Laatste papieren nummer – 29 – Zomer 2001
Hoe is het met…
Is-ie er eigenlijk ooit gekomen, de cremobiel? Thanatopraxie, weet u nog wat dat is en zullen we dat zelf nog meemaken? Hoe vaak is de asvuurpijl afgestoken? Een follow-up van enkele verhalen in Doodgewoon. Door Anja Krabben
De uitvaartbladen
Voor wie er maar niet genoeg van kan krijgen, van lezen over de dood: Drie vakbladen waar u ook als leek een abonnement op mag nemen. Marijke Streefkerk bespreekt Uitvaart, Het uitvaartwezen en De Begraafplaats.
Coverstories
Ellen Jansen is behalve vormgever van dit blad onder andere ook kistenschilder. Zij beschildert in opdracht doodskisten met engeltjes, zonnebloemen, korenvelden of wat de klant ook maar wil hebben. In coverstories verhaalt ze over enkele van haar ervaringen.
Doodgewoon.TV
Zoals Nederland zeven jaar lang het enige land ter wereld was met een publiektijdschrift over de dood, zo wordt Nederland ook het eerste land ter wereld dat een talkshow over de dood op televisie krijgt? Als het aan Rob Bruntink ligt wel.
Sterven
‘Niet doen, die vraag. Probeer nu maar om te gaan met het feit dat u er straks niet bent …’ Bert Keizer in antwoord op onze vraag hoe sterven nu eigenlijk is, in de verwachting dat hij, schrijver én arts in een verpleeghuis – waar sterven geen uitzondering is – het weten kan. ‘Mijn bescheiden ervaring is dat je weerloos ondergeschoffeld wordt, met of zonder spirituele tradities, wel of niet voorbereid, ver vóór, of lang ná je tijd, biddend of suffend, peinzend of bluffend, denkend of strijdend, lachend of lijdend, nietsvermoedend of brakend, bloedend of slapend.’
Een staafje wierook d’r bij. Gezellig
Marijke Streefkerk heeft tijdens haar redacteurschap van één artistieke uitvaartvernieuwster te veel gezien. Blijkt uit haar verhaal over ‘de uitvaartvernieuwer’. ‘Geen stof zo mooi geweven of je naait er een lijkwade van. Geen rij keien zo rechthoekig gerangschikt of je noemt het grafkunst. Geen as zo overbodig of je stopt het in een herdenkingssieraad. Geen wonder dat het Netwerk Uitvaartvernieuwers in 1997 een ballotagecommissie instelde.’
Doodgewoon gedroomd
Hoe zal een historicus aan het einde van de 21ste eeuw terugkijken op de hedendaagse funeraire cultuur? Die vraag werd voorgelegd aan historicus Wim Cappers. Hij kreeg een virusachtig visioen, een doodgewone droom, waarin Witte Wieven hem meevoerden in het verleden, het heden en de toekomst.
In memoriam Doodgewoon
Door Bob Polak
Columns
Moordende artsen. Rob Bruntink, hoofdredacteur van Pallium, over hoe ‘buitenlanders’ aankijken tegen Nederlandse palliatieve zorgverleners
En de Amerikanen kwamen… Jasper Enklaar, hoofdredacteur van vakblad Uitvaart over de veramerikanisering van Nederland.
Zes interviews over afscheid nemen
Van een grote liefde. Roy de Beunje: “Zoiets heftigs overkomt me niet meer”
Van het ouderlijk huis. Lodewijk de Jonge: “Van zo’n husi neem je nooit afscheid.”
Van de sigaret. Koos Dubbelman: “Best, maar dan ga ík wel een pakje shag kopen”
Van Doodgewoon. Anja Krabben: “Ik heb nog geen speciale gevoelens bij het laatste nummer”
Van de topsport. Jacco Eltingh: “Ik heb gekozen voor een succesvol einde”
Van het leven. Willem van Heijningen: “Natuurlijk wil ik niet dood”
Uitgelezen
Doodgewoon in de boekhandel
“Maak je niet druk, ouwe jongen”
Als een schrijver voor je bepaalt wat je laatste zin is, moet die welhaast een literair hoogtepunt zijn. Zou je denken. Doodgewoon legde zijn oor te luisteren bij een aantal willekeurige bijna-dode Nederlandse romanpersonages en hoopt zelf welsprekender te eindigen. Door Marijke Streefkerk
“Dood, kanker, aids, het verkoopt niet”
Verkoopt de dood in boekvorm? Uitgevers vertellen. Door Anja Krabben
|
|
|
