Verschenen: 24-01-2007 WEBLOG VAN MARJANNE STAAL 1 Pieter Ik werd gebeld door een gezin met kleine kinderen van twee en zes jaar, waarvan de vader, Pieter, op 42-jarige leeftijd plotseling was overleden. Hij had op het voetbalveld tijdens het toejuichen van zijn favoriet club een hartstilstand gekregen. Tijdens het vervoer met de ambulance naar het ziekenhuis werd er nog gereanimeerd maar dat had niet meer mogen baten. Toen ik voor het eerste gesprek bij het gezin thuiskwam waren daar ook de ouders van Pieter bij aanwezig. De vrouw van Pieter, Margriet, was behoorlijk aangeslagen en in zichzelf gekeerd. Op mijn voorstel om Pieter naar huis te halen en thuis een baar te maken, zodat de kinderen zoveel mogelijk bij hun vader konden zijn, reageerde ze in eerste instantie positief. Ik legde haar de voor- en nadelen van een thuisopbaring uit en merkte dat ze er wel voor open stond. Maar toen de vader van Pieter fel protesteerde omdat het slecht voor kleine kinderen zou zijn, begon ze te twijfelen. Toen ik Margriet vertelde dat het voor de kinderen juist goed kon zijn om ze hun in eigen vertrouwde omgeving afscheid te laten nemen van hun vader, volgde een felle discussie tussen Margriet en haar schoonvader. Uiteindelijk besloot zij Pieter toch naar huis te halen in plaats van hem naar een uitvaartcentrum te brengen. Pieters vader was het helemaal niet eens met die keuze en dat liet hij duidelijk merken. Samen met Margriet en de kinderen hebben we een mooi plekje voor Pieter ingericht in de voorkamer. Zijn kinderen zetten er stoeltjes bij en legden er bloemen en spulletjes voor papa neer. Daarna heb ik Pieter samen met Margriet opgehaald uit het ziekenhuis. De kinderen zaten in de dagen tot de uitvaart vaak bij hun vader. Ze praatten tegen hem, aaiden zijn hand of zijn wang, zongen een liedje voor hem en kamden zijn haar. Ze legden allerlei tekeningen en persoonlijke dingen bij hem neer. Af en toe moesten de kinderen afgeremd worden als ze in hun liefkozingen bijna bovenop Pieter klommen. We hadden ze van te voren uitgelegd hoe papa er uit zou zien, dat zijn lijf koud zou zijn en dat het eigenlijk alleen nog maar zijn lichaam was wat er lag. De kinderen vonden het niet eng en het werden intense dagen voor dit gezin. Ook de vader van Pieter zag ik regelmatig bij zijn zoon staan. Hij had veel verdriet om zijn zoon en was vaak geëmotioneerd als hij bij hem stond. Op de avond voor de uitvaart heb ik Pieter samen met Margriet en de kinderen in de kist gelegd. “Ik doe wel zijn benen,” zei Pieters zoon van vijf aandoenlijk, en hij greep de benen van zijn vader vast en liet ze niet meer los voor Pieter in de kist lag. Op de dag van de begrafenis kwam Pieters vader naar me toe en gaf me een hand. “Bedankt,” zei hij bewogen. Meer kon hij niet zeggen. ---------------------------------- Marjanne Staal is 47 jaar en werkt sinds een aantal jaren als zelfstandig uitvaartverzorgster in Zwolle. Ze is enthousiast over haar werk en vindt het mooi de ‘gewone’ en bijzondere voorvallen uit haar werk via dit weblog met anderen te kunnen delen. Ze hoopt op deze manier een bijdrage te kunnen leveren aan meer openheid omtrent alles rondom de dood en de uitvaart. Meer over haar manier van werken is te vinden op www.marjannestaal.nl. Terug naar archief...