Verschenen: 29-10-2007 WEBLOG VAN MARIELLE VAN HETEREN-VERKERK 11 Sneeuwwitje Mijn nachtdienst zit er bijna op. Met een gevoel van opluchting laat ik de Hofstad achter me en rijd richting Maasstad. Ik bedenk dat ik nog niet zo gek lang geleden diezelfde Maasstad met hetzelfde gevoel van opluchting achter me liet. Voor mij de grote boze stad en vooral tijdens de nachten een echte nachtmerrie. Na wat frequenter mijn diensten hier gedraaid te hebben, begint alles langzaamaan vertrouwd te worden én leer ik meer op mezelf te vertrouwen. De nacht begint met een klein popje. Een klein Sneeuwwitje met daadwerkelijk een huidje zo blank als sneeuw. Maar enkele maanden in het leven geweest en onverwachts weer het leven uitgegleden. Verwonderd kijk ik naar het kleine mensje. Het wasachtige, doorschijnende huidje is nog warm en zacht. Voorzichtig aai ik over een wangetje. Ik denk aan mijn grote meid van 16 en haal me voor de geest hoe het was toen ze nog maar zo klein was als dit meisje. Ik herinner me dat ik talloze malen zowel ’s nachts als overdag ging luisteren en kijken, angstig als ik was om mijn kindje weer af te moeten staan. Mijn meisje is een grote griet geworden, die momenteel de ene na de andere Prins op het witte paard lijkt te ontdekken, met een kusje hier en een kusje daar. Het kleine Sneeuwwitje voor me zal door geen enkele Prins ooit nog wakker gekust worden. De volgende melding is verrassend. Het betreft een thuismelding in een totaal andere regio en nieuwsgierig ga ik op weg. Volkomen vertrouwend op mijnheer TomTom rijd ik uiteindelijk de voor mij vreemde stad binnen. Hoewel ik braaf naar 'Tommy' luister, zie ik toch nog kans om te gaan spookrijden, totdat het me opvalt dat de pijlen op de weg naar beneden wijzen in plaats van naar boven. Eenmaal op het bewuste adres aangekomen, tref ik een huiskamer met daarin behoorlijk wat mensen. Tussen al die mensen zit de dochter van de overleden mevrouw. Een tenger figuurtje met mooie lange blonde haren zit, in een nachtjaponnetje, als een soort Alice in Wonderland met grote ogen aan tafel.G rote ogen die de vraag in zich lijken te hebben, waarom je in godsnaam je moeder moet verliezen als je zelf nog maar nét volwassen bent. Ik probeer me te oriënteren in het voor mij vreemde huis en terwijl de familie in de aangrenzende keuken zit, probeer ik, zonder onbescheiden te zijn, de voor mij nodige spullen te krijgen en mijn weg te vinden in het huis. Niemand heeft de behoefte mee te helpen bij de verzorging, maar eenmaal bezig komt er toch af en toe iemand kijken en even een praatje maken. De finishing touch wordt uiteindelijk door de dochter gedaan. Liefdevol duwt ze de pruik van haar moeder tegen haar neus en met tranen in haar ogen zegt ze: "Echt Mamma." Ze geeft de bleke wangen van haar moeder een bescheiden kleurtje en ik ben blij dat ze toch nog even met haar moeder 'tut'. Het is tegen de ochtend als ik de Maasstad uiteindelijk weer binnenrijd. Terwijl ik moet wachten voor een stoplicht wordt mijn aandacht getrokken door een zwierig figuurtje met lange blonde haren. Ze stapt het zebrapad op en, hoe onnozel, even denk ik nog 'Goh, die verwacht mooi weer vandaag' als ik naar haar ultrakorte rokje kijk, waar twee lange, slanke benen in hoge pumps onderuit steken. Brutaal en ondeugend maakt ze gebaren naar de automobilist naast me. Pas als achter haar een vrouw verschijnt, eveneens in een kort rokje met daaroverheen een doorschijnend niemendalletje, valt bij mij het kwartje. En even voel ik me zelf als Alice in Wonderland, die met grote ogen naar die voor haar vreemde en nieuwe wereld kijkt. Ik verbaas me over de uiterlijke gelijkenis van de dochter die haar moeder verloor en deze frivole blonde jongedame, die, zo schat ik in, van dezelfde leeftijd is. Twee meiden van begin 20, ik vraag me af wat het leven hen verder gaat brengen. Een aantal dagen later krijg ik de melding van een mevrouw in haar 97e levensjaar. Een 'oudje' zou je zeggen. En het overlijden van 'oudjes' lijkt misschien toch wat makkelijker te accepteren dan het sterven van baby’s, kinderen en jonge mensen... Het wordt een melding die diepe indruk op me maakt. Een melding die me ook boos maakt. Als je zo oud mag worden heeft het leven je hoogstwaarschijnlijk alles gegeven wat je nodig hebt om 'te groeien'. Vreugdevolle gebeurtenissen, het verdriet dat ieder mens krijgt en harde lessen misschien ook. Maar in ieder geval een lang leven om op terug te kijken. Stukje bij beetje verneem ik dat deze bijna 100-jarige mevrouw op straat is overvallen, beroofd van haar tas en hierdoor ten val is gekomen. De complicaties van de hierdoor ontstane verwondingen lijken haar uiteindelijk fataal te zijn geworden. In het mortuarium bekijk ik haar perkamenten doorschijnende huid, haar doorleefde handen en ik zie de gevolgen van haar val. Ik begrijp helemaal niets van degene die deze oude dame heeft kunnen overvallen. En ik leer dat tranen niet per se hoeven te komen vanwege een baby of een jonge moeder. De oude mevrouw krijgt van mij een behandeling als van een Prinses, alsof ik zo het leed dat haar is aangedaan, de schrik die zij moet hebben gehad, weer een klein beetje weg kan nemen. Hoe kun je bevatten dat zo’n lang geleefd leven is weggerukt voor een stomme handtas, waar misschien een zakdoekje, ruikend naar 4711, pepermuntjes en wat kleingeld in hebben gezeten. Bleek als een oud geworden Sneeuwwitje ligt ze erbij. Wie weet wacht haar Prins al heel lang op haar en kan hij haar liefdevol welkom kussen in hun nieuwe wereld... ---------------------------- Mariëlle van Heteren-Verkerk is overledenenverzorgster /mortuariummedewerkster. Haar werkzaamheden bestaan uit het geven van de laatste verzorging aan overledenen in ziekenhuizen, diverse zorginstellingen en in enkele gevallen bij de overledene thuis. Verder alle voorkomende mortuariumwerkzaamheden, waaronder het assisteren van politie en schouwarts ingeval van niet-natuurlijk overlijden en het opvangen en begeleiden van nabestaanden bij confrontatie en rouwbezoek. Eerdere bijdragen van Mariëlle: Koorddanser Deadline Pippi Langkous Paradijsvogel Over grenzen Te hemelsblauw Regio-lijdster Niets meer te verliezen De dood en het leven Flarden Terug naar archief...