Verschenen: 27-01-2008 WEBLOG VAN HEDY SUZANNE KUNST-VEGTER 13 Je moet een gat voor je laten vallen en er dan zelf inlopen… Niet dat ik er een broertje dood aan had. Om de dooie dood niet. Onbegrip. Dát was het meer! Onbegrip als mensen zeiden ‘iets’ met begraven of begraafplaatsen te hebben. En als je vroeg wat dat ‘iets’ dan was, antwoordden ze doodgemoedereerd dat dat niet goed uit te leggen was. Wat een dooddoener, dacht ik dan! Begraafplaatsen. Als de dood was ik ervoor. Het liefst liep ik er met een grote boog omheen. En uitgerekend mij moesten ze 3,5 jaar geleden hebben als teamleider van de Groningse begraafplaatsen. Natuurlijk kon ik weigeren en dat deed ik ook. ‘Over mijn lijk’ smaalde ik quasi gevat aan een ieder die het maar wilde horen. Maar het afdelingshoofd bleef net zolang op mij inpraten tot hij er zowat dood bij neerviel. Met resultaat trouwens. Na veel vijven en zessen was ik uiteindelijk dan toch om. En eenmaal over het dooie punt begon ik mij snel meer en meer op m’n gemak te voelen op mijn nieuwe werkplek op de begraafplaatsen. Hoewel er vooraf veel gegrapt was dat het ‘daar wel een dooie boel zou worden’ bleek het omgekeerde waar. Het werd zelfs stervensdruk. Ook niet zo gek natuurlijk, met veertien locaties, achttien uitvoerenden en vijf loketmedewerkers. Tel daar nog een paar projecten bij op, waaronder een nieuw veld, een infozuil en een samenwerking met een marktpartij... Gelukkig stond ik er niet alleen voor. Anders zou stress zeker een nagel aan mijn doodskist geworden zijn! Onderwijl – en als ik er weer aan terugdenk word ik er nog steeds ijs- en ijskoud van – groeide bij mij steeds meer liefde voor begraafplaatsen. Zo sterk dat ik zelfs op vakanties begraafplaatsen begon te bezoeken. Dat is toch om je dood te lachen nietwaar? Ik, die dat altijd een zonderlinge bezigheid had gevonden, liep nu notabene in mijn eigen vrije tijd te kuieren over begraafplaatsen. Beetje kijken, beetje denken, gewoon een beetje die rust in jezelf voelen terugkeren. Ik genoot ervan en kon er niet meer omheen dat ook ik ‘iets’ had gekregen met begraafplaatsen. En echt, ik schaam me dood het u te moeten bekennen maar ik kan niet goed uitleggen wat dat ‘iets’ nu precies is… Het klinkt misschien wat tegenstrijdig, maar kort daarna kwam opeens het inzicht dat ik wel mijn langste tijd op de begraafplaatsen had gehad. Net alsof er plots een leerproces afgerond was en ik daar wel klaar was. De eerste tekenen waren dat ik mij dood zat te ergeren aan van alles en nog wat. Daarna kreeg ik meer en meer het gevoel op een dood spoor te zitten. Maar om u nu te gaan doodgooien met allerlei verklaringen van hoe het nu allemaal zo precies is gekomen... Eerlijk gezegd is dat voor mij ook nog een beetje een zwart gat. Enfin. In plaats van mij nu verder dood te staren op een baan waar alle leven wel uit was heb ik besloten op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging. Met het werken op de begraafplaatsen ben ik inmiddels al gestopt. Anders blijf je toch een beetje met één been in het graf staan vind ik. En omdat je al weet met je afscheid bezig te zijn loop je ook nog eens het risico dat je over je eigen graf heen gaat regeren. Het leek mij daarom beter alvast het veld te ruimen voor een eventuele opvolger. Zelf kijk ik alweer vol geestdrift uit naar een nieuwe start in een volgende baan. Hoe ik zo snel alweer met nieuw elan aan iets anders kan beginnen? Ik heb mij laten inspireren door de beste coach ter wereld die ik om advies heb gevraagd. Nee, laat ik maar liever eerlijk tegen u zijn! Eigenlijk was ik door de Nederlandse spreuken en gezegdes over de dood heen. Deze wereldcoach staat naast een ongeëvenaard balgevoel bekend om een eveneens niet te evenaren taalgevoel. Van hem heb ik een uitspraak geleend voor een waardig einde aan deze allerlaatste column van mij over dood en begraven: "Je moet een gat voor je laten vallen en er dan zelf inlopen." - Johan Cruijff --------------------------------------- Dit was de laatste column van Hedy Suzanne Kunst-Vegter voor dood.nl. Haar vorige columns: Kerst 2006 De pestvogel Cemetery-watching De infozuil Lentekriebels Grafkosten Kindergraven De grootst denkbare nachtmerrie Skeletten op de schroot Dikke problemen Een culinair hippe begrafenis Home is where the heart is Terug naar archief...