Verschenen: 12-04-2008
WEBLOG VAN TINY SCHOOL 17
 Heel gewoon, maar toch heel bijzonder
In mijn beleving kan een afscheid heel gewoon zijn, maar toch bijzonder.
Of juist heel bijzonder omdat het zo gewoon is.
Of dat een mens heel gewoon is, maar toch bijzonder.
Of juist heel bijzonder, omdat hij zo gewoon is.
Ik mocht dat onlangs ervaren bij het afscheid van een man met een verstandelijke beperking. Bijna zijn hele leven had T. in een instelling gewoond en was daar heel gelukkig geweest. Gewoon omdat hij een ‘gewone mongool’ was. Een term die je tegenwoordig niet meer mag gebruiken, maar wel uitdrukt om wat voor persoon het gaat.
Maar ‘mongolen’ zijn zeker ook bijzonder. Door hun gelaatsuitdrukking, hun lichaamshouding, hun kijk op het leven, hun eigenwijsheid, hun aanhankelijkheid en hun onbezorgdheid, waar wij als ‘gewone’ mensen nog veel van kunnen leren.
Natuurlijk had T. in zijn leven veel meegemaakt. Zijn moeder was overleden, toen hij nog geen 10 jaar was, zijn vader trouwde met een andere vrouw (die overigens uitstekend voor hem zorgde), hij moest gaan wonen in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Hier is hij verschillende malen verhuisd, moest dus steeds wennen aan een nieuwe omgeving, nieuwe medebewoners en nieuwe begeleiding. Toch heb ik zelf ervaren dat dat juist het bijzondere is van mensen met een verstandelijke beperking. Dat zij zich steeds weer kunnen aanpassen aan nieuwe omstandigheden, aan nieuwe mensen die voor hen zorgen.
Nadat vader en stiefmoeder overleden waren, was de basis weg. Gelukkig heeft een neef met zijn echtgenote de zorg en het contact voor hun oom op zich genomen. Ze zijn vele jaren bij T. op bezoek geweest en hebben hem mee naar huis genomen voor weekendbezoek en dergelijke. En dat vonden zij heel gewoon. Maar natuurlijk is het heel bijzonder om voor een ander mens te zorgen, met wie je vaak niet kunt praten, die eigenwijs is en waarvan je weet dat hij altijd deze zorg en aandacht nodig zal hebben. Maar het bijzondere is ook dat zij veel van hem terugkregen. Zijn liefde, zijn grapjes en plagerijen, zijn enthousiasme.
Door dementie werd het contact de laatste jaren steeds minder. Niet dat zij niet meer op bezoek kwamen, maar tijdens deze bezoekjes lag T. veel op bed, gaf weinig reactie en was het niet duidelijk of hij besefte dat er familie was.
Onlangs is hij rustig ingeslagen. Heel gewoon, maar heel bijzonder om mee te maken. In een gewone afscheidsplechtigheid heeft familie en groepsleiding op een bijzonder manier afscheid van hem genomen. Gezegd en laten blijken wat T. voor hen betekend heeft en dankbaar dat zij ervoor hebben kunnen zorgen dat hij een mooi, fijn, gezellig en zorgeloos leven heeft gehad. Het was gewoon bijzonder om dit te mogen meemaken.
-----------------------
Tiny School woont in Noord-Limburg en als ritueelbegeleider bij afscheid werkzaam in heel Nederland. Ook Nederlanders die net over de grens in Duitsland wonen kan hij ten dienste zijn. Hij wil nabestaanden behulpzaam zijn met het op hun eigen manier en volgens hun eigen levensovertuiging vorm en inhoud te geven aan de afscheidsplechtigheid.
Eerdere bijdragen van Tiny:
My way
Voorbereiding
Vakantie
Bol wol en antraciet
Rouw op je dak
Wie beoordeelt uiteindelijk mijn kundigheid?
Lees dit boek
Standaard en toch niet standaard
Precies B.
De grens over
Indisch feestje
Uitvaartcongres
Ook op de radio!
Slechte weersomstandigheden
Moeder van goede vriend
|
|
