Nog één keer…
Kortgeleden heb ik een dvd aangeschaft. Het betrof een dvd van een Franse serie: Rebound. Ik heb het nog niet gekeken. Deels vanwege tijdgebrek (ja,ja, dat bestaat niet. Ik weet het. Alles is een kwestie van prioriteiten stellen…). Deels vanwege het onderwerp waarvan ik verwacht dat het me gaat raken. De serie gaat over een klein dorpje in de Franse Alpen waar op een dag reeds overleden inwoners terugkeren.
Ze zijn niet veranderd, zien eruit zoals ze eruit zagen toen ze stierven, hebben zelf geen idee dat ze dood zijn geweest en willen hun leven weer oppakken, daar waar ze het hadden verloren. Een fascinerend concept, dat was mijn eerste gedachte toen ik hoorde over deze serie. En erg intrigerend. Want wie wil dat nou niet? Wie wil niet dat zijn of haar doden terug keren? Hoe vaak denken we niet: nog één keer iemand zien, nog één keer de kans dat te zeggen wat onuitgesproken was gebleven of te weinig was gezegd? Vraag een willekeurig persoon die ooit iemand verloor waar hij of zij van hield of men diegene nog een keer zou willen zien, en het antwoord zal een volmondig 'ja!' zijn. Maar dan gaat de gedachte verder. Want nog één keer iemand zien is iets anders dan een volledige terugkeer. Ook al zal ongetwijfeld een groot deel van de mensen graag iemand volledig zien terugkeren, het heeft in dat geval waarschijnlijk ook grote consequenties. Nog los van de praktische kant ( als álle ooit overledenen terugkeren hebben we pas echt een overbevolkingprobleem…) zitten er ook morele en emotionele aspecten aan verbonden. Want wat als je overleden man terugkeert, maar je bent inmiddels al hertrouwd? Of als die akelige buurman terugkeert die je het leven zuur maakte? Het zou in sommige, of zelfs in vele gevallen, wel eens erg ingewikkeld kunnen worden.
Het idee van een letterlijke terugkeer na de dood is jaren geleden ook al eens in beeld gebracht door auteur Stephen King. In zijn verfilmde boek 'Pet Sematary' overlijdt door een ongeval voor hun woning het zoontje van Louis en Rachel Creed. Het verdriet is zo enorm en overweldigend dat ze hun toevlucht zoeken in een oude Indiaanse mythe waarin verteld wordt dat indien een lichaam op een bepaalde magische plek begraven wordt, het weer tot leven zal komen. Klein minpuntje: degene die terugkeert is lichtelijk veranderd, en niet ten goede….. Louis en Rachel weten dit, toch begraven ze hun zoontje op die magische plek. Liever je zoon terug als een soort monster, dan een dode zoon.
En ik, wil ik, na alle gedachtespinsels die ik net beschreven heb, dat mijn doden terugkeren? Ik kan hier slechts één antwoord op geven. Alle rationele argumenten ten spijt, alle praktische, emotionele of morele bezwaren ten spijt, ik kan alleen maar een volmondig 'ja!' zeggen. Want de pijn van verlies overstijgt de ratio te allen tijde. Ik wil mijn geliefden terug. Want ik wil nog één keer iets zeggen: duizenden keren achter elkaar.
