. Over een kwartier begint hier de plechtigheid van Simon. Met aulamedewerker Walter neem ik het programma door: muziek en foto’s. Er staan drie stoelen bij de kist klaar. Voor Jeanet, de vrouw van Simon, hun dochter Ellie, schoonzoon Gert en kleinzoon Jordi van nog geen jaar oud. Buiten is het inmiddels aardig donker geworden, het bospad is verlicht en binnen zullen zo dadelijk de kaarsen worden aangestoken. Walter schakelt de aulaverlichting deels uit, zodat de sfeer intiem is. Bijna gezellig.
Lees verderOp een zomeravond zit ik op het terras achter het huis van Arno en Thijmen. De laatste heeft me uitgenodigd omdat hij wil dat ik kennis maak met Arno, zijn echtgenoot, die lijdt aan de ziekte Amyotrofische Laterale Sclerose (ALS). Het is één van de meest ernstige en invaliderende aandoeningen van het zenuwstelsel. Als ik met Arno praat ben ik me bewust van het feit dat in zijn lichaam een gezonde geest zit. Thijmen weet dat hij binnenkort afscheid van hem zal moeten nemen.
Lees verder