Wanneer er geen nummer op de kist zit maar wel een enkelbandje bij de overledenen om het been met naam en data, is dit dan voldoende als het correspondeerd met het verlof/registratie formulier om te mogen cremeren?
Antwoord:
Geachte heer of mevrouw,
Van toepassing is artikel 8 van de Wet op de lijkbezorging. Dat artikel regelt:
1. Op de kist of op een ander omhulsel van het lijk wordt een registratienummer aangebracht, dat correspondeert met het nummer, vermeld op een bijgevoegd document dat tevens de namen, de data van geboorte en overlijden van de overledene dan wel de geslachtsnaam van de doodgeborene bevat, nadat is vastgesteld dat het document betrekking heeft op het lijk.
2. Tot begraving of crematie wordt niet overgegaan dan nadat de houder van de begraafplaats of van het crematorium de overeenkomst heeft vastgesteld tussen het op de kist of het omhulsel vermelde registratienummer en het nummer, vermeld op het document, bedoeld in het eerste lid.
3. Indien er reden is om aan te nemen dat de gegevens op het document dan wel op de kist of het omhulsel niet juist zijn, vindt zo mogelijk de identificatie van het lijk plaats door twee personen die de overledene bij leven hebben gekend, in tegenwoordigheid van de houder van de begraafplaats of het crematorium.
Zonder nummer op de kist (en document) mag er niet worden overgegaan tot begraving of crematie, zonder dat identificatie van de overledene plaats vindt.
Uw vraag komt er op neer dat de overledene zou worden geidentificeerd aan de hand van gegevens op het enkelbandje.
In geval van nood, eenmalig, bij een crematie buiten de aanwezigheid van nabestaanden, kan dat een oplossing zijn. Maar een standaard procedure kan het zeker niet worden. Het personeel van het crematorium zou dan namelijk altijd de kist of het omhulsel moeten openen en het enkelbandje moeten zoeken en bekijken. Ik weet dat het personeel van het crematorium het openen van de kist vaak een emotioneel belastende handeling vindt. Het maakt verschil of je met neutraal in een kist of omhulsel verpakte overledenen van doen hebt, dan wel of je overledenen lijfelijk moeten aanschouwen en vast moet pakken. Van medewerkers van een uitvaartcentrum mag je dat verlangen, maar van medewerkers van een crematorium niet. Het crematorium mag in de gevallen dat niet aan de voorwaarden van de wet wordt voldaan, de overledene weigeren te cremeren. Dat is zelfs de bedoeling.
Ik zou een crematorium adviseren om strikt de procedure van de wet te volgen. Dus om, als er geen nummer op de kist staat, de overledene te laten identificeren door twee personen die de overledene bij leven hebben gekend. En om niet naar het enkelbandje te zoeken of kijken.
Crematie is een gevoelige zaak. Het publiek moet op geen enkele manier de indruk krijgen of kunnen krijgen dat een crematorium sjoemelt met voorschriften die de identiteit van een overledene waarborgen. Je kunt later aan de as niet zien of het de as van jouw dierbare is. Alleen het nauwgezet volgen van de voorschriften ter zake van identificatie van een overledene, het separaat cremeren van elk stoffelijk overschot en het waarmerken van de asbus geven die zekerheid. Een crematorium moet dat vertrouwen op geen enkele manier in de waagschaal zetten. Uitvaartondernemingen ook niet.
Spelregels
