Verschenen: 22-11-2007
WEBLOG VAN MARJANNE STAAL 11
 Voorgesprek
Regelmatig word ik gebeld door mensen die met mij in gesprek willen over hun uitvaart. Dit zijn mensen die ziek zijn en niet lang meer te leven hebben, maar soms zijn het ook mensen die gezond zijn en in het volle leven staan.
Ik vind het altijd weer bijzonder om bij mensen op bezoek te gaan die ziek zijn en mij bellen ‘om eens te komen praten’. Ik heb er bewondering voor dat mensen het aandurven om over hun eigen dood en uitvaart te praten als ze er zo kort voor komen te staan. Enigszins gespannen voel ik me wel als ik naar een voorgesprek toe rijdt. Ter voorbereiding probeer ik mijn hoofd leeg te maken om goed te kunnen waarnemen wat er zich afspeelt.
Soms gaat het om een enkele vraag, een geruststelling dat iets tijdens de uitvaart niet verplicht is. Soms wil iemand die ziek is alleen maar kennis met je maken, gewoon om te weten wat voor mens je bent en of het ‘goed voelt’. Zo wilde een man alleen maar zeker weten dat tijdens zijn uitvaart de klokken van de kerk niet zouden worden geluid. Het had hem in de afgelopen jaren elke keer weer kippenvel opgeleverd als hij in zijn tuin aan het werk was en de klokken werden voor een uitvaart geluid.
Er zijn ook zieke mensen die hun uitvaart al helemaal samen met mij willen voorbereiden, soms tot in de kleinste details. Dan zijn de kaart en de advertentie al opgemaakt en is de kist al uitgekozen. Er is vastgelegd wat voor muziek er gedraaid gaat worden en er ligt een lijstje met de sprekers klaar. Vaak hoor ik dan later van hun partner dat het hen een goed gevoel heeft gegeven dit nog samen met hun partner te kunnen bespreken en dat het hen rust gegeven heeft.
Een enkele keer loopt het ook anders. Zo kwam ik op een avond bij een ernstig zieke man van 53 jaar. Ik was gebeld door zijn vrouw en toen ik binnen kwam waren ook de vier kinderen aanwezig. Het gesprek verliep moeizaam en ik merkte dat de zieke man gespannen was en mij niet aankeek. Hij veegde steeds het zweet van zijn voorhoofd, zat te draaien in zijn stoel en hij voelde zich duidelijk niet op zijn gemak. Hij mengde zich nauwelijks in het gesprek en knikte hooguit als hem iets gevraagd werd. Ik vroeg hem na een half uur of het wel goed met hem ging, of hij het gesprek misschien wilde beëindigen. Opgelucht knikte hij en hij barstte in tranen uit.
Op de gang bleef ik nog even napraten met de zoon van de zieke man. De zoon vertelde dat zijn moeder hun vader pas een half uur voordat ik kwam, verteld had dat zij een uitvaartverzorgster uitgenodigd had. De man was boos geworden maar zij had het gesprek toch door laten gaan. Toen hij overleden was werd ik gebeld en samen met zijn vrouw en kinderen heb ik een mooi afscheid voor hem kunnen verzorgen. Zijn vrouw bleef achter met een schuldgevoel. Na dat voorgesprek was hij namelijk zo snel achteruit gegaan dat ze over dat gesprek en de manier waarop zij gehandeld had niet meer met hem heeft kunnen praten.
----------------------------------
Marjanne Staal werkt als zelfstandig uitvaartverzorgster in Zwolle. Ze vindt het mooi de ‘gewone’ en bijzondere voorvallen uit haar werk via dit weblog met anderen te kunnen delen. Ze hoopt op deze manier een bijdrage te kunnen leveren aan meer openheid omtrent alles rondom de dood en de uitvaart. Meer over haar manier van werken is te vinden op www.marjannestaal.nl.
Eerdere bijdragen van Marjanne:
Pieter
Moeder Aaltje
Kil
Nachtmerrie
Maartje
Wim
Weer samen
Vogel gevlogen
Limonadefles op graf
Moeke
|
|
