Verschenen: 30-01-2007 WEBLOG VAN MARIELLE VAN HETEREN-VERKERK 2 Deadline Wat is het heerlijk om een baan te hebben die ervoor zorgt dat je elke keer weer met veel plezier en vol verwachting van huis gaat. Vol verwachting wat deze dienst weer gaat brengen. Er zijn overigens diensten waarin er echt helemaal níets gebeurt en er, naast geen te verzorgen overledenen, een minimum of zelfs helemaal geen andere ‘klusjes’ te doen zijn. Want naast de overledenenverzorging kunnen er ook nog werkzaamheden zijn als (overlijdens-) papieren coördineren, een mortuarium ‘poetsen’, schoon linnengoed regelen et cetera. Zo kan het evengoed voorkomen dat een dienst begint met een melding en ik vervolgens van melding naar melding rijd. Lange afstanden rijden is hierbij geen uitzondering. Over het algemeen kom ik na mijn dienst moe maar ook voldaan thuis. Hoewel ‘leuk’ niet het meest voor de hand liggende woord is, vind ik stiekem dat ik de leukste baan van de wereld heb. Een baan waarin ik met een behoorlijke vrijheid, een stuk zelfstandigheid en verantwoordelijkheid, mezelf verder kan bekwamen en ontwikkelen in dát wat me zo na aan het hart ligt maar bovenal mateloos boeit: alles rondom het sterven en de dood. Dat raadselachtige proces waar we allemaal vroeg of laat mee te maken krijgen in het leven. Natuurlijk zijn er ook momenten waarbij ik mezelf afvraag waarom ik dit werk zo mooi en leuk vind. Zoals de keer dat ik samen met mijn collega een overleden zwerver van het vuil op zijn lichaam ontdeed, zijn pikzwarte voeten waste en het straatvuil tussen zijn tenen weg krabde, maar de voldoening toen de man uiteindelijk schoon voor ons lag was groot. Of de keren dat het voorkomt dat de melding luidt ‘geen bijzonderheden’ en na aankomst in het mortuarium bijvoorbeeld blijkt dat de patiënt tijdens een operatie is overleden en er bij ligt alsof er op de afdeling alvast aan een obductie is begonnen. Het blijft elke keer weer een verrassing wat me te wachten staat en elke keer is er weer de uitdaging de overledene zo goed mogelijk te verzorgen en naar beste kunnen te handelen. En soms kán het lijken dat je niets meer voor de overledene, en vooral dus voor de nabestaanden, kunt doen. Zo werd ik enige tijd geleden, na een rustige dagdienst, ’s nachts uit bed gebeld door mijn collega. Zij kreeg een melding betreffende een slachtoffer van een zwaar ongeval. Nog niet zo lang in dienst zijnde, is dit niet het soort melding waar je alleen naar toe gaat en zo gingen we samen op pad. Onderweg naar het mortuarium passeerden we de plaats van het ongeval. Ik blijf het bizar vinden om dit te zien en vervolgens in het mortuarium op het dodelijke slachtoffer te wachten. Eenmaal in het mortuarium aangekomen was er al snel een drukke bedrijvigheid van de diverse aanwezige disciplines. Wat is het mooi om mee te maken dat al die mensen op dat moment maar met één ding bezig lijken te zijn: proberen het meest vreselijke en onomkeerbare voor de nabestaanden een klein beetje minder vreselijk te maken. In eerste instantie leek het in dit geval niet mogelijk dat de overledene nog gezien kon worden door de nabestaanden, zo was ook de mening van mijn inmiddels opgeroepen collega die gespecialiseerd is in het reconstrueren van dergelijke overledenen. Hoewel het een onmogelijke opgave leek, begon hij rustig en geconcentreerd aan zijn werk, omringd door een tiental mensen dat vol aandacht zijn verrichtingen gadesloeg. Met bewondering en respect denk ik hier aan terug. Bewondering voor zijn technische vaardigheid, die het mogelijk maakte dat de nabestaanden toch nog afscheid van hun dierbare konden nemen. Maar bovenal met respect voor de bescheiden en rustige houding waarmee hij achter de schermen een bijna onvoorstelbare prestatie en voor de nabestaanden zeer waardevolle bijdrage heeft geleverd. De dag erna liet ik vermoeid en nog vol indrukken de voorgaande nacht aan me voorbijtrekken. Manlief riep vanuit de keuken: “Schat wat wil je op je brood?” Ik moest even slikken en zei: “Doe maar een broodje kaas.” Mijn wekelijkse onsje rosbief verdeelde ik dit keer onder mijn twee blij verraste honden... ---------------------------- Mariëlle van Heteren-Verkerk is overledenenverzorgster /mortuariummedewerkster. Haar werkzaamheden bestaan uit het geven van de laatste verzorging aan overledenen in ziekenhuizen, diverse zorginstellingen en in enkele gevallen bij de overledene thuis. Verder alle voorkomende mortuariumwerkzaamheden, waaronder het assisteren van politie en schouwarts ingeval van niet-natuurlijk overlijden en het opvangen en begeleiden van nabestaanden bij confrontatie en rouwbezoek. Eerdere bijdrage van Mariëlle: Koorddanser Terug naar archief...