Vierde jaargang – Nummer 15 – Winter 1997/98
Moderne Memento mori’s
Een oud foto-album van rond de eeuwwisseling. Met daarin foto’s van een Amsterdams gezin: vader, moeder en twee kinderen. De enige wetenschap die zich opdringt bij het bekijken van deze oude foto's, en elke oude foto waar mensen op staan, is: ze zijn allemaal dood. Bespiegelingen over de nauwe verwantschap tussen fotografie en dood. Foto’s als afdrukken van het verleden en als voorboden van de toekomst: de dood. Onze dood. Door Anja Krabben
Mijn sterfbedden waren geen lolletje
Hans Plomp is een reiziger, maar geen gewone. Hij noemt zichzelf ontdekkingsreiziger van de geest. In het begin van de jaren zeventig raakte hij in een psychose. Toen kwam hij voor het eerst in één van zijn vorige levens terecht. “Ik heb er een paar meegemaakt die een totale verrassing voor me waren.” Als mensen zijn ideeën als onzin bestempelen, laat hem dat koud. “Voordat ik in die psychose belandde, was ik ook een cynisch schoppertje.” Het mytische leven van Hans Plomp Door Marijke Streefkerk
Che met rijst en bonen
Dertig jaar na zijn dood en begrafenis – op een geheime plaats diep in de jungle van Bolivia –
komt Ernesto ‘Che’ Guevara weer thuis. Terwijl de hele wereld toekijkt worden zijn beenderen bijgezet in een mausoleum in het Cubaanse plaatsje Santa Clara. Che’s thuiskomst is een zorgvuldig geënsceneerd spektakel van de Cubaanse regering ter afleiding van de diepe economische crisis waarin het land verkeert en waarmee ze het volk weer wil herinneren aan
het glorieuze begin. Maar voor het Cubaanse volk is Che nooit weggeweest, de terugkeer van
zijn botten voegt daar weinig aan toe. De rijst met bonen smaakt er niet beter door. Een verslag van de thuiskomst van Che door Eva den Buurman (tekst) en Jaime Halegua (foto’s).
Reïncarnatieherinneringen aan de holocaust
“Ik zal altijd de holocaust-rabbijn blijven, wat ik verder ook in mijn leven doe.” De Amerikaanse rabbijn Yonassan Gershom schreef een boek over mensen die na de Tweede
Wereldoorlog geboren zijn en herinneringen hebben aan hun leven en dood tijdens de
holocaust. “Ik zie het als mijn taak deze verhalen bekend te maken.” Door Susan Smit
Horen, zien en niet zwijgen
Patrik Somers woont in Antwerpen, is gehuwd, vader van vijf kinderen, godsdienstleraar en oprichter en bezieler van het Natuurlijk Dood Centrum Horizon. Tevens schreef hij een boek over ‘hoe bewust om te gaan met de dood?’ Doodgewoon vroeg Patrik Somers op papier te zetten wat hij beoogt met zijn boek, zijn centrum en zijn onvermoeibare bemoeienis met de dood in Vlaanderen.
Het mortuarium als strijdgebied
Ziekenhuizen besteden het mortuariabeheer steeds vaker uit aan derden. Aan een uitvaartonderneming of aan een bedrijf als CMO, dat zich gespecialiseerd heeft in het afleggen van overleden. Dit blijkt in de praktijk tot veel onvrede bij vooral uitvaartondernemers te leiden. Niet altijd om dezelfde reden. Sommige uitvaartondernemers zien het als een bedreiging voor het eigen bedrijf, anderen als een slechte zaak voor hun cliënten. Door Anja Krabben
Prachtig theater, wonderschone muziek
Het belangrijkste thema van de opera ‘Dialogues des Carmélite’, van de Franse componist Francis Poulenc, is angst voor de dood. Het stuk eindigt met de meest huiveringwekkende sterfscène die ooit op de toneelplanken is gebracht. Albert van der Zeijden beschrijft deze prachtige scène, evenals de zwaarmoedigheid van zowel de componist als de auteur van dit meesterwerk, Georges Bernanos.
De planken huisjes van de literatuur
‘Help me nu nog eenmaal, dan kan ik knapjes in mijn planken huisje,’ zei Nicolaas Beets tegen zijn kapper toen die hem voor de laatste keer kwam knippen. ‘Ik ben van mijn leven nog nooit zó moe geweest,’ verzuchtte de christelijke kinderboekenschrijver W.G. van de Hulst toen hij voor de laatste keer op bed ging liggen. Hans Heesen, Harry Jansen en Ed Schilders zochten uit hoe Nederlandse schrijvers aan hun einde kwamen en waar zij hun laatste rustplaats vonden. Het resultaat is Waar ligt Poot?, een literaire necrologie. Doodgewoon las de drukproeven en pikte eruit welke Nederlandse schrijvers al voor hun dood op een opmerkelijke manier met hun verscheiden bezig waren en om wie de nabestaanden zich opvallend druk maakten. Door Marijke Streefkerk
Rubrieken
· Actuele zaken en de column van Doodgraver in de rubriek Kort.
· Een onsterfelijke prinses en een onverbeterlijke necrofiel op internet.
· Frank Verhallen bespreekt in Liederen en de dood meerdere versies van het lied ‘Leven na de dood’ van Freek de Jonge.
· In zijn Kroniek van de vaderlandse literatoren houdt Bob Polak de stand bij van de P.C. Hooftprijs.
· Religie. Winti is geen zwarte magie, aldus Guillaume Orlando Lont, medewerker van het Winti Informatie- en Documentatiecentrum Nederland.
Tevens
Boekbesprekingen en digitale lezerspost over de vraag of vrouwen beter zijn dan mannen in het uitvaartvak.
|
|
|
