Verschenen: 30-08-2007 WEBLOG VAN MARIELLE VAN HETEREN-VERKERK 9 De dood en het leven Ik sta op het punt om weg te gaan als de telefoon gaat. Manlief gebaart me dat ik moet wachten en ik hoor dat hij iemand naar ons, voor de meeste mensen schijnbaar onvindbare, huisje loodst. Ik begrijp dat er iemand voor mijn marktplaatshandel komt. Onze twee boxers zijn zo dol op bezoek dat we hen meestal maar even apart houden, maar de mijnheer die nu voor onze deur staat is niet bang. Hij wuift alle bezwaren weg, heeft verstand van honden én hij is therapeut. Voor mensen wel te verstaan. En zo stapt een grote man met een ‘bloempotkapsel’ ons huiskamertje binnen, therapeutisch pratend tegen Kobus, onze oudste boxer: “Ja, ja, jij bent al wat ouder.” “En rustiger,”zeg ik er snel achteraan, in de hoop dat ik hiermee een beetje in evenwicht kan trekken dat Joep, onze baldadige witte boxer, in zijn jas hangt. Hij zal vast vinden dat Joep naar een gedragstherapeut moet. Eenmaal binnen kijkt de man verrukt om zich heen, slingert direct zijn innerlijke kind onze huiskamer in en ik vrees dat we gelijk in een sessie zijn beland. Manlief en ik kijken elkaar even aan en laten alles gedwee over ons heen komen. Míjn innerlijke kind laat nog even vol trots mijn kleurrijke Pippikast zien maar dit wordt compleet overschaduwd door het kind-in-de-grote-man, dat nu met een zware stem over ons heen dendert. De zakenvrouw in mij weet hem uiteindelijk te overtuigen dat hij mijn barok-ornamentjes beslist allemaal moet kopen.Terwijl ik in een andere kamer nog snel de prijskaartjes van de ornamentjes trek wordt manlief nog even zoet gehouden met vurige verhalen. Als de therapeut eindelijk vertrekt stop ik tevreden 30 euro in mijn zak. We kijken elkaar schaterlachend aan: Je zult maar zo iemand als therapeut hebben. De volgende dag heb ik dienst in Zeeland. Gestationeerd in de caravan van mijn moeder wacht ik op een eventuele melding. Manlief is ook gekomen met Kobus en Joep en gaat even naar het strand. Het regent af en toe, maar als manlief na een uurtje drijfnat voor de caravan staat zeg ik verbaasd: “Zo hard heeft het toch niet geregend?” Ik krijg de schrik van mijn leven als hij vertelt dat hij Kobus ternauwernood heeft kunnen redden van de verdrinkingsdood. Kobus werd tijdens het zwemmen verrast door de vloed en manlief zag hem steeds verder de zee in gaan. Kobus, die van pup af aan al Oost-Indisch doof is en nu door ouderdom ook hardhorend, reageerde niet op zijn roepen. En dus is manlief de zee ingerend om hem te redden. Hij kon hem nog net grijpen maar kon zelf amper op het puntje van zijn tenen staan, terwijl de afstand tot het strand steeds groter werd. Wat ben ik blij dat het zo goed is afgelopen, ik heb allang geleerd dat dát niet altijd vanzelfsprekend is. We hebben bijna niets bij ons maar gelukkig vinden we nog een knalrode broek van mijn moeder in een kast, waar manlief de rest van de middag in rondstapt. Veel te wijd maar droog en ik ben trots op mijn charmante held. De volgende dag komt onze buurvrouw naar manlief toe gerend om te vragen of hij kan helpen één van haar kittens te redden. Ze zitten in een loods en één van de kleintjes is tussen een dubbelzijdige wand terechtgekomen. Het wordt een hele klus maar uiteindelijk weten ze het kleintje te pakken en veilig bij de moeder te zetten. Ik heb die week aansluitend eerst een avonddienst en de volgende dag een vroege dienst. Het is ’s morgens even slikken als de wekker gaat maar de dag erna zal ik vrij zijn. Ik heb vandaag een nieuwe collega bij me om in te werken en samen beginnen we de dienst. Het is haar tweede dag en al snel krijgen we een melding betreffende een slachtoffer van een ongeval. Het is het soort melding die, over het algemeen, op alle betrokken disciplines veel indruk maakt. Een jong slachtoffer, een frontale botsing en een jong gezin dat achterblijft. Het worden intensieve uren. Het is voor het eerst dat ik besluit een dergelijke restauratie zonder hulp uit te gaan voeren. Het lukt me om precies binnen de afgesproken tijd het slachtoffer toonbaar te maken voor de familie. De confrontatie is hartverscheurend en maakt diepe indruk op mijn collega en mij. Het is uiteindelijk bijna avond als onze dienst er op zit. Ik haast me naar huis want manlief heeft me laten weten dat één van onze geiten gaat bevallen. Thuis aangekomen verruil ik mijn witte pak voor oude plunje en ren naar de stal. Aanstaand moedertje Bella ligt wat te puffen maar ik schat in dat het nog even gaat duren. Op een baal stro wacht ik op wat gaat komen. Flarden van beelden van de afgelopen middag malen door mijn hoofd maar vervagen langzaam als de bevalling lijkt te gaan beginnen. Ik zie dat het lammetje niet goed ligt en schrik. Het mag toch niet zo zijn dat, na een dag als vandaag, ook dit op een drama uit zal lopen. Na een paar pogingen de pootjes van het lammetje goed te krijgen bel ik naar manlief op zijn werk. Hij is er binnen een kwartier en ook deze keer weet hij weer een dier te redden. De bevalling gaat met zijn hulp nu vlot en even later zijn er twee prachtige bokjes geboren. Het was een lange, intensieve dag. Een dag waarin de dood gruwelijk en indringend aanwezig was. Maar ook een dag waarop het leven zich weer aandiende. Hoewel ik soms moeite heb met de emotionele belasting van mijn beroep, geeft het leven me voldoende moois om in evenwicht te blijven. Met een glimlach denk ik aan de therapeut, hij mag mijn deur voorbijgaan. ---------------------------- Mariëlle van Heteren-Verkerk is overledenenverzorgster /mortuariummedewerkster. Haar werkzaamheden bestaan uit het geven van de laatste verzorging aan overledenen in ziekenhuizen, diverse zorginstellingen en in enkele gevallen bij de overledene thuis. Verder alle voorkomende mortuariumwerkzaamheden, waaronder het assisteren van politie en schouwarts ingeval van niet-natuurlijk overlijden en het opvangen en begeleiden van nabestaanden bij confrontatie en rouwbezoek. Eerdere bijdragen van Mariëlle: Koorddanser Deadline Pippi Langkous Paradijsvogel Over grenzen Te hemelsblauw Regio-lijdster Niets meer te verliezen Terug naar archief...