Mei 2015 is een Armeense man die in onze gemeente woonde overleden. In eerste instantie wilde de familie een particulier graf met reservering voor zijn echtgenote maar tijdens de dagen voor de begrafenis bleek, dat de financiële middelen niet toereikend waren en is de hulp van de gemeente ingeroepen voor het betalen van de kosten. De stelregel is dan, dat de begrafenis zo eenvoudig mogelijk uitgevoerd moet worden en er begraven wordt in een algemeen graf. Meneer is dus in een algemeen graf met een termijn van 10 jaar begraven.
Inmiddels geeft de Armeense gemeenschap aan, dat ze willen bijdragen in de kosten rondom dit graf. Aangeboden is, dat na terugbetaling van de hulp van de gemeente en bijbetaling van de meerkosten, het graf van meneer omgezet kan worden in een particulier graf. Hij is echter niet diep genoeg begraven, dat zijn echtgenote tzt bijgezet kan worden in hetzelfde graf (kan pas op latere termijn, als lijkvertering voldoende is).
De echtgenote (=contactpersoon voor dit graf) wil graag bij haar echtgenoot begraven worden. Hierop is aangegeven, dat indien zij vóór volledige lijkvertering van haar echtgenoot (uiteraard niet zo verteld.....) komt te overlijden, het beste voor haar een particulier graf aangevraagd kan worden en dat dan op een later tijdstip haar echtgenoot overgebracht kan worden naar haar graf (10 jaar na zijn overlijden). Komt zij na deze 10 jaar te overlijden, kan haar echtgenoot dieper begraven worden in dit graf en kan zij bijgezet worden. Uiteraard moet het graf dan wel omgezet worden naar een particulier graf.
Inmiddels zijn we vele gesprekken verder en men blijft terugkomen op dezelfde vraag: kan meneer niet nu al overgebracht worden naar een particulier graf waar dan tzt mevrouw in bijgezet kan worden.
Uit alle informatie in deze vragenrubriek haal ik het advies, dat binnen 2 maanden na begraven en daarna pas na 10 jaar wordt aangeraden om iemand te verplaatsen.
Kunt u mij aangeven, waar ik deze termijnen kan vinden, zodat ik de nabestaanden een goed antwoord kan geven, wat ook voor hen afdoende is. In de verschillende gesprekken heb ik telkens aangegeven, dat alleen bij zwaarwegende redenen op een eerder tijdstip overgegaan kan worden tot op- en herbegraven (dit inmiddels ook zo teruggevonden in uw antwoorden in deze rubriek). Zij vinden het feit dat de echtgenoten mogelijk een poos niet bij elkaar begraven zullen zijn een zwaarwegende reden, terwijl wij als gemeente dat niet zo zien. Ik wil dus niet aangeven, dat het echt niet kan maar wel aangeven, dat het pas in 2025 aan de orde is.
Bij voorbaat mijn dank voor uw antwoord!
Antwoord:
Geachte mevrouw,
De termijnen van 2 maanden en 10 jaar waren in het verleden de standaard-adviezen van de toenmalige Inspectie van de volksgezondheid voor de milieuhygiëne. Zij stonden ook in de Inspectierichtlijn lijkbezorging, welke richtlijn overigens inmiddels vervallen is, tegelijk met het schrappen van de adviestaak van de (inmiddels VROM-inspectie geheten) inspectie in de Wlb in 2010. Vaak werden deze termijnen door burgemeesters gehanteerd bij hun besluiten op een opgraving wel of niet toe te staan.
De termijn van 2 maanden hield echter niet in dat de operatie binnen 2 maanden moest zijn uitgevoerd, maar dat de aanvraag binnen 2 maanden moest zijn gedaan. Het kon en kan niet zo zijn dat door bezwaren van derden en een eventuele rechtszaak, of door een bewust trage afhandeling door de gemeente, de 2 maanden een fatale termijn zou zijn waarna alles geblokkeerd zou zijn.
De 'grenzen' van 2 maanden en 10 jaar worden wel vaak aangehouden in besluiten om wel of niet een opgraving toe te staan, maar ze zijn niet 'hard'. Als er voldoende aanleiding is kan er van worden afgeweken.
In het geval dat speelt in uw gemeente zou ik, als ik uw burgemeester zou moeten adviseren, kijken waneer het eerste verzoek tot een herbegraving in een eigen graf gedaan is. Als dat binnen ongeveer 2 maanden na het overlijden is, zou ik dat beschouwen als een tijdig ingediende aanvraag. En dan is er feitelijk meestal ook niet zo'n bezwaar tegen de opgraving.
U schrijft inmiddels vele gesprekken verder te zijn, maar die vele gesprekken leiden vaak tot niets. Ik ben geen voorstander van veel gesprekken. Ze kosten tijd. En ze staan een behoorlijke rechtsgang ook in de weg. Want als men eerder de aanvraag gedaan had en er afwijzend op beslist zou zijn, had men de mogelijkheid gehad om tegen de afwijzing bezwaar en beroep aan te tekenen. En misschien via die weg het gewenste resultaat kunnen bewerkstelligen. Maar door alsmaar te blijven praten en geen duidelijk besluit te nemen, is die weg moeilijker geworden.
Het lijkt mij verstandiger om 1 of desnoods 2 keer te praten, maar vervolgens wel een knoop door te hakken.
Eigenlijk is er feitelijk vaak ook helemaal niet zo veel bezwaar tegen een opgraving. Men wijst een aanvraag soms af omdat men het eigen personeel niet met zo'n vervelende klus wil belasten. Maar dat hoeft ook niet; hier zijn gespecialiseerde bedrijven voor, waar de kosten vaak van meevallen. Als iemand niet door het hele land hoeft te worden vervoerd, maar een paar rijen verderop op de begraafplaats her wordt begraven, zie ik ook geen gevaar voor de volksgezondheid. En ik kan mij voorstellen dat het voor een langstlevende echtgenoot een heel vervelende onzekerheid is, zolang toch niet echt zeker is dat een herbegraving over 10 jaar zal plaatsvinden. Als er geen andere personen boven deze overledene begraven zijn, worden anderen niet gestoord door een opgraving. Ik heb zelf de neiging om te adviseren met de opgraving in te stemmen, als het verzoek binnen een paar maanden na de begrafenis is gedaan.
Met vriendelijke groet,
mr W.G.H.M. van der Putten
TIP
Op zaterdag 23 april 2016 wordt in de Westerkerk in Amsterdam de Uitvaartbeurs Amsterdam gehouden. De beurs is gratis toegankelijk voor het publiek!
TIP
Laat nabestaanden niet onnodig zoeken. Registreer of u een uitvaartverzekering hebt op uitvaartverzekeringsregister.nl
Ook verstandig om in te vullen als u GEEN verzekering hebt.
Spelregels
