Verschenen: 04-04-2005
WE WILLEN EEN LIJK ZIEN
 Eindelijk weer een 'ouderwetse', openbare en publieke opbaring. Opbaren betekent letterlijk 'op een baar leggen' en dan wil je een lichaam zien. Als je bijvoorbeeld hoort dat prins Bernhard of prinses Juliana wordt opgebaard en mensen de overledene de laatste eer kunnen bewijzen, dan wil je geen dichte kist zien waarin misschien wel helemaal niemand ligt, dan wil je een echt lijk. Toch?
Dat echte lijk van paus Johannes Paulus II zien we nu. Op tv en op foto in in de krant. In vol ornaat opgebaard, met een witte mijter op, zijn hoofd rust op twee gouden kussen. 'Het gezicht staat "vredig" dan wel "gepijnigd", naar gelang de indruk van de bezoekers' schrijft Trouw.
Veel bekende lijken hebben we nooit te zien gekregen, van prinses Diana tot de queen mom van Engeland. En van prins Claus tot André Hazes. Waarom niet?
'De mens is nieuwsgierig. De enorme verkopen van tabloids en roddelbladen bewijzen dat. Maar komt de wens tot het aanschouwen van dode beroemdheden uitsluitend voort uit een ordinaire en ongezonde nieuwsgierigheid? De behoefte te gluren door het sleutelgat, waarmee een Nederlands roddelblad haar lezers prikkelt tot een wekelijkse aankoop van nieuwe roddels. Of is het meer dan dat? Kan het post-mortem portret van de beroemdheid geen therapeutisch effect hebben? Psychologen en andere experts laten ons weten dat een gezond en goed rouwproces begint bij het daadwerkelijk aanschouwen van de dode. Waarom zou dat niet gelden voor de fan die oprecht het gevoel heeft van zijn of haar idool te houden? Het wordt tijd dat het postume portret terugkeert in de kolommen van dag- en weekbladen, afgedrukt naast het in memoriam van de beroemdheid.'
Uit: Privé: het beroemde lijk. Zie hier het hele artikel.
|
|
