16 januari 2008
Vraag nummer: 5129 (oude nummer: 10119)
Gaarne uw reactie op de volgende vergunning aanvraag voor het opgraven uit een graf.
Mw. K-P, echtgenoot van dhr. K, is op xx september 2007 begraven in een familiegraf bij haar vader dhr. P. De vader van Mw. K-P is overleden toen zij 3 jaar oud was. Mw. K-P is toen bij haar oom en tante gaan wonen. De relatie met haar moeder (mw. H) is tot aan haar overlijden slecht geweest. Mw K-P heeft tijdens haar leven aangegeven bij haar vader begraven te willen worden. Toen zij vernam dat haar moeder ook bij haar man begraven wilde worden, gaf Mw K-P aan dat zij absoluut niet in het zelfde graf als haar moeder terecht wilde komen, maar een graf met haar man (Dhr. K) te willen delen.
In de periode van overlijden van Mw K-P heeft dhr. K een verkeerde beslissing genomen en heeft zijn echtgenoot in het graf bij haar vader laten begraven. Gecombineerd met het gegeven dat de moeder van Mw. K-P ook in dat graf begraven zal worden en er dan geen plaats meer is voor hem, heeft Dhr. K van die beslissing nu zacht gezegd- erg spijt en verzoekt nu zijn echtgenote in een ander graf te laten herbegraven.
Om een dergelijke vergunning (namens de burgemeester) af te kunnen geven is echter instemming van de rechthebbende nodig. De rechthebbende is de moeder: mw H en deze weigert toestemming voor een opgraving. Dhr. K betwist dat mw. K-P de wens zou hebben geuit een graf met mw H te willen delen.
Navraag heeft uitgewezen dat de wens met wie (haar vader/moeder of haar man) mw K-P een graf zou willen delen niet schriftelijk is vastgelegd.
In uw rubriek lees ik dat je op dergelijke verzoeken als mens en als jurist kunt benaderen en dat het het mooiste is als deze samenvallen. Als mens zou ik op grond van de gegevens in de vergunningaanvraag- dhr. K graag ter wille willen zijn. Als jurist overweeg ik echter: de rechthebbende geeft geen toestemming; dus zelfs het behandelen van de aanvraag is niet mogelijk. Art 29 vereist toestemming rechthebbende. Daar de opvattingen over de begraafwensen van mw. K-P niet op schrift staan en de nabestaanden een verschillende opvatting hebben kan niet worden vastgesteld dat mw. K-P bij vergissing in een verkeerd graf is begraven. Het standpunt van de rechthebbende kan dus niet worden overrulleddoor de begraafwens van de nabestaanden Art 18. Kortom: er kan geen vergunning tot opgraving worden verleend.
Bent u het met deze zienswijze eens? Of is er jurisprudentie, die een opgraving toch mogelijk maakt? De handleiding Opgraven en Ruimen en de toelichting op de Wlb bieden voor zover ik dat kan zien hiervoor geen opening.
Antwoord:
Geachte heer,
Om een lang verhaal kort te maken, het verzoek om verlof tot opgraving moet namens de burgemeester worden afgewezen. Er hoeft maar één formele reden worden genoemd, namelijk dat er geen toestemming van de rechthebbende is. Aan een inhoudelijke beoordeling van de (vermoedelijke) wens komt (u namens) de burgemeester niet toe.
De heer K kan een bezwaarschrift tegen de afwijzing namens de burgemeester indienen, maar inhoudelijk is zo'n bezwaar kansloos. De wet is duidelijk. De gemeente kan niet anders.
Wat voor de heer K wel mogelijk is, is een rechtszaak tegen mevrouw H beginnen om toestemming af te dwingen. Want welk belang heeft zij om toestemming te weigeren?
Er zit nog wel een aspect aan deze zaak dat niet in het voordeel van de laatste wens van mevrouw K speelt. Als mevrouw H rechthebbende is, heeft zij dus toestemming moeten geven voor de bijzetting van mevrouw K in september. Alleen al dat aspect had bij de heer K een lampje moeten doen branden. En al was de verhouding tussen mevrouw K en mevrouw H slecht, blijkbaar was die niet zo slecht dat mevrouw H de bijzetting van dochter mevrouw K in het graf weigerde.
Maar goed, dat doet er allemaal niet toe. De aanvraag voor het verlof tot opgraving moet worden afgewezen omdat het wettelijk vereiste van toestemming ontbreekt.
Ik ken nog geen jurisprudentie die opgraving tegen de weigering van de overledene mogelijk maakt. Ik schrijf 'nog' omdat die er wel aan zit te komen. Er loopt op dit moment namelijk een deels vergelijkbare zaak in uw regio, waar ik bij betrokken ben. Maar het vonnis kan nog wel enkele maanden op zich laten wachten.
Het is trouwens wel erg lastig om als 'mens' dit soort zaken te beoordelen. U hebt nu waarschijnlijk het verhaal van één kant gehoord. Waarschijnlijk heeft de andere partij een verhaal dat ook geloofwaardig overkomt. Het is nooit zwart-wit. Dat is altijd het lastige van dit soort situaties. En dan moet je als gemeente eigenlijk alleen maar blij zijn dat je niet op de stoel van de rechter hoeft te zitten.
Met vriendelijke groet,
mr W.G.H.M. van der Putten
---
Nog een goede raad: wordt geen klant van KPN. KPN is een bedrijf dat niet reageert op klachten en volstrekt lak heeft aan de klant. Dat is althans sinds augustus vorig jaar mijn ervaring, tot op de dag van vandaag. (Zie vraag 9718). Mijn kantoor staat na 5 maanden nog altijd onder een verkeerd nummer in de telefoongids. Bellen, schrijven, faxen, niets helpt. Het wordt weer tijd voor een kort geding, net als toen ik in oktober de aansluiting door KPN met een rechtszaak heb moeten afdwingen. Zie voor het juiste adres en telefoonnummer de Adressengids van deze site.
En dan heb ik het nog niet over de verkeerde facturen van KPN. Al maanden lang op een verkeerde naam, naar een oud adres, plotseling is het abonnement eenzijdig verwijzigd, een verkeerd bedrag, etc. etc. En niemand reageert op klachten daarover.
Spelregels
