Verschenen: 28-06-2001
MICHEL DE LANGE, CHOREOGRAAF VAN UITVAARTEN
"De meeste mensen komen niet verder dan Het Zwanenmeer als ze dansen en de dood moeten verbinden. Dat verbaast me niets, want hoe groot is het danspubliek nou helemaal? En wie denkt er bewust over de dood na?" Voor uitvaartchoreograaf Michel de Lange is de afwezigheid van choreografen tijdens uitvaarten volmaakt begrijpelijk. "Bovendien is de traditionele gang naar het graf, waarbij zes dragers de kist op de schouders nemen, de mooiste choreografie die ik ken. Daar hoeft geen choreograaf meer aan te pas te komen. De plechtigheid van het moment wordt perfect weerspiegeld door de passen van de dragers." De Lange betreurt het dan ook dat de kist steeds vaker door vrienden en familie naar het graf wordt gebracht. "Het lijkt wel alsof mensen bang zijn voor professionals. Alsof hun aanwezigheid afbreuk zou doen aan de oprechtheid van het verdriet. Maar hoe kun je een overledene beter eren dan met een strak geregisseerde productie?" Het was collega-choreograaf Xavier Le Roy die De Lange aanspoorde een nieuwe weg in te slaan. "Ik weet nog precies wat hij zei: 'Een dansbeweging draagt zijn eigen verdwijning in zich mee.' Ik was ontroerd toen ik het hoorde. Zo had ik het nooit bekeken. Vlak daarna overleed mijn vader. Hij was postbode in Bellingwolde. Het lag voor de hand dat de dragers, vanzelfsprekend professionele dansers, in zo'n ouderwets PTT-uniform gekleed gingen. Ik had een sobere choreografie geschreven. Het was alsof ze mijn vader gingen bezorgen. In zekere zin was dat ook zo." Van ironie is bij de choreograaf geen sprake. "Ik snap dat buitenstaanders lacherig reageren, maar nabestaanden hebben echt geen tijd voor humor. Zij nemen me serieus. Als mensen die kist zelf willen dragen… Prima. Maar als ze er behoefte aan hebben, houd ik die laatste gang in bedwang." (Marijke Streefkerk)
|
|
