Vierde jaargang – Nummer 14 – Herfst 1997
Thanatopraxie en balseming
Thanatopraxie, een duur woord voor wat gewoon balsemen betekent, is een ‘hot item’ binnen de Nederlandse uitvaartwereld. Volgens de huidige Wet op de lijkbezorging is elke vorm van balseming verboden. De Nederlandse uitvaartwereld ziet dit graag veranderen. ‘De leek’, de toekomstige doden en nabestaanden (iedereen dus) is nog niets gevraagd, terwijl het ons lichaam is dat de Nederlandse uitvaartondernemer zo graag balsemen wil. In deze Doodgewoon uitgebreid aandacht voor thanatopraxie en balsemen, in de vorm van drie artikelen:
Thanatopraxie is nabij
Hierin worden de argumenten voor en tegen balseming besproken aan de hand van het rapport ‘Verkenning thanatopraxie’ dat drie wijze mannen in opdracht van de uitvaartwereld hebben opgesteld. Het rapport is begin dit jaar aan minister Dijkstal aangeboden, met het verzoek tot wijziging van de Wet op de lijkbezorging. Door Anja Krabben
Verstoft en verteerd
“Waarom zou je je vader niet achter zijn bureau opbaren? Het gaat er niet om de dood te verdoezelen, maar om op een waardige manier afscheid te kunnen nemen.” Interview met Bas de Leng, een van de weinige thanatopracteurs die ons land rijk is. Door Marijke Streefkerk
Het lot van elke Amerikaan
In Amerika wordt praktisch elk lichaam gebalsemd. De Amerikaanse manier van balsemen is ingrijpender dan de eventueel toekomstige thanatopraxie behandeling in Nederland. Een ooggetuige: “Balsemen is een griezelige praktijk. Balsemers snijden de buik open,
de hele inwendige ruimte, eigenlijk lijkt het erg op het schoonmaken van een kip of een vis.
Ze trekken de ingewanden eruit, wassen ze, doen ze in een plastic zak, stoppen ze weer terug
in het lichaam en naaien het lichaam dan weer dicht, precies als bij de kippen die je koopt.
Wie eenmaal gezien heeft hoe het gaat, zou nooit in een miljoen jaar toestemming geven om
iemand waar hij van houdt te laten balsemen.” Waarom ondergaat elke dode Amerikaan dit lot? Door Barbara Mastwijk
Tiwi dodenrituelen
Antropoloog Eric Venbrux verbleef anderhalf bij bij de Tiwi Aborigines uit noord-Australië en bestudeerde daar onder andere hun dodenriten: een opeenvolging van enkele uiterst gecompliceerde rituelen met veel zang en dans.
Eindigen op de mestvaalt
“Ik ben hertrouwd met mijn grote jeugdliefde. Met haar ben ik twaalf en een half jaar gelukkig geweest. We hadden een mooi huwelijk. Zes jaar geleden is ze verdwenen. Ze was opeens weg. Daar hou ik het bij. Ik heb dat al zo vaak verteld, het heeft geen zin meer. Ze is verdwenen. Klaar. Ik werd verdacht van moord en ben gearresteerd. Ik zou haar door de gehaktmolen hebben gedraaid. Die gehaktmolen, steeds weer die gehaktmolen. Ik wil er niet meer over praten.” Wel praat auteur Richard Klinkhamer over zijn ongelukkige jeugd, zijn tijd in het vreemdelingenlegioen en zijn verwachtingen over de dood. Door Marijke Streefkerk
‘A lonely life ends at Elvis Presley Boulevard’
Bij het jubileum van de dood van een koning. Op woensdag 17 augustus 1977 worden televisie- en radioprogramma’s onderbroken voor het ‘schokkende’ nieuws dat de Amerikaanse zanger Elvis Presley is overleden in zijn woonplaats Memphis, Tennessee. Hoewel sommigen daar twintig jaar later nog om treuren, bleek Elvis dood meer waard dan levend. Door Alexander Nijeboer
Dieren rouwen niet
Peter Klaver is dierenarts in de hoofdstedelijke dierentuin Artis. Hij woont er ook, tegenover de beren. Een saaie baan kun je het niet noemen. Een spiraaltje inbrengen bij een orang-oetan, een krokodil seksen of sectie verrichten op een olifant, “het is puur slagerswerk. We zijn er met zes á zeven man een hele dag mee bezig geweest”, het behoort allemaal tot de werkzaamheden van de ‘minst geliefde man’ van Artis. Door Roy de Beunje en Anja Krabben
Het laatste meubel
“Een grafkist wordt nog altijd als een morbide object beschouwd. Maar het is juist een meubelstuk dat je met heel veel zorg moet uitkiezen,” zegt Peter van Wijk. Kistenfabriek P. van Wijk & Zoon fabriceren en verkopen al sinds 1925 doodskisten in allerlei soorten en maten, ambachtelijk gemaakt. Het is een echt familiebedrijf dat van vader op zoon, op zoon, op schoondochter, op zoon is overgegaan. Moeder Elly van Wijk is de huidige ‘kapitein
op het schip’, bijgestaan door zoon Peter, de vierde generatie Van Wijk in de fabriek. Door Susan Smit
Rubrieken
· Actuele zaken en de column van Doodgraver in de rubriek Kort.
· Frank Verhallen bespreekt in Liederen en de dood ‘Testament’ van Bram Vermeulen.
· Boekrecensies. Onder andere: R.I.P. The Complete Book of Death & Dying.
· In zijn Kroniek van de vaderlandse literatoren schrijft Bob Polak over ‘een leugenaar’.
· Internet als de ultieme bibliotheek
· Religie: ‘Satan is overal,’ zegt zevende-dags-adventist Leo Belder.
Tevens
Het dagelijkse leven van meneer en mevrouw in Satan in acht negentiende-eeuwse foto’s. En digitale lezerspost.
|
|
|
