Liefdesbrieven retour
2 oktober 2002
Vraag nummer: 1219 (oude nummer: 1559)
Sat Dec 16 01:34:07 2000
Geachte heer,
Hoe vat ik zo een lang verhaal samen vraag ik me af. In 1978 kwam ik als amper vijftien jarig meisje de liefde van mijn leven tegen. Een engelse zeeman genaamd Andrew.
Door allerlei omstandigheden zijn wij nooit bij elkaar gaan wonen maar hebben bijna 22 jaar intens van elkaar gehouden. In 1994 heeft Andrew zelfs zijn achternaam officieel gewijzigd in mijn achternaam, waarvan ik de documenten in bezit heb.
Door hele nare omstandigheden in zijn jeugd wilde hij de achternaam van zijn vader niet langer gebruiken. Op 28 februari van dit jaar overleed hij zeer plotseling op 39 jarige leeftijd. Ik ben buiten de crematie gehouden en wist zelfs niet dat hij was overleden totdat ik een brief ontving waaruit bleek dat hij een levensverzekering/pensioenverzekering genomen had op mijn naam. Dit geld heb ik ook inderdaad gekregen dus daar gaat het mij helemaal niet om.
Wat veel belangrijker voor mij is, is dit.
Andrew en ik hebben elkaar al die 22 jaar brieven geschreven en beide hadden we zo'n 500 brieven van elkaar. Zijn hele huisje is leeggehaald. Hij was erg arm en bezat niets van "waarde" maar veel kleine dingetjes waren voor mij van onschatbare waarde zoals mijn brieven. Ik wist dat Andrew een advocaat geraadpleegd had voor andere dingen en ik heb die advocaat een brief geschreven met de vraag of Andrew misschien een brief voor mij had achtergelaten. Dat ik absoluut niet achter geld aanzat want dat had ik al en ik wist dat Andrew verder niets bezat.
Ik wilde zo vreselijk graag mijn brieven terug en weten of hij iets persoonlijks had gezegd bij die advocaat of een brief voor mij had achtergelaten. Deze advocaat heeft nooit terug gereageerd en als ik belde werd mij kortaf verteld dat ik maar een advocaat moest nemen want dat ik geen familie was en dat mij dus niets verteld kon worden. Andrew had toch miet voor niets al jaren afstand genomen van zijn ouders en zelfs mijn Nederlandse achternaam aangenomen?!
Kan ik hier helemaal niets mee doen? Zijn hond is door zijn ouders ook aan iemand weggegeven en ik had die hond zo vreselijk graag willen hebben omdat hij bij Andrew hoorde. Mijn rouwverwerking kan zo niet op gang komen. Na het overlijden ben ik een boek gaan schrijven en een positief geluid in al deze ellende is dat een uitgever interesse getoond heeft en "onze" 22 jaar hoogstwaarschijnlijk volgend jaar zomer in de boekwinkel ligt.
Kunt u mij alstublieft helpen of de weg wijzen? Bij voorbaat heel hartelijk dank.
Met vriendelijke groet: Jacqueline Demmendaal.
Antwoord:
Sat Dec 16 01:36:02 2000
Geachte mevrouw Demmendaal,
Na het lezen van uw relaas werd ik heel nieuwsgierig. Ruim 20 jaar liefde en toch gescheiden leven roept veel vragen op. Vragen ook, waarvan de antwoorden relevant zijn voor het antwoord op uw vraag.
Ik maak uit uw verhaal op dat Andrew alleenstaand is gebleven en dat zijn ouders na zijn overlijden de boedel hebben geruimd.
U zou graag willen weten of hij iets heeft gezegd of een brief voor u heeft achtergelaten voor hij stierf. En u zou graag zijn deel van de correspondentie (dat wil zeggen uw eigen brieven) hebben.
Bij mijn antwoord op de vorige vraag verwees ik naar enig recherchewerk. Dat moet ik hier ook doen. Waarom zou u denken dat hij iets voor u achtergelaten heeft, een mondelinge of schriftelijke boodschap?
Was zijn dood dan niet helemaal onverwacht? Als hij plotseling is overleden, zal er geen tijd zijn geweest voor een brief. Hij kan alleen iets gezegd hebben als er iemand bij was. Als er iemand bij was, had hij het moeten zeggen tegen iemand die u kende of wist waar u te vinden was. Was dat mogelijk? Waren er mensen in zijn direct omgeving die u kenden? Als hij in een ziekenhuis is overleden en hij zegt nog iets tegen een verpleegster, zal die niet weten waar ze met die boodschap naar toe moest. Als hij de verpleegster een brief heeft gegeven, zal ze die gepost hebben. Als de verpleegster een brief heeft gehad en aan zijn ouders heeft gegeven en die hebben hem niet naar u gezonden, is de kans groot dat hij nu verscheurd is.
De ouders hebben u niet van het overlijden in kennis gesteld. Dan was er dus geen of geen goede band.
Dan is ook de kans heel erg groot dat als ze uw correspondentie gevonden hebben, die inmiddels al lang vernietigd of weggegooid is.
Er waren blijkbaar ook geen vrienden van Andrew die u kenden en bedachten dat u iets zou moeten weten. Of die er voor zorgden dat u een persoonlijk aandenken kreeg.
Ik schat de kans dat uw correspondentie feitelijk niet meer bestaat, in op 99%. De meeste mensen zullen hem in zo'n situatie van een relatie op afstand, die ze of niet kennen of niet willen kennen, weggooien.
Vaak niet eens uit boosaardigheid, maar wat moet je met oude brieven van een vreemde? Het zou voor nabestaanden anders kunnen liggen, als het Andrews brieven waren (die u hebt).
Dat was een feitelijke benadering. Nu de juridische. Juridisch hebt u helemaal niets met Andrew te maken. U bent geen erfgenaam. U hebt geen enkel recht op iets.
Dat is in uw situatie natuurlijk bijzonder spijtig. Het toont maar weer eens aan dat het van groot belang is om toch altijd iets te regelen voor het geval je voortijdig dood gaat. Niemand weet zeker of hij morgen leeft. Als je wilt dat iemand dan iets krijgt, moet je het nu regelen en vastleggen. Als het gaat om persoonlijke zaken, is daar een codicil geschikt voor. Maar
ik heb het al vaker op deze site geschreven. Nog van groter belang is dat je er voor zorgt dat iemand die zeker jouw laatste wil zal uitvoeren, dat codicil in handen heeft en dat derden dat kunnen controleren en zonodig uitvoeren als de eerste persoon dat om allerlei redenen niet doet (betrokkene kan onverwachts eerder zijn overleden) of niet wil (derden kunnen hem ompraten).
Maar dat is in uw geval achteraf praten. Dat helpt niet. U kunt hooguit bedenken wat u wilt dat zou gebeuren als u zelf zou komen te overlijden. Dan voorkomt u misschien dat anderen in uw omgeving overkomt wat u nu zelf is overkomen.
Ook al hebt u juridisch geen poot om op te staan, dat wil nog niet zeggen dat iets niet kan. Ik heb zelf ook wel eens zaken gehad waarvan iets juridisch 99 tot 100% zwart was, maar waarvan mijn cliënten graag wit hadden en ik dat ook voor elkaar heb gekregen. Het hangt er van af hoe het wordt aangepakt.
Als de advocaat die u bedoelt een ingang is, zou u zelf ook een advocaat in de arm moeten nemen. Als die inventief en vasthoudend te werk gaat, kan die misschien toch wel wat bereiken. Althans primair dat u meer informatie krijgt. Maar ik kan u wel zeggen dat u dat waarschijnlijk veel geld gaat kosten, want dat zal niet de eerste keer en gemakkelijk gaan. Zo'n zaak vergt veel tijd, ook omdat zo'n advocaat dan heel erg veel details van u en van de situatie van Andrew en van zijn ouders moet weten en dat moet verwerken. Anders kan hij of zij niet de juiste tactiek of aanpak kiezen. Misschien moeten er zelfs rechtszaken gevoerd worden. Wat u niet schrijft is of Andrew in Nederland woonde of in Engeland.
Waarschijnlijk wonen zijn ouders in Engeland. Feitelijk is het dan ook nog zo dat als je iets zou winnen, in correspondentie tussen advocaten of zelf in een rechtszaak, dat je waarschijnlijk aan het einde toch met lege handen staat. Want als men niet het hart laat spreken en u die brieven gunt, maar gewoon zegt dat men ze heeft weggegooid of niet heeft gevonden, maar Andrew ze zelf zal hebben weggegooid, staat u machteloos. Als men eerst toegeeft dat er brieven zijn, maar men ze later toch - ondanks een vonnis - weggooit, staat u ook machteloos. Per saldo denk ik daarom dat de kans dat u ooit de correspondentie terug krijgt, nihil is. Heel erg veel moeite doen voor de heel erg kleine kans dat u krijgt wat u wilt, is niet zinvol. Met wat het u emotioneel kost, is er zelfs nooit 'winst' te behalen. Helaas.
mr W.G.H.M. van der Putten
16 december 2000
