Verschenen: 02-10-2002
HOE IS HET... MET DE CREMOBIEL?
Er is de laatste jaren veel ‘uitgebroed’ op funerair gebied. Doodgewoon schreef erover. Wat is er terechtgekomen van enkele van de plannen? Waren nieuwe initiatieven levensvatbaar?
Zomer 1997, Denise van de Ven, uitvaartonderneemster en mede-eigenaar van Uitvaartwinkel de Ode in Amsterdam, heeft een idee: de cremobiel. Ze legt uit in Doodgewoon: “Een mobiel crematorium, dat achter aan de auto kan worden gehaakt. Niet groter dan een caravan en makkelijk voor iedereen mee te nemen.” Zodat een crematie op de plek waar men zelf wil mogelijk is: aan het strand met uitzicht op zee, in een weiland tussen de koeien of diep in het bos. Van de Ven: “Als mensen er echt in geïnteresseerd zijn, dan komt ie er gewoon.”
Is het door desinteresse dat anno 2002 de cremobiel er nog steeds niet is? Of is het, zoals funerair deskundige Henk Kok schrijft, ‘omdat een crematie volgens de wet moet plaatsvinden in een crematorium en daarmee wordt door de wetgever een gebouw met een oven bedoeld. Dit betekent dat er geen crematies buiten een dergelijke inrichting mogelijk zijn.’ (Funerair Lexicon, lemma ‘cremobiel’.) Volgens Denise van de Ven, inmiddels weg bij de Ode en sinds 1999 zelfstandig uitvaartondernemer in Muiderberg, ligt het anders: “Als rijdende crematoria voldoen aan dezelfde eisen als de huidige crematoria, dan is er geen vuiltje aan de lucht.”
Maar waar blijft de cremobiel dan? Verleden jaar liet Van de Ven nog weten samen met twee vormgevers bezig te zijn met een boek waarin ‘verschillende modellen van de cremobiel staan.’ Van de Ven: “Het boek wordt een combinatie van fictie en werkelijkheid. Enerzijds krijgt de lezer een indruk van het uiterlijk van een mogelijke cremobiel, anderzijds wordt de fantasie geprikkeld over de verschillende locaties die in aanmerking komen voor een mobiele crematie en wordt een beeld geschetst van hoe het afscheid van een overledene met een cremobiel er uit kan zien. In eerste instantie gaat het me om maatschappelijke bewustwording ten aanzien van de cremobiel, het besef dat met dit voertuig afscheid genomen kan worden op een vrijere manier dan in een bestaand crematorium.”
Nu, een jaar verder, is er nog geen boek, geen cremobiel en ook geen ‘maatschappelijke bewustwording’ ten aanzien van het voertuig. Van de Ven laat weten dat ze het het afgelopen jaar te druk heeft gehad met ‘het leven’. Met het moeder worden en het moederschap wel te verstaan. “Ik sta dus nog op hetzelfde punt wat de cremobiel betreft. Komende maanden moet duidelijk worden wat mijn weg gaat worden naast het moederschap.” We wachten met spanning af.
|
|
