Verschenen: 06-06-2007
WEBLOG VAN MARIJKE KATSBURG 5
 Jos Brink
Het motregent op de Amsterdamse Prinsengracht. Ik sta op een stoep en zie het dagelijkse stadsleven voorbij trekken. Werklieden laden gereedschap uit hun auto, de bestuurder van een bestelbusje levert pakjes af bij het buurhuis. Er komen een paar muzikanten over de brug, een vrouw met een bos bloemen onder haar snelbinders zet haar fiets vast met een groot hangslot. En in de verte zie ik Jos Brink.
Ik sta op de stoep voor een kerkgebouw in mijn uitvaartzorgpak. Ik assisteer de uitvaartleider. De enorme deuren heb ik zojuist wagenwijd open gezet en langs mij dwarrelen de prachtige meerstemmige klanken van een zanggroep. Weldadig. Ik sluit mijn ogen, haal eens diep adem en recht mijn rug. Hier wil ik blijven. In de verzachtende regen, en in de gewijde sfeer die uit het gebouw de gracht op waaiert. Dit heb ik nodig; even opgetild uit het aardse. Even weg van de woorden die ik gisteren bloedeloos te horen kreeg van een afdelingshoofd: “Wegens rooster-organisatorische redenen wordt je contract niet verlengd. ’t Is niks persoonlijks – anders had ik dat wel gezegd – maar dit is me van hoger hand opgedragen.”
“Zal ik die gitaartas even aanpakken?!” De muzikanten zijn naast mij neergestreken, op het trottoir, en stemmen even af wat ze gaan spelen: “Nog één keer, voor tante!” De vrouw met de saxofoon begint en de gitarist en de man met de banjo vallen in. Het is geen treurmars maar wel muziek van een ingetogen schoonheid. Om de hoek weet ik de uitvaartbus, met aan boord de bewuste tante in haar kist en haar dochters en naaste verwanten. Mensen komen binnen door de grote deuren, anderen lopen langs of staan even stil om te kijken wat hier gaat gebeuren; muziek, bloemen, koorklanken. Een bruidje? O nee, een begrafenis...
Ik til een kinderwagen de stoep op, een rollator, geef een mevrouw even een arm, en knik naar Jos Brink die naast me in de deuropening is komen staan. Het is ‘zijn’ kerk en waarschijnlijk één van de leden van zijn gemeente, wiens leven hier vandaag gevierd wordt. Bij wier sterven vandaag wordt stilgestaan. En ik denk even: O ja, ik wilde dat nieuwe boekje van hem nog aanschaffen, over sterven en rouwen.
De kerk is volgelopen. De dragers komen de hoek om met de kist, de gracht op, gevolgd door de familie. Ik geef het afgesproken seintje waarop de klokken beginnen te luiden. Het koor zingt binnen, de muzikanten spelen buiten, en de klokken galmen over Amsterdam. De mensen gaan staan en buigen hun hoofd. Uit respect voor een leven dat geleefd is.
Het leven. Soms niet rechtvaardig, niet eerlijk, niet prettig en uiterst verwarrend. Ik denk aan de zwager van mijn beste vriendin, die vorige week zelfmoord pleegde in zijn wanhoop. Aan ’t 7-jarige buurmeisje dat op 1 mei overleed, na twee jaar vechten tegen leukemie. Aan mijn contract dat niet verlengd word, waardoor ik afscheid moet nemen van dit prachtige werk. En ik bedenk me hoe het leven tegelijkertijd zo hoopgevend, zo verrassend, zo kansrijk en vreugdevol is. Elke keer weer.
Ik sta op de stoep in de regen en ben gelukkig. Want tot op zekere hoogte is het leven maakbaar. En na regen komt ook altijd weer zonneschijn. En ik laat me voorlopig niet kisten, dus ik laat me inspireren en ga er wat van maken, uit respect voor het leven dat ik nog mag leven.
------------------------------------
Marijke Katsburg heeft een klein bureau voor tekst, vorm & organisatie. Vanaf juni 2006 werkte ze als rouwdienstmedewerker op oproepbasis in diverse uitvaartcentra in Amsterdam. Door vorig jaar een training tot 'Eigen Kracht coördinator' te volgen en dit jaar de opleiding 'Ritueel begeleiden bij afscheid', werkt zij toe naar nieuwe bedrijvigheid: mensen ondersteunen en uitdagen om zelf vorm te (durven) geven aan de grote momenten in het leven.
Eerdere bijdragen van Marijke:
Johnny
Meriam
Oscar
Het broertje van Haweja
|
|
