Verschenen: 01-07-2007 WEBLOG VAN MARIELLE VAN HETEREN-VERKERK 7 Regio-lijdster Op een ongewone zaterdagmorgen zit ik met koude handen en een akelig koud puntje aan mijn neus in de caravan van mijn moeder. Mijn korte broek en topje liggen doelloos op de bank. In tegenstelling tot een aantal dagen geleden, toen ik hier was en het hoogzomer leek, valt nu de regen met bakken uit de grauwe lucht. Bij gebrek aan een computer krabbel ik mijn gedachten van de afgelopen weken op een notitieblokje van mijn baas. Met de luxaflex half gesloten om de nieuwsgierige buren geen kans te geven een praatje te komen maken, staar ik naar buiten. Voor de tweede keer incidenteel gestationeerd in de regio Zeeland. Een rustige, uitgestrekte regio die, zeker in de zomermaanden, een aantrekkelijk alternatief is voor de regio Randstad. Het is boeiend om te ervaren hoe verschillend de regio’s in elkaar steken qua werkgebied. Zo ging ik onlangs een dagje mee met een collega in de regio Utrecht. Ook dit is een uitgestrekte regio in een prachtig gevarieerd landschap. Het werd een interessante, leuke dag, die explosief eindigde toen mijn collega de dienstauto op een steen parkeerde waardoor de airbag ontplofte. Reken maar dat deze ‘levensredders’ een niet ongevaarlijke explosie kunnen veroorzaken… En na Utrecht zit ik nu dus in Zeeland. Tijdens mijn vorige dienst hier mocht ik ervaren dat er bijvoorbeeld al verschil kan zitten in de kleding die men voor de overledene heeft uitgezocht. Terwijl ik gisteren nog een drukke, hectische dienst in de Randstad had, heb ik nu tijd genoeg voor overpeinzingen. Afgelopen week was hectisch, maar bovenal verrassend. Ik ben niet typje-haantje de voorste, dus toen er onlangs een vacature binnen ons bedrijf was voor regiocoördinator had ik niet direct zoiets van: Hé, daar zal ík eens even op solliciteren. Want voor mijn gevoel ben ik nog een groentje in het vak, een groentje in de uitvaartbranche. Een branche waar ik me in 2003 bewust op ging richten. Enthousiast begon ik aan de opleiding uitvaartbegeleid(st)er van de STIVU. De (waarschijnlijk herkenbare) reacties zoals ‘kun je niets leukers verzinnen’ et cetera vlogen me regelmatig om de oren. Mijn moeder kon er in eerste instantie ook niet aan wennen, de dood is toch iets waar mensen vaak liever niet bij stilstaan. Uiteindelijk naderde in september 2004 de Uitvaartbeurs in Utrecht waar tevens de uitreiking van de behaalde STIVU diploma’s zou plaatsvinden. Natuurlijk ging manlief mee en tot mijn verrassing wilde mijn moeder ook mee. Naar de diploma-uitreiking wel te verstaan, want, zo zei ze: “Ik ga echt niet tussen de grafkisten lopen, dan zet je mij na de diploma-uitreiking maar op de trein!” En zo zaten we dus gezamenlijk bij de diploma-uitreiking. Mijn moeder was aangenaam verrast door het grote aantal jonge vrouwen dat de opleiding had gevolgd en haar aanvankelijke beeld dat we tussen de ‘zwarte kraaien’ zouden zitten kon ze al snel laten varen. Hierdoor besloot ze toch mee te gaan naar de beurs en liep ik uiteindelijk met man- en moedertjelief voor het eerst op een uitvaartbeurs. Na een rondje beurs ging ze op haar gemak met een drankje aan een tafeltje zitten en terwijl manlief en ik nog een extra rondje liepen, zat ze met een tevreden gezicht tussen de beursgangers. Het is een dag waar ik nog regelmatig aan terugdenk. Mijn moeder, voor wie de dood voorheen bijna niet bespreekbaar was, biedt sinds die tijd een welwillend luisterend oor bij wie ik mijn ervaringen kwijt kan als ik daar behoefte aan heb. Het viel niet mee om tijdens mijn studie een stageplaats te krijgen. Behalve het aanbod van een schat van een uitvaartonderneemster, met wie ik een dag mocht meelopen, leverden mijn circa 35 brieven niets op. Na het behalen van mijn diploma leek het onmogelijk een baan te bemachtigen dus ik besloot nog meer te gaan studeren om zodoende in ieder geval zoveel mogelijk theoretische kennis te vergaren. Ik was dan ook dolblij toen ik werd aangenomen bij mijn huidige werkgever. Maar omdat het gras bij de buren altijd groener lijkt nam ik kort daarna een baan aan bij een ander bedrijf. Echter, het gras dat eerst zo fris en groen leek, had meer weg van kunstgras en bleek saai en verstikkend. Ik miste de uitdagingen en de power van mijn vorige baan. En zo kwam ik weer terug ‘op honk’ waar ik me blij en dankbaar weer op mijn werk stortte. Ik heb veel mogen leren de afgelopen twee jaar en doe mijn werk nog steeds met evenveel liefde en plezier. Desondanks ging in eerste instantie de vacature regiocoördinator min of meer langs me heen. Totdat ik uiteindelijk besloot vertrouwen te hebben. Vertrouwen in de kennis die ik heb opgebouwd, de ervaringen die ik heb opgedaan en ook vertrouwen te hebben in mezelf en ik solliciteerde. Tot mijn grote blijdschap ben ik aangenomen! Een mooie, nieuwe uitdaging om als regiocoördinator/teamleidster (of is het ‘teamlijdster’ zoals mijn collega plagend zei) samen met mijn collega’s, met alle inzet, ons werk naar beste kunnen uit te voeren en mezelf nog verder te kunnen ontwikkelen. Ik ben er klaar voor! ---------------------------- Mariëlle van Heteren-Verkerk is overledenenverzorgster /mortuariummedewerkster. Haar werkzaamheden bestaan uit het geven van de laatste verzorging aan overledenen in ziekenhuizen, diverse zorginstellingen en in enkele gevallen bij de overledene thuis. Verder alle voorkomende mortuariumwerkzaamheden, waaronder het assisteren van politie en schouwarts ingeval van niet-natuurlijk overlijden en het opvangen en begeleiden van nabestaanden bij confrontatie en rouwbezoek. Eerdere bijdragen van Mariëlle: Koorddanser Deadline Pippi Langkous Paradijsvogel Over grenzen Te hemelsblauw Terug naar archief...