Verschenen: 02-09-2008
WEBLOG VAN MARIJKE KATSBURG 12
 Prinses C.
Geen roze prinsessenjurken meer aan de waslijn… als een bliksemflits schiet die gedachte door m’n hoofd als ik voor de laatste keer het roze regenjasje van C. uit de wasmachine haal. Voor ’t laatst, want vandaag is C.’s moeder teruggekeerd en moet ik mijn pleegkleutertje na een half jaar weer inleveren.
“Je zult haar wel gaan missen,” zeiden diverse mensen om me heen. En ik antwoordde steeds stellig en vooral verstandelijk: “Welnee joh! Ik ben juist blij dat ik m’n eigen leven binnenkort weer terugkrijg. Ik heb geen leven meer waar een kleuter in past, en dat wil ik ook niet meer. Nee hoor, het was goed zolang het duurde, maar ik ga haar niet missen…”
En nu is ze weer net zo ongrijpbaar en op afstand als ooit, mijn kleine C. Ik zit alleen aan de keukentafel en weet niet waar ze is, ik weet niet hoe ’t met m’n kleine meisje is, en ik weet niet wat er gaat gebeuren. Ik mis haar niet, ik hou van haar en maak me zorgen.
Er is wel iemand anders die ik nu mis, en dat is mijn moeder. Dit zijn van die momenten bij uitstek dat een mens haar moeder in de buurt zou willen hebben. Niet dat ik dat van tevoren wist, maar zo ervaar ik het. Wat dat betreft blijft verlies een boeiend fenomeen. Niet per definitie verkeerd of verdrietig, maar wel een gevoel met een rijkdom aan emoties. Caleidoscopisch. Mooi woord voor de veelkleurigheid van verlies.
Soms is verlies roze. Zo roze als een prinsessenjurk of als het regenjasje van een 5-jarig meisje. Verlies, met de wetenschap dat ik naar beste kunnen en weten voor een moederloos kindje gezorgd heb. Het verlies van C. is vrolijk roze, omdat het meisje natuurlijk naar haar echte eigen moeder verlangde en daar nu eindelijk mee herenigd is. Een feestelijke dag die je elk kind vanuit het diepst van je hart gunt. Mijn gevoelens doen niet ter zake. De herinnering is roze en vrolijk.
Soms is verlies doorschijnend zwart-blauw. Als het diepste donkerste water, de verdrietigste tranen. Verlies gecombineerd met verdriet, om dingen die niet ongedaan gemaakt kunnen worden en mensen die niet te vervangen zijn. Mijn gevoelens van verlies kennen momenteel ook veel verdrietig donkerblauw. Uit bezorgdheid om de toekomst van een 5-jarige: gaat haar moeder de goede keuzes maken en wordt de roze kleuter ooit die veelbelovende prinses? En donkerblauw om het verlies van de onvervangbare moeder. Mijn eigen moeder in dit geval. Soms is ze alweer zo ver weg, en wil ik haar nog zo dichtbij.
Helpen bij verlies & verdriet. Het boek met die titel is naar mij onderweg en zal ik morgen of overmorgen ontvangen. Ik heb het besteld omdat de Landelijke Beroepsvereniging van Ritueelbegeleiders volgende maand een studiebijeenkomst heeft, met als spreker Manu Keirse, de schrijver van dit boek. Hij schijnt een inspirerend, warm mens te zijn. Ik ben benieuwd.
Moet er geholpen worden bij verlies en verdriet? Misschien kunnen mensen hulp gebruiken bij het leren waarderen van verlies. Je verliest immers nooit alleen maar: je wint ook altijd iets. Al is het alleen maar de ervaring van het verliezen, het missen, de tranen en de intense dankbaarheid voor wat je ooit wél had.
------------------------------------
Marijke Katsburg runt in Amsterdam een bureau voor tekst, vorm & organisatie: De voorstelling. Eerder werkte ze als rouwdienstmedewerker-op-oproepbasis in diverse uitvaartcentra in Amsterdam. Juni 2007 rondde zij de opleiding 'Ritueel begeleiden bij afscheid' af. En nu werkt zij toe naar nieuwe bedrijvigheid: mensen ondersteunen en uitdagen om zelf vorm te (durven) geven aan de grote momenten in het leven.
Eerdere bijdragen van Marijke:
Johnny
Meriam
Oscar
Het broertje van Haweja
Jos Brink
Willem
Jos Brink, nogmaals
Max
"Mijn geliefden… Anna en Christina"
Jaarverslag van de dood
Opa Herman
|
|
