Verschenen: 05-11-2008
TABOE OF ONVERSCHILLIGHEID?
Afgelopen weekend liet de KRO weten dat de dood nog steeds een taboe is in Nederland. Want: Twee van de drie Nederlanders bezoeken nooit het graf van dierbaren en praten nimmer met familieleden over hun eigen dood en het afscheid erna. En vier van de vijf zetten uitvaartwensen niet op papier.
Dat blijkt uit onderzoek van Kaski in opdracht van de KRO en de Koninklijke Vereniging voor Facultatieve Crematie. Afgelopen zondag werden de resultaten gepresenteerd in
het tv-programma Ode aan de Doden, uitgezonden op Allerzielen.
Zijn de voorbeelden die de KRO geeft nu echt duidelijke voorbeelden van een nog altijd voortdurend taboe op de dood in Nederland? Ik bezoek ook nooit het graf van mijn vader, maar dat heeft niets met een taboe te maken, de behoefte is er niet zo. En eerlijk gezegd weten mij dierbaren ook nauwelijks wat ik wil na mijn dood. Ik houd het er maar op dat dit te maken heeft met mijn leeftijd (niet heel jong meer, maar ik sta zeker nog niet aan de rand van het graf) en redelijke gezondheid, er is nog tijd genoeg. En als de dood mij dan toch overvalt zonder dat ik iets geregeld heb, ach, ik vertrouw mijn nabestaanden en eigenlijk maakt het mij niet zo veel uit wat ze willen doen. Het is hun afscheid. Gaat het bij mij dan om een taboe? Welnee!
De volgende uitslagen verbaasde mij wel: Bijna de helft van de Nederlanders wil dat kinderen de overledene niet zien. En ruim 70 procent wil liever niet thuis worden opgebaard.
Verder zegt een derde van de Nederlanders (36 procent) in een leven na de dood te geloven. In 2006 was dat nog 40 procent en in 1996 45 procent. Ruim een kwart van de nabestaanden ervaart de aanwezigheid van overleden dierbaren en bijna de helft (45 procent) praat hardop of in gedachten met hen. Dat geldt vooral voor vrouwen.
Tenslotte blijken wij Nederlanders een lichte voorkeur voor cremeren (43 procent) boven begraven (39 procent) te hebben.
(Anja Krabben)
|
|
