Verschenen: 08-03-2007 WEBLOG VAN MARIJKE KATSBURG 2 Meriam Mijn dochter is de hort op. Onvindbaar en onbereikbaar. Bijna 16 en onzinnig eigenzinnig doet ze precies wat ze zelf wil, zo nu en dan. Terwijl ik, haar moeder, machteloze ouder, aan de zijlijn staat. Mijn dochter is de hort op. Onvindbaar en onbereikbaar. Bijna 16 en onzinnig eigenzinnig doet ze precies wat ze zelf wil, zo nu en dan. Terwijl ik, haar moeder, machteloze ouder, aan de zijlijn staat. Dit feest is al een aantal jaren aan de gang, met de ups en downs die elke moeder met ‘zo’n soort puber’, schijnt te kennen. Haat en liefde liggen dan soms angstig dicht bij elkaar. Met beide emoties even echt en oprecht, is dat een verwarrende toestand. Behalve de hort op, nu, is mijn dochter ook bij vlagen griezelig depressief. Ondanks de rest van haar stronteigenwijze karakter voel ik me daardoor toch genoodzaakt om chronisch op het puntje van mijn tong te bijten. Met zijden handschoenen en op zijden pantoffeltjes sluip ik door het huis en benader haar omzichtig, opgewekt, onverstoorbaar, geduldig en altijd liefdevol. Tot ik op gezette tijden explodeer. En daarna denk: als ze maar geen zelfmoord pleegt nu… Of: was ze maar dood! Dat hangt er van af hoe gefrustreerd ik ben. De dood van een kind schijnt een verschrikkelijke ervaring te zijn. In veel gevallen is het iets waar ouders nauwelijks meer overheen komen. Met het sterven van het kind, sterft ook een belangrijk deel van de relatie tussen de ouders. Het verdriet te groot om samen te delen. Of de relatie verwordt tot een soort religie: alles ter nagedachtenis aan het verdwenen kind, tot het leed ultiem geleden is. Zoals een paar weken geleden een echtpaar dat, negen jaar na de dood van hun enig kind, besloot er gezamenlijk een einde aan te maken. Wegens ondraaglijk lijden. Met enkele collega’s in het uitvaartcentrum bespreek ik het begrip c.q. onbegrip voor deze daad. De weet-je-nog’s vliegen over tafel, en mijn collega’s laten talloze voorbeelden die hier aan raken de revue passeren. Ik voel me dan een baby in uitvaartland, en ook dankbaar, voor het relatief lage aantal dramatische sterfgevallen dat ik persoonlijk heb meegemaakt. En ik vraag me af: hoe zou ik de dood van mijn dochter overleven? Want overleven zal ik – dat is voor mij zonneklaar. Maar eigenlijk wil ik nu gewoon dat ze de deur binnenstapt en zegt: “Hoi mam, wat eten we vanavond? Waarom doe je zo pissig? Ik onvindbaar en onbereikbaar? Tsssss. De batterij van m’n mobiel was gewoon leeg, en ik was eventjes met Naomi mee naar haar tante. Sorry hoor...” ---------------------------------------- Marijke Katsburg heeft een klein bureau voor tekst, vorm & organisatie. Vanaf juni 2006 werkte ze als rouwdienstmedewerker op oproepbasis in diverse uitvaartcentra in Amsterdam. Door vorig jaar een training tot 'Eigen Kracht coördinator' te volgen en dit jaar de opleiding 'Ritueel begeleiden bij afscheid', werkt zij toe naar nieuwe bedrijvigheid: mensen ondersteunen en uitdagen om zelf vorm te (durven) geven aan de grote momenten in het leven. Eerdere bijdrage van Marijke: Johnny Terug naar archief...