Verschenen: 12-10-2011
KUS ME NOG EENS WAKKER
 Fotograaf Bert Verhoeff dook samen met dichter Gerrit Molenaar anderhalf jaar onder in de wereld van dementie. Zij verbleven soms letterlijk dag en nacht in verpleeghuizen en trokken intensief op met dementerende mensen en hun families om te leren hoe zij in een andere werkelijkheid konden treden.
Als uiterlijk vertoon geen rol meer speelt en je niet meer
beheerst wordt door je gedachten, als het begrip tijd niet meer bestaat, wat gebeurt er dan met je? Wat blijft er precies van je over als je lichaam afbrokkelt en je brein helemaal in de war is? De makers van het project ‘kus me nog eens wakker’, fotograaf/filmer Bert Verhoeff en
schrijver/audiomaker Gerrit Molenaar, laten de lezer een intiem kijkje nemen in het leven van negen mensen die in meer of mindere mate te kampen hebben met dementie.
Om samen te leren dat, als wij hun in essentie willen zien voor wie ze zijn, we misschien een andere bril op moeten zetten dan die we normaal dragen. Er bestaan wellicht meer waarheden dan alleen die waar wij zelf ons – soms krampachtig – aan vasthouden. Door voor die mogelijkheid open te staan, bieden we ruimte om tot echt contact te komen met demente mensen, die vaak letterlijk in een andere dimensie lijken te leven. In die andere wereld kunnen dromen een realiteit worden. Kan een mooie zomerdag ontelbare malen worden herbeleefd. Kan liefde gaan bloeien als nooit tevoren. Maar er is ook veel pijn, er is verdriet, onbegrip, wanhoop, angst voor het onbekende. Het is tegelijkertijd verschrikkelijk en mooi. Het is leven onder een vergrootglas.
Voor Verhoeff en Molenaar is het project een persoonlijke zoektocht naar de kern van het bestaan, naar de sleutel tot geluk. Wat doet dementie met ons? Hoe verandert het diepe contact met deze mensen ons in de manier waarop wij in het leven staan? Zijn wij in staat om los te komen van ons cynisme, van onze onzekerheid, van ons vastgrijpen aan ‘schijnzekerheden’, zoals werk, familie, een huis, een auto,
een goede lichamelijke gezondheid?
De demente hoofdpersonen in dit boek houden ons een spiegel voor. Zij leren ons dat alles dat we om ons heen opbouwen instabiel is. De enige stabiele factor in ons leven is ons zelf. Alleen door ons zelf te zijn, door onze aangeklede buitenkant af te stemmen op onze naakte binnenkant, kunnen we het diepste geluk ervaren.
|
|
