Verschenen: 10-11-2007
WEBLOG VAN TINY SCHOOL 11
 Indisch feestje
Het is altijd verassend te constateren dat onze zuiderburen een aantal zaken mooier kunnen formuleren. Beter met taal zijn dan wij Nederlanders. Terwijl toch ook dé Belg, net als dé Nederlander niet bestaat.
Even over de commotie rondom de uitspraak van Máxima. Toen een lid van de oerconservatieve oranjevereniging gevraagd werd wat is de Nederlander, kon hij ook niets anders uitbrengen dan: "Ja, wat is de Nederlander?"
Op www.ritueelbegeleiding.startkabel.nl las ik onder de rubriek 'artikelen' een Vlaamse overdenking getiteld: 'Van uitvaartconsulenten tot ritueelbegeleiders.' Ik kan er niets aan toevoegen, voor mij spreekt het voor zich. Zeker de moeite waard om te lezen.
Net zoals ik hoop dat u mijn weblog leest, want ik wil u graag deelgenoot maken van wederom een bijzondere ervaring. Op voorspraak van een uitvaartleider uit Nijmegen, die ik wel een keer ontmoet had, maar nog geen opdracht mee had uitgevoerd, werd ik gebeld door een uitvaartleider uit Eindhoven voor de crematieplechtigheid van een 92-jarige mevrouw. Ik kwam in gesprek met de jongste dochter, die mij al direct de gehele familieachtergrond vertelde. Mevrouw was namelijk afkomstig uit Indonesië, had tijdens de oorlogsjaren de Japanse bezetting meegemaakt en was met haar (Nederlandse) man in 1960 verhuisd naar Nederland. Hier een nieuw bestaan opgebouwd en zich aangepast aan de 'Blanda's'. Geïntegreerd in de Nederlandse samenleving.
Maar natuurlijk was er heimwee naar haar geboorteland. Niet direct op de wijze zoals die getoond wordt door 'Tante Lien', maar ze miste vooral de gastvrijheid van de mensen. In Nederland leven we meer langs elkaar heen en kan er vaak niet meer af dan een koekje bij de koffie. Terwijl in Indonesië gasten in de watten worden gelegd. Al ben je nog zo arm, je ontvangt iemand met open armen en laat niemand met een lege maag naar huis gaan.
Dat was in feite ook de opdracht voor de uitvaart. Die moest precies zo zijn zoals de verjaardagen altijd werden gevierd, met voldoende eten en drinken. De dochter zei het zo: "Mamma, we vieren nog een keer jouw feestje!"
En dat hebben we ook gedaan. In het crematorium hebben we een heerlijke geurende Soto, ajam met kip laten pruttelen. Het rook er als bij mamma, bij oma thuis. Bij het afscheid nemen hebben alle aanwezigen nog een Indisch koekje op de kist van mevrouw gelegd, zodat zij niet met een lege maag op reis ging.
En na afloop waren alle aanwezigen uitgenodigd om een hapje te komen eten. Nou, hapje, het was een compleet Nederlands/Indisch warm en koud buffet. Geheel in de stijl van de overledene.
Ondanks de Indonesische achtergrond van mevrouw en vele aanwezigen, was het geen afscheid met vele Indonesische gebruiken en rituelen. Dat hoefde niet. Zover ik de reacties heb gehoord was dit een echt afscheid van mamma/oma. Natuurlijk met veel verdriet, woorden van gemis, maar ook van tevredenheid omdat het verlopen is, zoals zij het zich gewenst zou hebben.
Het blijft altijd toeval dat je erbij betrokken wordt, maar het geeft veel voldoening om zo'n ervaring mee te maken.
-----------------------
Tiny School woont in Noord-Limburg en als ritueelbegeleider bij afscheid werkzaam in heel Nederland. Ook Nederlanders die net over de grens in Duitsland wonen kan hij ten dienste zijn. Hij wil nabestaanden behulpzaam zijn met het op hun eigen manier en volgens hun eigen levensovertuiging vorm en inhoud te geven aan de afscheidsplechtigheid.
Eerdere bijdragen van Tiny:
My way
Voorbereiding
Vakantie
Bol wol en antraciet
Rouw op je dak
Wie beoordeelt uiteindelijk mijn kundigheid?
Lees dit boek
Standaard en toch niet standaard
Precies B.
De grens over
|
|
