Verschenen: 10-04-2007 WEBLOG VAN MARIJKE KATSBURG 3 Oscar Met bonzend hart en een steen in mijn maag reed ik vanmorgen naar de boerderij waar onze Oscar staat. Oscar is een haflinger, zo’n leuke kastanjebruine pony met blonde staart en manen. En Oscar zou vandaag verkocht worden. Mijn dochter Meriam heeft jarenlang meer op gehad met dieren dan met mensen. Als uiterste concessie aan sociaal gewenst gedrag is ze ooit gaan paardrijden: wel in de buurt van andere mensen, maar vooral ook individueel en samen met zo’n enorm dier. Oscar werd haar verzorgpony en toen hij op een kwade dag verkocht zou worden door z’n eigenaar, toen ben ik daar tussen gesprongen en heb Oscar zelf gekocht – voor Meriam. Meriam is namelijk erg goed in hechten en erg hevig in missen, en het leek me een psychologisch slechte zet om haar vlak voor het begin van de brugklas van haar geliefde pony te beroven. Dat is nu vier jaar geleden. Inmiddels is Meriam 16 jaar, streetwise en sociaal gericht. En Oscar leefde de afgelopen jaren een mooi wilde-paarden-leven op een boerderij in de buurt. Met – als ik maar hard genoeg zeurde en pushte – nu en dan wat knuffels en work-out van zijn meisje. Het afgelopen jaar heb ik dan ook besteed aan langzaam toewerken naar afscheid nemen van Oscar. En vandaag is die dag onherroepelijk aangebroken. Met bonzende harten en stenen in magen rijden Meriam en ik samen het erf op. De hele week is ze al erg in zich zelf gekeerd en onbereikbaar. Dan zie ik blij verrast (en met bloedend hart) hoe mijn kleine meisje haar verantwoordelijkheid neemt: ze haalt een halstertouw uit de stal en loopt naar de wei. Ze leidt Oscar ’t erf op en zet haar poetskist voor de nieuwe 14-jarige eigenaresse neer. “Zullen we hem samen poetsen.” Dan zadelt ze hem, laat het meisje opstijgen en loopt naast Oscar de dijk op voor een proefrit. Ik zie haar onbewogen voorstappen en ik voel hoe ze zich voelt. Mijn hart draait zich om. En als ik een half uur later geconfronteerd wordt met een intens verdrietige Meriam, die niet wil verkopen en niet mee naar huis wil en de weilanden inloopt totdat ze een stipje is, dan heb ik dat van mijlenver zien aankomen. Ik zoek naar woorden, handelingen die dit verlies kunnen begeleiden, maar ik vind ze niet. Dus ik zwaai Oscar in m’n eentje uit en ik wacht op ’t erf op de dingen die komen gaan. En ze komen: de dingen, de woorden, de handelingen en mijn meisje. Oscar was een rite de passage, een overgangsfase van kindertijd naar adolescentie. Een welkome warmbloedige stabiele factor. Oscar loslaten is voor Meriam een onherroepelijk einde van haar kindertijd. En voor mij ook. Het afscheid is hartverscheurend, maar het moet. En dat voelen we allebei haarfijn aan. Drie regenbuien en een uur later laat Meriam zich woordeloos in m’n armen sluiten. Ze huilt stil en schokkend, van imploderend verdriet. Zo staan we nog een poosje roerloos in de regen op het lege erf. Dan rijden we, nog steeds zwijgend, terug naar huis. Ik voel me opgelucht. Ik weet niet zeker hoe zij zich voelt. Thuisgekomen stapt Meriam uit haar paardenkleren en onder de douche, en al gauw hoor ik haar zingen. Ik adem eens flink door. Een half uur later staat een opgeruimde frisse Meriam voor m’n neus. Ze slaat haar armen om me heen en geeft me een dikke knuffel. De passage is een feit. Het is goed zo. ------------------------------------ Marijke Katsburg heeft een klein bureau voor tekst, vorm & organisatie. Vanaf juni 2006 werkte ze als rouwdienstmedewerker op oproepbasis in diverse uitvaartcentra in Amsterdam. Door vorig jaar een training tot 'Eigen Kracht coördinator' te volgen en dit jaar de opleiding 'Ritueel begeleiden bij afscheid', werkt zij toe naar nieuwe bedrijvigheid: mensen ondersteunen en uitdagen om zelf vorm te (durven) geven aan de grote momenten in het leven. Eerdere bijdragen van Marijke: Johnny Meriam Terug naar archief...