Verschenen: 12-04-2007
WEBLOG VAN TINY SCHOOL 4
 Bol wol en antraciet
Onlangs mocht ik twee verschillende uitvaarten begeleiden, waarvan het bij de voorbereiding nog niet duidelijk bleek dat ze heel bijzonder zouden worden. Dat werden ze wel, door het gebruik van het juiste symbool en het juiste ritueel.
Een moeder was overleden en haar kinderen, kleinkinderen, en verdere familieleden en buurtgenoten spraken over haar als de zorgzame moeder die altijd voor iedereen klaar stond.
Wat heel duidelijk bij haar hoorde was haar breiwerk. Na een drukke dag pakte zij altijd haar breiwerk. Overal waar ze heenging, verjaardagen of bijeenkomsten van de vrouwenvereniging, haar breiwerk ging mee. 's Winters of 's zomers, altijd had ze wel iets te breien. Vroeger had ze op de huishoudschool veel breilessen gegeven.
Geen wonder dan ook dat haar breiwerk, haar knotten met wol en de breinaalden en de truien, vesten, dassen, wanten, sokken, beenwarmers centraal lagen bij haar afscheid. In het levensverhaal werd het natuurlijk verwerkt en tijdens het voorlezen hiervan liet ik een bol met wol rondgaan door de afscheidsruimte. Het begin van de bol had ik aan de oudste dochter gegeven en al afrollend werd de bol aan elkaar doorgegeven. Uiteindelijk waren alle aanwezigen door dat draadje wol als een kluwen aan elkaar verbonden.
Aan elkaar én aan moeder verbonden. Maar nu moeten we haar loslaten. Ik heb de aanwezigen gevraagd de draad stuk te trekken en de verbintenis met haar symbolisch te verbreken. Een ieder bleef zo over met een stukje wol in zijn/haar hand. Dit kon men mee naar huis nemen, of op de kist liggen, zodat een stukje van de aanwezigen met haar meeging.
Het tweede afscheid was de uitvaart van een kolenboer, die jarenlang kolen, briketten, antraciet, flessen gas had rondgebracht. Een beroep dat totaal uitgestorven is.
Bij zijn afscheid namen alle aanwezigen een kooltje antraciet uit de kolenkit. Ze kregen daar natuurlijk zwarte vingers van, maar dat was heel toepasselijk, want de overledene had altijd zwarte handen. Dit kooltje antraciet werd in de pet op de kist gelegd en ging mee de crematie-oven in.
Ik vond het zeer bijzonder, omdat een duidelijk symbool van de overledene, herkenbaar voor alle aanwezigen, gebruikt kon worden én door iedereen ook als zodanig herkend werd.
Tijdens de voorbereidende gesprekken met de nabestaanden ontstaat dit en dan is het natuurlijk altijd afwachten hoe het tijdens de afscheidsbijeenkomst 'uitpakt'. Mooi is dan te constateren dat het goed is.
-----------------------
Tiny School woont in Noord-Limburg en als ritueelbegeleider bij afscheid werkzaam in heel Nederland. Ook Nederlanders die net over de grens in Duitsland wonen kan hij ten dienste zijn. Hij wil nabestaanden behulpzaam zijn met het op hun eigen manier en volgens hun eigen levensovertuiging vorm en inhoud te geven aan de afscheidsplechtigheid.
Eerdere bijdragen van Tiny:
My way
Voorbereiding
Vakantie
|
|
