Verschenen: 15-02-2007
WEBLOG VAN MARIJKE KATSBURG 1
 Johnny
De dood is overal in en om mij, zo lijkt ’t wel deze weken. Sinds ik in december bedacht dat ik mij wel geroepen voel om ooit een soort uitvaartbegeleider te worden, sta ik nog bewuster en alerter in mijn bijbaan als rouwdienstmedewerker.
Sindsdien lees ik links en rechts wat los en vast zit, over uitvaarten, over de dood. Staat mijn schotelantenne afgestemd op afscheid en verlies, verdriet en zingeving, nieuw leven en oude rituelen. En vond ik een opleiding die mij in staat moet gaan stellen om me dát deel van de uitvaartbegeleiding eigen te maken wat ik zo belangrijk vind: de zingeving rondom sterven, afscheid en opnieuw beginnen of verder gaan. Na rijp beraad en een zorgelijke blik op m’n banksaldo heb ik de kogel lichtzinnig door de kerk gejaagd. En onder het motto: je leeft maar één keer! ga ik dit vroege voorjaar beginnen aan de opleiding ‘ritueel begeleiden bij afscheid’.
Komende zaterdag is het dan zover: ik voel me al weken als een kind op de drempel van haar eerste grote-school-dag. Ik heb er zo’n zin in en ik zie er de zin van in! Nog negen nachtjes slapen, nog acht,... En terwijl ik met de hond door de ecologische strook langs de ringweg loop, borrelen steeds maar weer gedachten omhoog rondom sterven en heenzenden. In de verte zie een bekende hond lopen, Spike. Aan zijn riem loopt niet de baas maar een jongen die ik niet ken. Johnny heeft zeker nachtdienst, of de griep, denk ik.
Twee dagen later, zondagavond, zie ik Spike weer; dit keer passeren we elkaar op de stoep. Aan zijn riem weer een vreemde jongen, en daardoor reageert Spike agressief op mijn hond Moreno. Dat doet ie namelijk altijd als Johnny er niet bij is. Als Johnny met Spike loopt, dan zijn Moreno en hij de dikste maatjes – al vanaf dat mijn hond een puppie was. Maar nu dus niet. Moreno snapt er niks van: waarom wil Spike niet spelen? Waarom doet ie zo lelijk? Ik vraag de vreemde jongen: "Is Johnny een weekendje weg?"
"Nee joh," antwoordt hij terwijl hij me intens aankijkt. "Johnny is dood."
"Wat?!" Ik zie dat hij het meent, want ik zie het ongeloof en de verwarring in zijn ogen. En ik denk: Nee, dat kan niet, donderdag heb ik nog met hem gelopen, met de honden… Nee, dat bestaat niet, Johnny is net dertig. Nee, ik geloof het niet, Johnny doet geen vlieg kwaad, hij gaat naar Ajax, hij woont samen met z’n vader, hij houdt van spare ribs, hij heeft elk weekend lol met z’n maten en z’n familie, z’n moeder is gestorven toen hij kleuter was, hij is altijd zo welgemoed... Maar kennelijk zijn dat geen geldige redenen om níet dood te gaan.
Nog drie nachtjes slapen voor m’n cursus begint. Ik sta voor het crematorium en zie hoe de vrienden van Johnny langs weerszijden van de oprijlaan staan te wachten. Zodra de rouwauto de hoek omdraait, knalt er vuurwerk, en een zee van vuurrode lichtflitsen en rook vormt het eerbetoon een Ajax-supporter waardig. In de aula schieten woorden letterlijk tekort. De uitvaartleider spreekt wat zinnen; passend maar bijna stuitend algemeen. Over het missen, het niet vergeten en het vertrouwen op een plek waar Iemand de zorg overneemt. Twee knetterende house-nummers uit Johnny’s cd-collectie vullen ongemakkelijk de ruimte. Niemand weet wat te zeggen. De kist zakt. Grote jongens wrijven in hun ogen en steken onhandig hun hand op als ze langs de foto van Johnny naar de koffiekamer lopen. Het gebrek aan houvast is onthutsend. De leegte is enorm.
Nog drie nachtjes slapen en ik weet het zo zeker als nooit te voren. Wat wil ik graag die families, die vrienden van dienst zijn – helpen om hun eigen vorm te vinden, om uiting te geven aan hun gemis, hun verdriet, hun waardering, hun liefde en herinneringen, hun levensverwachting. Voor houvast, en om die leegte te vullen.
------------------------------------
Marijke Katsburg is de 6e weblogger van dood.nl Vanaf nu zal zij evenals Aset, Mariëlle van Heteren-Verkerk, Tiny School, Marjanne Staal en Hedy Suzanne Vegter maandelijks berichten over haar werkzaamheden in de wereld van dood en begraven.
Marijke Katsburg heeft een klein bureau voor tekst, vorm & organisatie. Vanaf juni 2006 werkte ze als rouwdienstmedewerker op oproepbasis in diverse uitvaartcentra in Amsterdam. Door vorig jaar een training tot 'Eigen Kracht coördinator' te volgen en dit jaar de opleiding 'Ritueel begeleiden bij afscheid', werkt zij toe naar nieuwe bedrijvigheid: mensen ondersteunen en uitdagen om zelf vorm te (durven) geven aan de grote momenten in het leven.
|
|
