Verschenen: 31-07-2007 WEBLOG VAN MARIELLE VAN HETEREN-VERKERK 8 Niets meer te verliezen Ze is altijd één van de eersten die mijn schrijfsels leest. Leest en keurt wel te verstaan. Ze is altijd enthousiast en positief over mijn verhalen, maar uiteindelijk komt het hoge woord eruit: “En wanneer schrijf je nu eens een column over MIJ?” Dus hier is hij dan, de column over Lisanne! Al tijdens de ritten met de dierenambulance die ik ooit als vrijwilligster bestuurde, werd me duidelijk dat mijn toen 9-jarige dochter een moed heeft die menige volwassene niet bezit. We hebben veel dierenleed meegemaakt maar ook veel mooie dingen, tijdens onze ritten door de polder. Herinneringen die we samen koesteren, die we soms even ophalen. Herinneringen die soms even tastbaar lijken te zijn als we naar Liesbeth List luisteren: “Ik liep door het park met mijn dochter, we stonden stil bij een boom, ineens was ze verdwenen en ik zocht haar, ze had zich verscholen in een droom...” Een boze droom leek even werkelijkheid te worden, soms lopen dingen in het leven anders dan voorzien en even vreesde ik mijn meisje te verliezen. Te verliezen in omstandigheden waarin misbruik werd gemaakt van mijn vertrouwen en mijn meisje en ik uit elkaar leken te drijven. Inmiddels is onze band hechter dan ooit. Lisanne is een hele dame van bijna 16 jaar geworden die zich volop aan het ontwikkelen, ontplooien is. De middelbare school nét afgerond, de toekomst nog helemaal open. Eén van haar eindexamenopdrachten heeft ze gewijd aan ‘de uitvaartbranche’ en zo kon het gebeuren dat ik tijdens haar presentatie op school een stukje mocht vertellen over mijn werk. Een klein stukje van haar presentatie in mocht vullen en samen waren we trots op elkaar. Mijn grote dochter heeft nu al enkele maanden een vriendje en zo krijg ik opeens te maken met een dochter die mij even fijntjes laat merken dat ik een eeuw achterloop met voorlichting over van alles en nog wat, uitgaat en opeens bij vriendje achterop de scooter rondrijdt. Dit laatste jaagt mij de stuipen op het lijf en de leeuwen en beren rennen in groten getale rond in mijn verbeelding. Soms overweeg ik even, héél even maar hoor, een baantje in bijvoorbeeld een supermarkt te gaan zoeken waar ongevallen, vreselijke ziekten en zelfdodingen iets minder frequent voorkomen dan in mijn huidige werk. En zo kreeg ik opeens een sms-je van Lisanne: Syl heeft mijn leven gered! Dan krijg ik een geschrokken Lisanne aan de telefoon die in huilen uitbarst. Ik hoor iets over een auto, ‘die vent’ en dan versta ik het niet meer en krijg vriendje Sylvester aan de telefoon. Terwijl ze samen op één fiets, Lisanne achterop, door een smalle straat met geparkeerde auto’s reden, reed achter hen een auto met behoorlijke snelheid. Toen Sylvester aangaf dat de man hier maar 30 mocht rijden, stak de bestuurder zijn middelvinger op en reed hen zo hard voorbij dat Lisanne met haar benen tegen de auto aankwam, zij bijna vielen en klem tussen de rijdende en een geparkeerde auto dreigden te komen. Omdat de bestuurder moest stoppen voor een auto voor hem (dit bleken de ouders van Sylvester te zijn die het voorval in de spiegel hadden gezien en graag uitleg wilden) sloeg zijn motor af. Dit was voor Sylvester reden het portier open te rukken en de man letterlijk uit zijn gordel te trekken. Hoewel die handelswijze door de ouders van Sylvester niet echt werd goedgekeurd en ik daar in eerste instantie ook van schrok, is Sylvester sinds die avond pas écht Lisanne’s grote held en ik krijg dan ook direct te horen dat deze heldendaad nu écht in een column moet komen. Een week later rij ik met Lisanne en Sylvester blij en trots in mijn zojuist aangeschafte stoere terreinwagen. Mijn blijdschap slaat al snel om in wrevel als Sylvester, wiens vader óók zo’n karretje heeft gehad, mij het ene minpuntje na het andere weet te vertellen en ik uiteindelijk het gevoel krijg in een barrel te rijden in plaats van een blitse kar. Een beetje boos op die eigenwijze puber, held of niet, kom ik thuis. Het schooljaar is ten einde en hoewel Lisanne het de afgelopen maanden drukker met Sylvester had dan met haar huiswerk, rolt ze met gemak door het eindexamen. De diploma-uitreiking is een feestelijke aangelegenheid. Als er, ter ere van de geslaagde leerlingen, door iedereen luidkeels wordt gezongen: “Lang zullen ze leven, hieperdepiep, hoeraaa…!” knijpt mijn keel zich, bij het lezen van deze woorden op een groot scherm, even helemaal dicht. Afgelopen middag heb ik zitten lezen in het boek ‘De ouders van Volendam’ en ik denk aan de ouders die hun kinderen op een vreselijke manier moesten verliezen die Nieuwjaarsnacht in 2001. Ik denk even aan de ouders die afgelopen jaar hun kind hebben verloren, misschien ook een kind dat nu eindexamen zou hebben gedaan. Misschien een kind dat vorig jaar het diploma behaalde, vol verwachting wat de toekomst zou brengen. Even verbaas ik me over de schijnbare vanzelfsprekendheid waarmee leraren en ouders ‘Lang zullen ze leven....’ zingen. Ja, denk ik dan, já, Lisanne en Sylvester, ik wens jullie een stralende toekomst en een lang en gelukkig leven! ---------------------------- Mariëlle van Heteren-Verkerk is overledenenverzorgster /mortuariummedewerkster. Haar werkzaamheden bestaan uit het geven van de laatste verzorging aan overledenen in ziekenhuizen, diverse zorginstellingen en in enkele gevallen bij de overledene thuis. Verder alle voorkomende mortuariumwerkzaamheden, waaronder het assisteren van politie en schouwarts ingeval van niet-natuurlijk overlijden en het opvangen en begeleiden van nabestaanden bij confrontatie en rouwbezoek. Eerdere bijdragen van Mariëlle: Koorddanser Deadline Pippi Langkous Paradijsvogel Over grenzen Te hemelsblauw Regio-lijdster Terug naar archief...