Vierde jaargang - Nummer 13 - Zomer 1997
Barokke botten
Een zestiende-eeuwse monnik begon er mee: het verzamelen van menselijke botten om er de catacomben in een Romeinse kerk mee te versieren. Deze barokke creatie werd tot aan het einde van de negentiende eeuw met nieuwe knoken aangevuld. Door Barbara Mastwijk
“Meneer Saaltink is in over twee”
Op 12 december 1996 stierf filmcriticus en oud-docent aan de Filmacademie Hans Saaltink in de portiek van zijn woning. Zijn buurman, de Amsterdamse filmmaker Cyrus Frisch, legde het sterven van Saaltink vast op video, evenals de uitvaartdienst in de aula en de boedelverdeling onder familie en vrienden. Het resultaat: de film ‘Ik zal je leven eren’. Een interview met de maker van een opmerkelijke film. Door Alexander Nijeboer
“Is doodgaan dan blijdschap?”
Het leven en de dood van een onbekende Nederlander: Rens Potters. Een man die dansend door het leven ging, tot het niet meer ging, en hij begon aan wat hij zelf ‘zijn laatste dans’ noemde, ‘de dans in de kosmos’. Door Marijke Streefkerk
Geef de doden een naam
Bij grootschalige calamiteiten als de vliegramp in de Bijlmermeer en de scheepsramp met de Herald of Free Enterprise moeten de tientallen slachtoffers binnen redelijke termijn geborgen en geďdentificeerd worden. Het Rampen Identificatie team (RIT) is dan binnen enkele uren ter plaatse om de onherkenbare slachtoffers een naam te geven. Een artikel over het speurwerk, de emoties en de teamgeest van een organisatie die het liefst zo min mogelijk in het nieuws is. Door Susan Smit
McDeath verovert de wereld
Amerikaanse producten en de Amerikaanse cultuur hebben de wereld veroverd. Zo ook de American Way of Death, in de gedaante van de SCI, de grootste uitvaartonderneming ter wereld die in korte tijd voet aan grond heeft gekregen in Australië en in Europa. McDeath in plaats van McDonalds, de werkwijze is hetzelfde. Door Anja Krabben
Rouwdrukwerk
De pagina in de krant met de familieberichten is niet meer wat zij tientallen jaren
geweest is: saai. De strenge, strakke kadering en de eentonige typografie is vervangen
door een gevarieerde opmaak met symbolen, foto's, verschillende kaders en verschillende
lettertypes. Ook de rouwkaart onderging een restyling en vertoont in veel gevallen geen
enkel zwart, grijs of paars randje meer. Een nieuwe vormgeving van de dood is nergens zo
snel geaccepteerd als op het gebied van de grafische vormgeving van rouwadvertenties en
rouwdrukwerk. In deze Doodgewoon het werk van twee vernieuwers.
Door Anna Kroon
Gebroken van verdriet. Sterfgevallen in de Bladen
De dood van een bekende Nederlander is voor ‘de Bladen’ groot nieuws. Hoe schrijven Story, Weekend en Privé over sterfgevallen bij de Nederlandse ‘sterren’. En waarom kiest Jacques D’Ancona, wereldberoemd in Nederland, ervoor de woorden die hij uitsprak bij de uitvaart van zijn partner integraal in Story te laten afdrukken? Zoals de Bladen schrijven: ‘Zij vertelden het ons’. Door Susan Smit
Bovengronds, in de open lucht, mobiel
Zijn de dagen van cremeren in de ontoegankelijke ovenruimte van een kil crematorium voorbij? Er worden genoeg ideeën ontwikkeld om het anders te doen. De meest opzienbarende: openluchtverbrandingen op de Veluwe, een cremobiel die achter de eigen wagen gehaakt kan worden. Nieuwe vormen van cremeren. Door Anja Krabben
Rubrieken
· Actuele zaken en nieuw: een column van een doodgraver in de rubriek Kort.
· Frank Verhallen bespreekt in Liederen en de dood het lied ‘Doorgangskamp’ van Fons Jansen.
· Boekrecensies
· In zijn Kroniek van de vaderlandse literatoren schrijft Bob Polak over ‘een nieuwe ordening’.
· In de rubriek Dood op het internet: kometen en alt.suicide.holiday.
· Doodgaan is hetzelfde als je handtas verliezen, meent Janine Slot, lid van de Scientology Kerk in de serie Religie.
|
|
|
