Op advies van een uitvaartbegeleidster, wil ik u graag in vol vertrouwen een kwestie voor leggen. Ik heb van haar begrepen, dat dit kosteloos is en discreet kan plaatsvinden zonder mijn naam te noemen.
Het gaat om het volgende.
Kortgeleden is mijn vader overleden aan de gevolgen van kanker. Het huwelijk van mijn ouders heeft vele dalen gekend en helaas werd de sfeer alleen maar scherper in de laatste maanden van zijn ziekte. Dat neemt niet weg dat ik nog wel goede gesprekken met mijn vader heb kunnen hebben, maar toch kwam ik vaak ziek thuis van de mensonterende omstandigheden waarin mijn vader nu "gevangen" (in zijn lijf) zat. Mijn moeder kon hem nu de baas en wenste gauw haar tweede kans. Natuurlijk is geen enkel mens slecht en is in haar verleden genoeg te vinden om haar houding te begrijpen. Dat valt me echter niet mee. Ik heb nl. de pech dat ik in doen en laten op mijn vader lijk.
Mijn vader is zeker niet meer heilig te verklaren en ook ik moest hem voor bepaalde zaken vergeven. Dat is mij wel gelukt, want ik hij begrijp mijn "moeilijk" denkhoofd.
Samen met mijn 2 zussen hebben we moeten vechten voor zaken als het zetten van een advertentie, het bestellen én verzenden van rouwkaarten. Alles werd betwist, we waren er ziek van.
Ik had echter nooit verwacht, dat ik na het zien van een TV programma zo geraakt kon worden door de mogelijkheid van een beetje as in een hanger te verzegelen en wilde hier dan wel niet mee om mijn nek lopen, heb al genoeg in mijn rugzak, maar ik zou het willen hangen bij zijn foto.
Ondanks het feit, dat mijn nichtje van 17 jaar een half jaar geleden mondelinge toestemming had gekregen van mijn vader heeft zij zich terug getrokken, waardoor er een week voor mijn vaders sterven is afgesproken dat mijn vaders as gewoon t.z.t. verstrooid zou worden. Ik moet eerlijk zeggen, dat mijn oudste zus zo'n hangertje al een vreselijke gedachte vond en dus enorm blij was het de terugtrekking van mijn nichtje.
Ik heb mijn moeder gevraagd of ik een beetje as van mijn vader mocht hebben. Mijn vader had een hele grote hekel aan mijn vader en hekelt mij nu ook. Ze werd enorm boos en "trekt de as nog liever de plee" dan dat ik hem ook nog eens zal eren. Natuurlijk heeft ze het heel anders tegen de anderen gezegd, die willen dat ik mijn moeders wens respecteer. Al zouden ze me wel een beetje as gunnen, maar dan moet dat zonder medeweten van mijn moeder gaan. Zoveel houden ze wel van me... Toen heb ik mijn moeder nog gevraagd of ik bij de verstrooiing mocht zijn. Mijn moeder heeft mij verboden om überhaupt nog op deze zaak terug te komen en ook mijn zussen hebben mij geadviseerd dit dan nu maar "los te laten". Mijn moeder heeft nooit echt van me kunnen houden, maar ik hou wel van haar, al moet ik mijn grenzen telkens duidelijk scherp houden. Ik wil dan ook niets ondernemen, die de naam van mijn familie, mijn familiebanden of anderzijds onrecht zou doen aan het verwerkingsproces. Ik vind het verbod van mijn moeder echter enorm zwaar en ben inmiddels vastgelopen.
De uitvaartbegeleidster met wie ik de kwestie besproken heb mailde mij het volgende:
"Indien jouw moeder diegene is geweest die haar handtekening op het opdrachtformulier heeft gezet is zij de opdrachtgever en ook diegene die recht heeft op de as. Naar mijn weten kun je niets buiten haar om doen, omdat in bovenstaande geval de as van haar is en het crematorium jou nooit een gedeelte van de as zou geven. Ik denk dat de enige gang de gang naar de rechter is, maar dat komt ze uiteraard wel te weten. Wil je zeker weten of bovenstaande correct is dan adviseer ik je om je vraag voor te leggen aan mr. van der Putten via www.uitvaart.nl vragen stellen (is kosteloos). Hij is nl. de jurist op dit vlak en zal denk ik bovenstaande bevestigen. Maar wie weet heeft hij een andere kijk op de zaak en ziet hij nog wel mogelijkheden."
Beste meneer van der Putten heeft u nog een passende mogelijkheid om verder te komen in mijn complex rouwproces. Ik kan verder zonder de liefde van mijn moeder, maar wil haar de mijne niet onthouden.
Alleen ik heb een wens die zij zeker niet nu en niet over een maand of 5 of later zal inwilligen, ik mag zelfs niet bij de verstrooiing aanwezig zijn.
Wat zijn in Godsnaam nog mijn mogelijkheden???
Hoogachtend,
XX
Antwoord:
Geachte mevrouw,
Ik heb uw verhaal met aandacht gelezen.
De reactie van de uitvaartverzorgster is correct. Uw moeder heeft het juridisch als opdrachtgever van de crematie voor het zeggen.
Zie: Wie bepaalt of iemand wordt begraven of gecremeerd (en rechtszaken over bewaren of verstrooien van as)
Als uw moeder niet een beetje as af wil staan en ook derden haar niet op andere gedachten kunnen brengen, houdt het eigenlijk op.
U schrijft echter ook dat een week voor zijn overlijden, met vader is afgesproken dat de as verstrooid zou worden. Als dat een eigen keuze van vader was, of hij er mee heeft ingestemd, dan is dat een leidraad. Want het uitgangspunt van de wet is, dat de wens van de overledene gevolgd moet worden.
Het enige dat u zou kunnen doen is een advocaat in de arm nemen, hem/haar laten dreigen met een rechtszaak en als dat niet helpt zonodig een rechtszaak voeren. Het komt namelijk nog wel eens voor dat een rechter inzake het wel of niet verstrooien van as, of het bewaren van as, kiest voor het bewaren. Misschien ook als het maar een beetje is, zoals u wenst. Maar een probleem in deze zaak is - voor u - dat een week voor zijn overlijden met vader een afspraak over het verstrooien is gemaakt. De wens van de overledene moet ook door de rechter worden gevolgd.
Ik merk nog op dat een rechtszaak ieen dure aangelegenheid is. U moet met enkele duizenden euro's rekenen, succes is niet verzekerd en het is emotioneel slopend. Al met al kan ik u niet veel hoop geven.
Spelregels
