Verschenen: 25-09-2007
WEBLOG VAN MARJANNE STAAL 9
 Limonadefles op graf
Net zoals veel collega’s die werkzaam zijn in de uitvaartzorg, mag ik tijdens een buitenlandse vakantie graag even rondneuzen in kerken en op begraafplaatsen en de sfeer op me in laten werken. Zo liep ik drie jaar geleden op Rhodos (Griekenland) langs een kerk toen we een uitvaartstoet tegen kwamen.
Nieuwsgierig als ik ben heb ik me gelijk omgekeerd en heb de dienst in de Grieks Orthodoxe kerk, omdat de deur van de kerk open bleef staan, van afstand kunnen volgen. De kist bleef open tijdens de dienst en iedereen liep na afloop bij de kist langs en kuste of knuffelde de overleden vrouw voor de laatste keer. Daarna werd de kist – nog open – naar het naastgelegen kerkhof gedragen. Mijn vriendin met wie ik op vakantie was voelde zich behoorlijk opgelaten, omdat ik – in mijn korte broek – achter de stoet aan liep om de begrafenis van korte afstand mee te kunnen maken.
De dragers lieten de open kist in het graf zakken en daarna werd pas de deksel op de kist gelegd. Het graf werd met scheppen dichtgemaakt en tot slot werd er een plastic limonadefles met water bovenop het zand gezet. Waar die fles voor dient weet ik nog steeds niet. Bij de uitgang van de begraafplaats stond een schragen tafel waar iedereen een borrel kon nemen en daarmee was de begrafenis afgelopen.
Vorige week was ik weer in Griekenland, nu op het mooie eiland Samos. In een bergdorpje kwamen we terecht op een kleine begraafplaats. Het was er heel stil, het getingel van de glasplaatjes op de grafmonumenten in de wind was het enige wat er te horen was. Aan de rand van de begraafplaats was een klein schuurtje waarvan de deur openstond. Binnen stonden op metalen regels houten en metalen dozen van ongeveer dertig centimeter.
Bij de meeste dozen stond een foto en een olielichtje te branden. “Zal ik er even inkijken?,” vroeg ik aan mijn vriendin, want ik was toch wel weer heel erg nieuwsgierig geworden. Het deksel van het eerste kistje waar ik aan voelde zat los en toen ik er in keek zag ik een schedel en botten liggen. Later vertelde een Griekse man dat wegens ruimtegebrek sommige graven op Samos al na 5 jaar geruimd worden. Dan kunnen de nabestaanden de botten van hun geliefde mee naar huis nemen of ze in een kistje in een huisje op de begraafplaats bewaren.
Toen ik het deksel nog een keer wilde optillen om aan mijn vriendin te laten zien wat er in zat, gleed het kistje met een luide knal van de metalen regels af en bleef er scheef in hangen. We schrokken ontzettend en mijn hart zat in mijn keel. Ik zag de schedel en alle botten al over de grond rollen. Ik heb het kistje gauw weer recht gezet en heb – omdat ik zijn rust verstoord had – voor deze overleden man een kaarsje aangestoken.
----------------------------------
Marjanne Staal werkt als zelfstandig uitvaartverzorgster in Zwolle. Ze vindt het mooi de ‘gewone’ en bijzondere voorvallen uit haar werk via dit weblog met anderen te kunnen delen. Ze hoopt op deze manier een bijdrage te kunnen leveren aan meer openheid omtrent alles rondom de dood en de uitvaart. Meer over haar manier van werken is te vinden op www.marjannestaal.nl.
Eerdere bijdragen van Marjanne:
Pieter
Moeder Aaltje
Kil
Nachtmerrie
Maartje
Wim
Weer samen
Vogel gevlogen
|
|
