Verschenen: 30-09-2008 WEBLOG VAN TINY SCHOOL 23 Eres Tu Zaterdagmiddag kwam mijn oudste dochter thuis van een bezoek aan haar (nieuwe?) vriendje. “Toen ik bij zijn ouders binnenkwam hoorde ik een echt ‘papaliedje’,” zei ze. Dat was ‘Eres Tu’ van Mocedades. En daar word ik inderdaad helemaal blij van. Op het Songfestival van 1973 werd dit lied nummer 2. De Limburger Jan Gulikers heeft er een mooie Nederlandse tekst op gemaakt, die zeer bruikbaar is bij een afscheid ‘Waar ben jij?’ Geweldig gewoon. Direct op youtube gekeken en de diverse uitvoeringen beluisterd. Wat een prachtig lied! Wie belangstelling heeft voor de Nederlandse vertaling kan bij mij terecht. Het doet mij ook deugd dat de fanfare van mijn woonplaats Siebengewald dit nummer op hun repertoire heeft staan en bij optredens regelmatig speelt. In een van mijn weblogs in 2006 heb ik geschreven dat ik mijn blik over de grens wil richten. Tot nu toe is dat een voornemen gebleven, maar afgelopen week las ik in een Duits huis-aan-huis krantje (dat ook in de grensstreek wordt verspreid) dat er zondag een ‘Tag des Friedhofs’ was in Kleef. Een open dag op het kerkhof, zoals in Nederland ook wel gehouden wordt, in crematoria en op begraafplaatsen. Ik ben er uiteraard op de fiets (zo’n 15 km) naar toe gegaan en heb enkele prettige gesprekken gehad met ‘ein Prarrer’ van ‘die Katholische Kirche’ en een van ‘die Evangelische Kirchengemeide’. Mijn vakgebied heet in Duitsland ‘Trauerredner’. Ook gesproken met mensen van de ‘Bestattungunternemung’, ‘Friedhofsgärtner’ en hospice. Er zijn accentverschillen, maar ook veel overeenkomsten. Opvallend is wel dat 90% van de uitvaarten nog kerkelijke uitvaarten zijn, hoewel het kerkbezoek vergelijkbaar is met Nederland. Dus er is nog wel een markt te winnen. Cremeren heet trouwens ‘Feuerbestattung’. In Nederland kennen we voor mijn beroep diverse benamingen: funerair spreker, ritueelbegeleider, spreker namens het Humanistisch Verbond. Op de website www.uitvaarbranche.nl stond onlangs de oproep voor funerair sprekers om zichzelf te presenteren tijdens de Vakbeurs Uitvaart in Gorinchem op 16-17-18 oktober a.s. Dit lokte een hele discussie uit, maar weinig aanmeldingen. Ik heb me hiervoor wel aangemeld. Elk podium dat mij geboden wordt om mijn vak, mijn professie te laten zien en horen, om mezelf te presenteren, grijp ik aan. Een neef van mij, met wie ik in de jaren ’70 een discotheek had, zegt altijd “geef Tiny een microfoon en hij praat wel”. Een opdracht die ik kort van tevoren krijg, die te maken heeft met mijn vak, die een beroep doet op mijn vaardigheden van schrijven en presenteren, kan ik aan. Durf ik aan. Dus op vrijdagavond 17 oktober om 19.00 uur mag ik een levensverhaal vertellen van een fictief persoon, waarbij het de bedoeling is om de aanwezigen (de fictieve nabestaanden) te raken. Ik ga deze uitdaging graag aan en zal laten zien en horen dat ik (zoals het in het Duits gezegd wordt) een echte Trauerredner ben. En wat zou het mooi zijn als ik dan de Spaanse of Nederlandse versie van ‘Eres Tu’ kan gebruiken. ----------------------- Tiny School woont in Noord-Limburg en als ritueelbegeleider bij afscheid werkzaam in heel Nederland. Ook Nederlanders die net over de grens in Duitsland wonen kan hij ten dienste zijn. Hij wil nabestaanden behulpzaam zijn met het op hun eigen manier en volgens hun eigen levensovertuiging vorm en inhoud te geven aan de afscheidsplechtigheid. Eerdere bijdragen van Tiny: My way Voorbereiding Vakantie Bol wol en antraciet Rouw op je dak Wie beoordeelt uiteindelijk mijn kundigheid? Lees dit boek Standaard en toch niet standaard Precies B. De grens over Indisch feestje Uitvaartcongres Ook op de radio! Slechte weersomstandigheden Moeder van goede vriend Heel gewoon, maar toch heel bijzonder Pionier Interview Dood en leven Niet iedereens vriend Heel bijzonder Goed visitekaartje Terug naar archief...