Verschenen: 02-05-2007 WEBLOG VAN MARIELLE VAN HETEREN-VERKERK 5 Over Grenzen Het is 1982 en ik lees… Ik lees de woorden die mijn directeur voor in het boek Jonathan Livingston Zeemeeuw heeft geschreven: ‘...en spreek de wens uit dat je spoedig weer –gelijk een zeemeeuw – je vleugels mag uitslaan.’ Hoewel vederlicht, zou het voor mij nog jaren duren eer ik weer zal vliegen tot ik uiteindelijk, als een Paradijsvogel, mijn vleugels kan uitslaan. Heel veel boeken zal ik nog lezen en vele woorden schrijven, wanhopig, struikelend zoek ik naar houvast. Ik lees in Clara Elisabeth, 19 jaar: ‘Ik zou deel willen zijn van jouw stilte, zo ver, en toch dichtbij. Maar tegelijkertijd weet ik dat dát niet mag, en dat ik het eigenlijk toch ook weer niet wil – om de anderen, en misschien ook om mezelf. Het leven is strijd, en die strijd moet gestreden, in welke vorm ook, tot hij afgerond is. Maar het leven is ook geluk, dat geen afknotting verdient. Ook al voel ik me, diep van binnen, als een vogeltje dat zit te staren in een boom. Met soms alleen een lichte trilling, maar zonder het vermogen zijn vleugels uit te slaan...’ Mijn zoektocht naar wat het leven is, levert mij niets op en verhindert mij het leven te leven. Domweg aanvaarden dat ik er ben, dat ik besta lukt mij niet, er moet toch een reden zijn dat ik er bén? Mijn angst om ‘te zijn’ uit zich in angst om te eten. Want hoe lichter en dunner ik ben, des te minder ben ik aanwezig. Mijn omgeving is wanhopig, maar niet half zo wanhopig als ik zelf ben. Als ik uiteindelijk in een ziekenhuisbed lig, geïsoleerd en onder behandeling met behulp van een strafprogramma (hoe vreemd kan de psychiatrie zijn) krijg ik even rust. Ik hoéf niets meer. De wanhopige jongvolwassene die ik ooit was is uiteindelijk een vrouw geworden. Ik heb mijn weg gevonden in het leven, ben in de loop der jaren toch een beetje vriendjes geworden met het leven maar ook een beetje met de dood. Als je op zoek gaat naar ‘het leven’ kom je immers ook uit bij ‘de dood’. Destijds bevond ik me op een kruispunt in mijn leven, wellicht meer een T-splitsing met één pijltje richting ‘het leven’ en het andere pijltje wees onverbiddelijk naar ‘de dood’. En, hoewel kruipend van ellende koos ik voor het leven. Het heeft me uiteindelijk wel een beetje eigenwijs, zelfs eigenzinnig gemaakt. Ik besloot te kiezen voor het leven, maar dan een leven zoals ík het wilde leven, op mijn eigen unieke manier. En hoewel ik stapje voor stapje weer leerde om te genieten van het leven, bleef ik gefascineerd door de dood. Het raadsel waar in de loop der eeuwen al zoveel over gezegd, gefilosofeerd en geschreven is, en waar nog steeds geen eensluidend antwoord op is. Ik las boek na boek over alles wat maar enigszins te maken had met sterven en de dood. Inmiddels geniet ik volop van het leven. Een leven wat me alles heeft gegeven wat ik me maar kan wensen, en dat zelfs in overvloed. Mijn interesse in het sterven en de dood heeft me een baan gebracht waar ik, ondanks de vele verdrietige en zelfs tragische gebeurtenissen die ik tegenkom, juist ook zoveel mooie dingen mag meemaken, van mens tot mens. Af en toe word ik geconfronteerd met een overledene die de strijd niet heeft gewonnen. Letterlijk een confrontatie met hetgeen anorexia nervosa met een mens, met een lichaam kan doen. Het verzorgen en kleden van een, aan deze vreselijke ziekte gestorven vrouw, samen met haar twee dochters ligt dan ook als een intense ervaring in mijn herinnering. Het aantal zelfdodingen, op wat voor manier dan ook, vind ik nog steeds schrikbarend. De meldingen tengevolge van zelfdoding die ik mag doen laten me steeds weer even de T-splitsing waar ik me ooit voor bevond zien. Het doet toch altijd eventjes pijn te beseffen dat mensen soms ook voor de andere richting kiezen. Het vervult me telkens weer met enig mededogen en soms ook begrip omdat ik door mijn ervaring in het verleden weet hoe het voelt als je het leven als een hel ervaart. Anderzijds geeft het me juist ook een bron van energie en vooral een gevoel van dankbaarheid. Een soort juichtoon van binnen die me met elke vezel, met elke cel laat beseffen maar vooral voelen: IK LÉÉF !! ---------------------------- Mariëlle van Heteren-Verkerk is overledenenverzorgster /mortuariummedewerkster. Haar werkzaamheden bestaan uit het geven van de laatste verzorging aan overledenen in ziekenhuizen, diverse zorginstellingen en in enkele gevallen bij de overledene thuis. Verder alle voorkomende mortuariumwerkzaamheden, waaronder het assisteren van politie en schouwarts ingeval van niet-natuurlijk overlijden en het opvangen en begeleiden van nabestaanden bij confrontatie en rouwbezoek. Eerdere bijdragen van Mariëlle: Koorddanser Deadline Pippi Langkous Paradijsvogel Terug naar archief...