Verschenen: 26-03-2007
WEBLOG VAN MARJANNE STAAL 3
 Kil
Als ik over mijn eigen dood en afscheid nadenk, dan hoop ik dat er familie en vrienden zijn die afscheid van me komen nemen. Dat mijn kinderen en partner verdrietig zullen zijn omdat ik er niet meer ben en dat ze me straks ontzettend gaan missen. Dat het een liefdevol en sfeervol afscheid wordt met mooie woorden en muziek, en dat er – zoals ik het zelf graag wil – 5 dagen lang 1000 kaarsen voor me branden.
Bij de meeste families voor wie ik een uitvaart verzorg gaat het ook zo. De familie van de overledene is verdrietig, emotioneel en betrokken bij degene die overleden is. Hoe groot de verschillen onderling soms zijn of wat voor conflicten er spelen in een familie, ze verliezen allemaal iemand van wie ze gehouden hebben.
2 Jaar geleden maakte ik bij een familie mee hoe het ook kan zijn. Ik werd gebeld door een vrouw dat haar moeder (75 jaar) overleden was. De moeder woonde sinds 6 jaar in een 1-kamer appartement in Zwolle, hun vader was al op jonge leeftijd overleden. De dochter ontving me in de woon/slaapkamer van haar moeder waar zij die nacht alleen, zonder haar kinderen, was overleden en nog in haar eigen bed lag. De dochter legde uit dat de band tussen de kinderen en hun moeder heel slecht was. Dat haar moeder een boze, gekrenkte vrouw was die geen enkele liefde gegeven had maar alleen had genomen. Ze vroeg me alles te regelen wat nodig was en 5 minuten later vertrok ze. Een beetje verbijsterd over de snelheid waarmee het ging bleef ik achter.
Nadat ik de overleden vrouw samen met een collega verzorgd en gewassen, gekleed en in de kist gelegd had, heb ik ’s middags met de dochter de nodige zaken in gang gezet. De 3 andere kinderen waren bij dat gesprek niet aanwezig en ik heb ze tot de dag van de uitvaart ook niet gezien of gesproken. Ze hadden geen behoefte om een bijdrage te leveren aan het afscheid van hun moeder.
De tweede dag na het overlijden kwam ik de kamer van de overleden vrouw binnen. De kist met het lichaam van de vrouw en de koeling stond er nog. Voor de rest was de hele kamer leeg. De vloerbedekking, de meubels, lampen, de schilderijen en foto’s, de planten, haar kleren en persoonlijke spullen en het kastje in het toilet waren weg. De kamer was helemaal leeg. Zelfs de vloerbedekking en het kleed dat onder de kist lag was weg en de koeling stond nu op het beton… ’s Avonds heb ik voor mijn eigen gevoel een bloemetje naast de kist gezet en de rouwkaart erbij gelegd.
De plechtigheid voorafgaande aan de crematie duurde precies 6 minuten, het was volgens haar kinderen het afscheid wat ze verdiende.
----------------------------------
Marjanne Staal werkt als zelfstandig uitvaartverzorgster in Zwolle. Ze vindt het mooi de ‘gewone’ en bijzondere voorvallen uit haar werk via dit weblog met anderen te kunnen delen. Ze hoopt op deze manier een bijdrage te kunnen leveren aan meer openheid omtrent alles rondom de dood en de uitvaart. Meer over haar manier van werken is te vinden op www.marjannestaal.nl.
Eerdere bijdragen van Marjanne:
Pieter
Moeder Aaltje
|
|
