Verschenen: 29-09-2007 WEBLOG VAN MARIELLE VAN HETEREN-VERKERK 10 Flarden Het is het laatste weekend voor mijn vakantie begint en ik kijk al uit naar mijn komende vrije weken. Hoewel ik met heel veel plezier mijn werk doe, zijn de afgelopen weken op allerlei vlakken intensief geweest en ik verheug me op het uitvoeren van alle plannen die ik in mijn hoofd heb. Maar voor het zover is heb ik nog twee lange nachtdiensten te gaan. Ook de minder leuke klusjes thuis moeten gebeuren en zo sta ik op een zonnige middag zuchtend de konijnenhokken schoon te maken. De redding lijkt nabij; ik krijg een telefoontje van mijn collega die assistentie vraagt bij een melding. De metamorfose naar de mevrouw in het witte pak is snel gedaan en als mijn collega arriveert sta ik smetteloos op hem te wachten. Het wordt, vanwege de aard van de melding, een oproep die een paar uur duurt. Terwijl wij altijd trachten onze woordkeuze respectvol te houden, schreeuwen de krantenkoppen later van een ‘waterlijk’ en hoewel ik het geen prettige benaming vindt, schijnt dat toch een algemeen gebruikt woord te zijn. Als ’s avonds mijn dienst daadwerkelijk begonnen is, rij ik dezelfde route naar hetzelfde mortuarium. Het is een mooie zomeravond, de ondergaande zon kleurt het polderlandschap en tot mijn verrukking zie ik vlakbij een grazend hert. Het leven gaat gewoon door en niets herinnert aan het bizarre voorval eerder op de dag. Het wordt een drukke nacht, mijn collega is ziek geworden en vanwege de vakantie is er geen vervanging beschikbaar. Hierdoor wordt mijn werkgebied aanzienlijk uitgebreider. Als ik voor mijn tweede melding voor een mortuarium stop en uit wil stappen weerhoudt iets me daarvan. Er staat een ‘vage’ knul naast de auto en deze probeert me al gebarend iets duidelijk te maken. Ik ben blij dat ik standaard de autodeuren op slot heb en probeer te begrijpen wat hij van me wil. Omdat ik niet kan ontcijferen of zijn bewegingen een noodkreet of obscene gebaren zijn blijf ik zitten waar ik zit en besluit de beveiliging te bellen. Uiteindelijk begrijpt de knul dat ik om versterking bel en scheldend loopt hij weg. Zodra hij uit het zicht verdwenen is, pak ik mijn koffer uit de auto en ren de veiligheid van het mortuarium in. Het wordt een nacht waarin ik uiteindelijk 6 meldingen doe en ‘op mijn tandvlees’ kom ik thuis. De volgende, laatste nachtdienst voor mijn vakantie wordt wederom een drukke nacht. Als ik ’s nachts door de keldergangen van een ziekenhuis loop en ik in de zilveren bolle spiegels kijk die tegen het plafond hangen, waan ik me even in een surrealistische film. Een schim in een wit pak, duwend achter een brancard, in een lange, lege en schaars verlichte gang. Het wordt een nacht van melding naar melding en de volgende ochtend rol ik uitgeput in mijn bed. Hoera, het is vakantie! De eerste dagen valt het niet mee mijn werk los te laten. Mijn intensieve manier van leven, van ervaren, belet mij om mijn werk gelijk van me af te schudden. Een goede remedie hiertegen is shoppen en met mijn dochter voer ik de slogan ‘shop till you drop’ dan ook graag uit. Vanwege onze beestenboel zit een paar dagen van huis weg er niet in. Toch vermaken wij onszelf prima, ons huisje in de polder geeft ons sowieso na jaren nog steeds een soort vakantiegevoel. Een bijzondere afspraak in deze vakantie maakt veel indruk op me. Ik ontmoet haar op een station. Ietwat onwennig en toch ook zo vertrouwd. Soms kunnen een aantal intensieve e-mails een soort van band scheppen en een manier zijn om de ander een beetje te leren kennen. We slenteren door de stad, drinken koffie op een terrasje en praten, praten, praten… Praten, emoties voelen, soms een lach en soms een traan. Wat kun je in hemelsnaam bieden aan een moeder wiens prachtige dochter door geweld uit het leven is gerukt?! Het was een dag van intens leven. Zo’n dag om nog heel lang dankbaar aan terug te denken. Intens het leven voelen, ervaren. Het leven met zijn onvoorspelbare grilligheden, waardoor ik me als mens soms zo nietig, vogelvrij maar ook juist zo onvoorstelbaar krachtig kan voelen. De vakantie is voorbij, ik ben alweer een aantal weken aan het werk. De herfst heeft zijn intrede al gedaan met wind, regen en kou. Hoewel we weinig echt zomerweer hebben gehad, neem ik in mijn hart een schitterende zomerdag mee. Een herinnering aan een stralende zon wiens licht en warmte niet gedoofd kunnen worden door mensenhanden. Geweld eindigt waar Liefde begint... ---------------------------- Mariëlle van Heteren-Verkerk is overledenenverzorgster /mortuariummedewerkster. Haar werkzaamheden bestaan uit het geven van de laatste verzorging aan overledenen in ziekenhuizen, diverse zorginstellingen en in enkele gevallen bij de overledene thuis. Verder alle voorkomende mortuariumwerkzaamheden, waaronder het assisteren van politie en schouwarts ingeval van niet-natuurlijk overlijden en het opvangen en begeleiden van nabestaanden bij confrontatie en rouwbezoek. Eerdere bijdragen van Mariëlle: Koorddanser Deadline Pippi Langkous Paradijsvogel Over grenzen Te hemelsblauw Regio-lijdster Niets meer te verliezen De dood en het leven Terug naar archief...