Verschenen: 25-07-2001
AS SISTENT
Niemand die erover praat, maar genoeg nabestaanden die pijnlijke situaties hebben meegemaakt tijdens een asverstrooiing. "Zo vaak maak je zo'n belangrijk moment nou ook weer niet mee en tijd voor oefeningen is er niet," ontdekte Anna-Lette Vroegindeweij, assistent. "Wie weet er nou dat het verstandig is altijd van de wind áf te strooien?" De 43-jarige intercedente besloot het gat in de markt op te vullen. "Nou ja, gat. Ik heb in mijn omgeving meegemaakt dat mensen de as van hun overledene krijgen en geen flauw idee hebben wat ze ermee moeten doen. Ze vinden het eng, de urn staat in de weg of, dat komt ook voor, ze hebben zo'n urn een paar jaar in huis gehad en zijn hem zat." Om die mensen te begeleiden bedacht Vroegindeweij de 'ASsistent'. "De naam was er eerst, de invulling van de functie volgde snel." De assistent bedenkt samen met de nabestaanden een bestemming voor de as. "Vanuit de filosofie dat we een lichaam, als as, teruggeven aan de natuur, organiseren we verstrooiingsfeesten, kortweg verstrooiing. Bij zo'n ceremonie vier je het leven en herdenk je de dood. Dit doen nabestaanden eigenlijk alleen als het grootste verdriet verwerkt is en als de overledene een goed, lang leven heeft gehad. Als het leven ten volle geleefd is." Zo'n bijeenkomst vindt opmerkelijk vaak plaats op het water. Het IJsselmeer blijkt een populaire laatste bestemming. Met de individuele belangen van de verschillende nabestaanden wordt rekening gehouden. "Het is heel belangrijk dat elke aanwezige het gevoel heeft dat hij actief deelneemt aan de ceremonie. Laat de as gerust door verschillende mensen verstrooien. Maan de eerste verstrooier ook tot zuinigheid. Het is bijzonder gênant als de laatste persoon een lege urn in handen krijgt geduwd. Zo iemand kan zich ontzettend buitengesloten voelen. En denk maar niet dat-ie stennis gaat schoppen. Daar is het dan te laat voor. Voorgoed te laat. Erg toch?" (Marijke Streefkerk)
|
|
