Verschenen: 17-08-2001
GRAFBEZOEKER VIVELIEN VREESWIJK
Geef het maar toe: u hebt helemaal geen zin om elke week naar het graf van een niet zo geliefde, maar wel nabije overledene te gaan. Of geen tijd. Dat de dode in kwestie destijds voor een begrafenis heeft gekozen, is u een doorn in het oog. "Laat je nou lekker cremeren, dan verstrooien wij je as op een mooie plek. Wat wil je nog meer?" had u gezegd. Maar naar u werd niet geluisterd. Nu zit u vast aan een keurig hoekje op een nieuwbouwbegraafplaats ver van uw forenzenroute. Verdorde bloemen. Verregende kaartjes. Daarnaast een kluif van de als enige ontroostbare Woef. Diep in u knaagt het schuldgevoel. Totdat u grafbezoeker Vivelien Vreeswijk ontdekt. "Ik ben dol op graven en begraafplaatsen. Altijd al geweest. Na de komst van de kleine zocht ik een beroep dat ik makkelijk met het moederschap kon combineren. Tijdens een van mijn wandelingen over de begraafplaats - de kleine in een draagzak tegen mijn lichaam aan - stoorde ik me aan die recentelijk gedolven, maar nu al verwaarloosde graven. Enerzijds heb ik begrip voor zo'n situatie. Mensen hebben het druk tegenwoordig. Nauwelijks tijd voor zichzelf. Laat staan voor een ander, zeker als die ander een dode ander is." Vreeswijk bedacht dat ze best 'een stukje van die grafzorg' over kon nemen. Tegen betaling uiteraard. Nederlands eerste grafbezoeker liet zich inschrijven bij de Kamer van Koophandel en ging adverteren. "Mijn eerste klanten waren jonge mensen, hoog opgeleid, tweeverdieners. Flinke tweeverdieners, mag ik wel zeggen. De buren suggereerden later dat ik goed boerde. Vanwege die Porsche op m'n oprit." In naam van deze welgestelde klanten bezoekt Vreeswijk elke week het graf van een man die ze alleen van naam kent. "Ik leg een boeket neer. Niet van het lulligste soort. Steek een kaars aan en hark de grond een beetje bij." Vreeswijk beaamt dat ze nieuwsgierig is naar de beweegredenen van haar cliënten. "Tirannieke vaders, scheldende moeders, voorgetrokken broers… Ik heb het allemaal al gehoord." Niet altijd heeft ze begrip voor haar klanten. "Mijn ervaring is dat je iemands daden na zijn dood meer in perspectief gaat zien. Je vergeeft. Niet eens uit christelijk normbesef, maar voor je eigen gemoedsrust. Daar ontbreekt het mijn klanten nogal eens aan. Ik fungeer als afkoopsom voor schuldgevoel." (Marijke Streefkerk)
|
|
