Verschenen: 08-10-2007
WEBLOG VAN MARIJKE KATSBURG 8
 Max
De eerste helft van dit jaar heb ik de opleiding tot ritueelbegeleider gevolgd. Nu zit ik in de fase van bedrijfsplan, om de verworven vaardigheden om te zetten in praktisch aanbod. En toen gebeurde het meest afschuwelijke. De vriend die ik als proefpersoon had genomen van mijn eindexamen-afscheidsviering, die vriend is nu dood. Echt.
Mijn lieve vriend Max is dood. Plotseling. Hartverscheurend en onbegrijpelijk. Daar sta je dan als mens: machteloos en klein. Daar sta je dan met je rouwbezoek- en afscheidervaring: lamgeslagen en verbijsterd. Daar sta je dan als tekstschrijver: woordeloos. Met alleen maar de behoefte om NEE te gillen, je hoofd te schudden en de hele wereld te laten delen in het ongelofelijke: Max is dood.
Aan die behoefte heb ik toegegeven. Met name aan het delen van dit vreselijke nieuws, met zo’n beetje mijn complete omgeving. Zonder te weten wat het zou helpen. Maar het hielp. Op dát moment om de werkelijkheid tot mijzelf door te laten dringen. En in tweede instantie door de reacties die het losmaakte. Armen om mij heen en medeleven. Hartverwarmend. Broodnodig.
Een paar dagen later was ik getuige van – en betrokkene bij – een afscheidsbijeenkomst die zo uit ‘het handboek voor persoonlijk afscheid’ had kunnen komen. Volkomen op maat en volkomen persoonlijk. Alle aanwezigen konden zich betrokken en gekend voelen. En herkenden Max in de woorden, de handelingen en de muziek.
De ritueelbegeleidster sprak ik eventjes na afloop. Ze was oprecht betrokken en passend onder de indruk. Ze had, zei ze me, het gevoel dat ze in drie dagen tijd Max en zijn leven en zijn vrienden had leren kennen. Zij had haar vakkundigheid gedeeld met de familie en de vrienden. En zij heeft zelf mogen delen in de warme herinnering aan deze mooie mens.
´t Is alleen jammer dat de pijn en het verdriet en de ontgoocheling daarmee niet instant weg zijn. Hoe mooi we tegenwoordig de afscheidsvieringen en ceremonies ook maken. Met buitelende witte duiven, ronkende Harley Davidsons, design kisten en bloemstukken, knallende champagneflessen en toastjes met brie… Elk afscheid gaat gepaard met verdriet. Dat zal nooit veranderen. En na het afscheid volgt onvermijdelijk een periode van diepgevoeld gemis en rouw. Van verder moeten en willen, maar eventjes niet weten hoe – zo zonder die ene bijzondere mens.
Door te delen ontvang je. Anders dan bij het delen van materiële zaken, zorgt het delen van niet-materiële dingen voor pure winst. Dit heb ik de afgelopen weken overtuigend mogen ervaren. Laten we die pijn maar delen, evenals de goede herinneringen en het geluk. Laten we de dood en het leven delen.
------------------------------------
Marijke Katsburg heeft een klein bureau voor tekst, vorm & organisatie. Vanaf juni 2006 werkte ze als rouwdienstmedewerker op oproepbasis in diverse uitvaartcentra in Amsterdam. Door vorig jaar een training tot 'Eigen Kracht coördinator' te volgen en dit jaar de opleiding 'Ritueel begeleiden bij afscheid', werkt zij toe naar nieuwe bedrijvigheid: mensen ondersteunen en uitdagen om zelf vorm te (durven) geven aan de grote momenten in het leven.
Eerdere bijdragen van Marijke:
Johnny
Meriam
Oscar
Het broertje van Haweja
Jos Brink
Willem
Jos Brink, nogmaals
|
|
