Verschenen: 30-05-2007
WEBLOG VAN MARIELLE VAN HETEREN-VERKERK 6
 Te Hemelsblauw
De lente is dit jaar bijna explosief begonnen. Na een te zachte winter mochten we ons in april verheugen op het ene warmterecord na het andere. Wekenlang wentel ik me in de voorjaarslucht, de voorjaarszon en geniet met volle teugen van het landleven in en om ons huisje in de polder. Genietend van de rust, onze dieren, de flora en een dagenlange hemelsblauwe lucht.
Mijn dienstrooster is zo ingedeeld dat ik maandelijks een flink aantal vrije dagen heb. Afgewisseld met soms een intensieve werkweek, vind ik het dan ook heerlijk om me bezig te houden met onze beestenbende en de groei en bloei in onze tuin.
De verzorging van onze dieren kost ons dagelijks heel wat uurtjes werk maar geeft ons veel plezier en we doen dit dan ook met liefde. Naast het genoegen dat het ons geeft, heeft het ons in de loop der jaren ook al veel tranen gekost. Ook in de dierenwereld kan de dood onverwachts, soms sluipend en af en toe wreed toeslaan. Verdronken geitjes, doodgebeten kippen, en groot verdriet toen mijn kleine katertje Dinges voor ons huis werd doodgereden, op de doodlopende weg, juist waar je het niet verwacht.
Ondanks het grote verdriet heeft het sterven van een geliefd huisdier als ‘voordeel’ dat het toch enigszins te vervangen is. Want hoewel ook dieren hun uitgesproken karakter en persoonlijkheid hebben en hun wezen nooit te vervangen zal zijn, wil ik altijd zo snel mogelijk een opvolg(st) er van het overleden dier.
En zo kwam ook Kleine Prins in ons leven. Nadat twee jaar geleden de buurvrouw kwam vertellen dat er een dode kat op de dijk lag en dit tot mijn verbijstering onze Dinges van pas 8 maandjes bleek te zijn, zat ik binnen een uur al op Marktplaats te speuren. De volgende dag deed Kleine Prins zijn intrede in ons gezin. Een prachtig tijgertje dat al meteen de air had van een échte Prins, maar bovenal een lief, leuk en aanhankelijk beestje bleek te zijn.
Het eerste jaar angstvallig binnengehouden, mag ook Prins uiteindelijk de buitenwereld gaan ontdekken. Mijn motto is dat ik mijn katten liever één jaar een echt buitenleven in de polder gun dan dat ze twintig jaar achter het raam naar de vogeltjes mogen kijken. En Prins geniet met volle teugen. Samen met onze andere katten vangt hij vogels, muizen en ratten om ’s morgens luid miauwend voor de deur te zitten. Nadat hij vorige zomer af en toe een paar dagen wegbleef en als vanzelfsprekend na een dag of drie weer voor de deur zat te miauwen, maakten we ons dan ook niet direct zorgen toen hij onlangs twee dagen weg was.
Volop genietend van een aantal zomerse dagen begon ook deze dag met een stralend blauwe lucht. Ook ik heb een beetje een leven als een prinses, elke morgen, als onze diensten het toelaten, krijg ik van manlief ontbijt op bed. Zo ook deze morgen. Nog half slapend stel ik de vraag die ik de twee dagen ervoor ook heb gesteld: “Prinsje al gezien? ” Manlief kijkt me aan, zijn gezicht vertrekt in een pijnlijke grimas en mijn grote stoere vent barst in huilen uit… Die morgen heeft hij, tijdens het uitlaten van de honden, Kleine Prins gevonden. Drijvend in de sloot, verminkt door de ploegmachine die de dag ervoor in het weiland achter ons huis bezig was.
Mijn gevoel bevroren begin ik aan deze nieuwe zonnige dag. Denkend aan de nabestaanden die ik tijdens mijn werk tegenkom, is het niet te bevatten hoe erg het moet zijn als dit een dierbaar méns overkomt…
Hoewel ik in mijn vrije dagen zit krijg ik ’s middags het verzoek of ik een rouwbezoek wil regelen. Ik loop net in het veld met mijn honden, die dan ook verontwaardigd reageren als ik de wandeling abrupt afbreek en snel naar huis ga om mijn werkkleding aan te trekken. Ik twijfel of ik er goed aan heb gedaan de melding te gaan doen. Ik ben boos en verdrietig. Boos op de helse machine die nog steeds door het weiland jakkert en de omgeving door de droogte en de wind in een Sahara verandert, boos op het leven dat me deze streek heeft geleverd. En boos op mezelf omdat ik ja heb gezegd en helemaal geen verdrietige mensen wil zien nu.
Eenmaal in het mortuarium aangekomen glijdt alles van me af en ben ik alleen nog bezig met het leed van de familie. Ook voor hen begon deze dag met een hemelsblauwe lucht zonder wolken. Echtgenote en kinderen hebben een urenlange reis moeten maken om met eigen ogen te kunnen zien dat haar man, hun vader, hier aan de andere kant van Nederland, zo stil ligt. ’s Morgens vroeg van huis gegaan, gewoon zoals alle andere werkdagen. Sommige gebeurtenissen zijn niet te bevatten.
Stilletjes rijd ik even later naar huis. De lucht nog steeds te hemelsblauw. Op het weiland achter ons huis heeft de boer een sproei-installatie aangezet. De zon en de waterstralen toveren een prachtige regenboog tevoorschijn, dag lieve Kleine Prins...
----------------------------
Mariëlle van Heteren-Verkerk is overledenenverzorgster /mortuariummedewerkster. Haar werkzaamheden bestaan uit het geven van de laatste verzorging aan overledenen in ziekenhuizen, diverse zorginstellingen en in enkele gevallen bij de overledene thuis. Verder alle voorkomende mortuariumwerkzaamheden, waaronder het assisteren van politie en schouwarts ingeval van niet-natuurlijk overlijden en het opvangen en begeleiden van nabestaanden bij confrontatie en rouwbezoek.
Eerdere bijdragen van Mariëlle:
Koorddanser
Deadline
Pippi Langkous
Paradijsvogel
Over grenzen
|
|
