Eigendom van familiegraf - wijziging tenaamstelling - verkrijgende verjaring
20 december 2014
Vraag nummer: 41081
Geachte heer Van der Putten,
In vraag 7171 schrijft u "Voor koop van een graf (en dus de grond) zou ook altijd een transportakte van een notaris nodig zijn en inschrijving bij het kadaster. Er zijn naar schatting ruim 2 miljoen graven in Nederland en er zijn er ongeveer 3 bekend die echt gekocht zijn, met ondergrond. Dat is dus een verwaarloosbaar percentage en de uitzondering die de regel bevestigt.".
Nu wil het geval dat op de begraafplaats waar een aantal familieleden van mij begraven is in een familiegraf, een apart kadastraal perceel is afgescheiden van de rest van de begraafplaats. Dit kadastrale perceel staat ook niet op naam van de de kerk, maar op naam van 3 voorouders van mij op basis van het akte uit 1867.
In verband met een recent begraven persoon op de betreffende plek, willen wij graag regelen dat het stuk grond op naam van de huidige generatie van de familie wordt gezet. Echter gezien het tijdsverloop is het ondoenbaar na te gaan wie via vererving op dit moment gerechtigd zijn tot het perceel.
Mijn idee is nu om met een beroep op verjaring de tenaamstelling van het graf/perceel ook bij het Kadaster te wijzigen.
Heeft u hier ervaring mee of ziet u andere (juridische) mogelijkheden?
Desgewenst kan ik u de relevante kadastrale stukken/akte toesturen.
Bij voorbaat dank voor uw moeite.
Met vriendelijke groet,
J.H. Copijn
Antwoord:
Geachte heer,
Op de site van notariskantoor Ledeboer lees ik de volgende informatie over verkrijgende verjaring van onroerend goed.
"Eigendomsverkrijging kan ontstaan door verjaring doordat iemand het kadastraal eigendom (het onroerend goed) van een ander voor een duur van 10 jaar te goeder trouw (verkrijgende verjaring) en/of 20 jaar (niet te goeder trouw) (bevrijdende verjaring) in bezit heeft. Of sprake is van verjaring hangt af van de feiten en omstandigheden.
Wat zegt de wet:
a. Verkrijgende verjaring (te goeder trouw)
Voor verkrijgende verjaring bepaalt artikel 3:99 BW, dat een bezitter te goeder trouw het recht op een onroerende zaak verkrijgt door een onafgebroken bezit van tien jaren. Een bezitter is te goeder trouw wanneer hij zich redelijkerwijze als rechthebbende mocht beschouwen (artikel 3:118 BW). Bijvoorbeeld de bezitter die niet wist en ook niet kon weten dat hij van een onbevoegde verkreeg. De verjaringstermijn begint te lopen met de aanvang van de dag, volgende op die waarop het bezit is verkregen (artikel 3:101 BW).
b. Bevrijdende verjaring (niet te goeder trouw)
Voor bevrijdende verjaring bepaalt artikel 3:105 BW dat degene die een goed bezit op het tijdstip waarop de verjaring van de rechtsvordering strekkende tot beëindiging van het bezit wordt voltooid, dat goed verkrijgt, ook al was zijn bezit niet te goeder trouw. Bij deze vorm van verjaring gaat het om de verjaring van de rechtsvordering tot beëindiging van het bezit.
Verjaring/Kadaster
Op het moment dat de verjaringstermijn is voltooid, verkrijgt de bezitter de eigendom van de onroerende zaak van rechtswege, ongeacht diens goede of kwade trouw, ongeacht de duur van zijn bezit en ongeacht de vraag of dit bezit al dan niet onafgebroken is geweest. Deze verjaring kan ingeschreven worden in de registers van het Kadaster.
Advies notaris
Aan de hand van de feiten en omstandigheden laten beoordelen of er sprake is van verjaring, waarna de verjaring eventueel ingeschreven kan worden in de registers van het Kadaster. Dit is met name praktisch bij toekomstige verkoop van een onroerende zaak."
De eis voor verkrijgende of bevrijdende verjaring is feitelijk bezit, gedurende een bepaalde termijn. De vraag is of iemand het graf feitelijk in bezit neemt, of heeft.
Ik meen persoonlijk dat geen sprake zou kunnen zijn van verkrijgende verjaring, omdat u weet en anderen weten, dat de eigendom eigenlijk deels bij andere erfgenamen rust of zou kunnen rusten. Dan is men niet te goeder trouw.
Maar er zou wel sprake kunnen zijn van bevrijdende verjaring.
Maar goed, ik ben geen civilist. Misschien zou een notaris of een civilist er anders over denken of nog een nuance kunnen aanbrengen die ik niet zie.
Ik meen dat de persoon die in het graf laat begraven, de persoon is die het graf in bezit heeft of neemt. Als de voorlaatste keer dat in het graf begraven is, langer dan 20 jaar geleden is, zou nu waarschijnlijk wel gesteld kunnen worden dat de persoon die de laatste begraving heeft geregeld, het graf al heel lang in bezig heeft. Het moet dan alleen geen erg jong persoon zijn, anders is het niet geloofwaardig.
De idee van verjaring vind ik wel een heel interessante en vooral ook praktische oplossing. Want ik zie wel problemen. Ik heb een paar jaar geleden te maken gehad met een grafkelder, die ook in een eigen perceel lag. Sommige erfgenamen hadden hun erfdeel wel telkens correct laten beschrijven bij het kadaster. Anderen helemaal niet. Maar toen kreeg je de situatie dat iemand voor - als ik mij goed herinner - 1/286e deel mede-eigenaar was van een graf. Dat werkt natuurlijk niet meer. Ik weet niet hoeveel andere eigenaren er (in theorie) nog waren, maar je kunt geen 50 of 100 mede-eigenaren meer benaderen om toestemming te vragen voor een bijzetting. Dat is niet meer te realiseren. Er is er altijd wel een op wereldreis of opgesloten in een inrichting of gevlucht voor schuldeisers. Het is heel zinvol om een of hooguit enkele beschikkingsbevoegde eigenaren te hebben.
TIP
Bezoek ook eens de video-adviesrubriek: Infotheek - reportages - kijkersvragen - juridische vragen en antwoorden (klik hier).
Zoals: Wie bepaalt of iemand wordt begraven of gecremeerd?
Spelregels
