Verschenen: 24-04-2007 WEBLOG VAN MARJANNE STAAL 4 Nachtmerrie Wat mij kort geleden overkwam is volgens mij één van de nachtmerries van menig uitvaartverzorger: De rouwauto weigerde... Aan het einde van de RK mis vroeg ik Yvonne, de vrouwelijke chauffeur, om de achterklep van de rouwauto vast open te zetten. Ik liep langs het zijpad naar voren om op het teken van de pastor de begeleiding over te nemen. De familie zou de kist met de overledene zelf naar buiten dragen en in de auto zetten. Yvonne kwam enigszins paniekerig naar voren lopen en wenkte me dat ik mee moest komen. Ze kreeg de achterklep van de rouwauto niet open. Zelf probeerde ik het ook nog even en de tweede keer trok ik wat harder. De handel brak af... Ik kreeg gelijk visioenen van een andere rouwauto die moest komen en van al die mensen die een half uur moesten wachten in de stromende regen. Gelukkig wilde de klep nog wel naar links open, de kist in de auto zetten zou alleen wat moeilijker gaan. Snel liep ik weer terug de kerk in en begeleidde de stoet de kerk uit. Bij de uitgang meldde ik het probleem aan de familie die het gelukkig rustig opvatte. Tien minuten later stond ik klaar voor de rouwauto om naar de begraafplaats te vertrekken. De regen kwam nog steeds met bakken uit de lucht. De auto’s die moesten volgen stonden al opgesteld en de klokken van de kerk luidden. Ik gaf de chauffeur van de rouwauto een teken dat de stoet kon vertrekken en wachtte tot de auto zich in beweging zette. Ik zag enig heen en weer gewiebel van Yvonne in de auto en daarna wierp ze me enkele vertwijfelde blikken toe: de auto was niet in beweging te krijgen. De klokken luidden gewoon door en iedereen wachtte geduldig. Na een paar minuten, en dat duurt lang als iedereen op je wacht en naar je kijkt, stak Yvonne haar handen vertwijfeld in de lucht. Het lukte haar niet om de auto in de eerste versnelling te krijgen. Ik liep naar de volgauto en meldde ogenschijnlijk kalm aan de familie: “De auto heeft nog meer kuren, ik ga zelf even achter het stuur zitten om te kijken of ik er iets aan kan doen.” Ook nu reageerde de familie geduldig, blijkbaar straalde ik genoeg zelfvertrouwen uit, ondanks dat ik de zenuwen door mijn lijf voelde gieren. Yvonne stapte uit en ik ging achter het stuur zitten. Intuïtief zette ik de motor af en startte opnieuw. Met een flinke beweging zette ik ’m in de versnelling en met een paar schokken kwam de auto in beweging. Ik ben zelf achter het stuur blijven zitten en helemaal goed liep de rouwauto nog niet, maar hij deed het tenminste! Hoewel ik niet katholiek ben heb ik toch maar even een kruisje geslagen... ---------------------------------- Marjanne Staal werkt als zelfstandig uitvaartverzorgster in Zwolle. Ze vindt het mooi de ‘gewone’ en bijzondere voorvallen uit haar werk via dit weblog met anderen te kunnen delen. Ze hoopt op deze manier een bijdrage te kunnen leveren aan meer openheid omtrent alles rondom de dood en de uitvaart. Meer over haar manier van werken is te vinden op www.marjannestaal.nl. Eerdere bijdragen van Marjanne: Pieter Moeder Aaltje Kil Terug naar archief...