Verschenen: 09-08-2001
HOND, KAT EN KANARIE
“Ik ben uitvaartondernemer. Niks bijzonders.” De 38-jarige Henk Driessen voldoet aan alle clichés die over zijn vak de ronde doen. Donker kostuum, onopvallende stropdas. “Nou ja, m’n doelgroep is anders,” geeft de huisdier-uitvaarder na enig aandringen toe. “Ik richt me weliswaar op mensen, de baasjes van de dieren, maar m’n cliënten zijn hond of kat of kanarie.” Kanarie? “Probeer jij in de stad op drie hoog achter je dode kanarie maar eens op gepaste wijze te begraven. Je kunt wel naar een park gaan, maar dat is natuurlijk niet bedoeld als openbare begraafplaats. Daar komen mensen om te recreëren, een gewijde sfeer is daar ver te zoeken.” Driessen richt zich met zijn bedrijf op mensen die ‘meer dan gemiddeld’ van hun huisdier gehouden hebben. Zóveel meer dan gemiddeld dat een persoonlijke aflevering bij het dierencrematorium niet toereikend is. “Mijn klanten willen een plechtigheid. Zo raar is dat niet. Dat begint al als de kinderen jong zijn en het konijn sterft. Dat stop je dan in een door de kinderen versierde schoenendoos die je gezamenlijk in een hoekje van de achtertuin begraaft. Wie geen tuin heeft of een groter huisdier moet andere oplossingen bedenken.” Tot die oplossingen kan een complete uitvaart met dragers ‘zoveel als je wilt' en herdenkingsplechtigheid behoren. “Dierenliefde kan diep zitten. Voor zo’n bijeenkomst willen mensen best wat geld uittrekken.” Ze zullen wel moeten, want de kosten van een beetje dierenuitvaart evenaren, afhankelijk van het type kist en het formaat huisdier, al snel die van een bescheiden mensenuitvaart. Vanzelfsprekend vond Driessen daar een oplossing voor. “Ik mag wel zeggen dat mijn dierenuitvaartverzekering in een behoefte voorziet.” Zoals veel mensen in de uitvaartbranche kwam Driessen er door persoonlijke ervaringen in terecht. “Toen we aan zagen komen dat onze Rottweiler Danny zou overlijden, hebben we zelf een kist gemaakt. Echt eiken, geen fineerlaagje te bekennen. Met de kinderen en een bevriend gezin hebben we een kleine plechtigheid gehouden. We draaiden Elton John, daar ging Danny altijd van kwispelen en aten gehaktballen. Net als Danny op dierendag. Met z’n allen hebben we hem naar z’n graf op de dierenbegraafplaats gebracht. Nog elke week brengen hem daar bloemen.” (Marijke Streefkerk)
En dan nu de WERKELIJKHEID
|
|
