Verschenen: 29-11-2001
HANS RADEMAKER, ONTWERPER VAN UITVAARTKISTEN
 De kist/kast
In 1993 maakte Hans Rademaker zijn eerste, eigen kist/kast: een boekenkast dat na zijn overlijden dienst zal doen als doodskist. Inmiddels is 'de doodskist die je midden in de kamer kan zetten zonder dat iemand het macaber zal vinden' populair in kleine kring en is-ie in meerdere Nederlandse huizen te vinden. Rademaker maakt echter ook nog andere uitvaartproducten. Sinds kort heeft hij ook een compagnon, René Fleur, en samen hebben ze het bedrijf 'Ibis productvernieuwers in uitvaart' opgericht.
Naam: Hans Rademaker
Leeftijd: 39
Beroep: ontwerper van uitvaartkisten
1. Hoe bent u in de uitvaartwereld terechtgekomen?
In 1993 heb ik mijn eigen doodkist/boekenkast ontworpen . Het was één van mijn eindexamenwerkstukken van de kunstacademie in Utrecht. De kist is ontstaan als reactie op de toen kille manier van afscheid nemen van overledenen. Ik wilde vooral de discussie aanwakkeren. Dat is - natuurlijk niet alleen door mij - aardig gelukt.
2. Wat zijn de mooie kanten van uw beroep?
Ik kan als mens echt iets voor anderen betekenen door ze keuzemogelijkheden aan te bieden, door humanere kisten en grafmonumenten te ontwerpen en te maken.
3. Als uw zoon of dochter laat weten de uitvaartwereld in te willen, wat zegt u dan?
Zeker doen. Het is een prachtig vak waarin je als mens veel van jezelf kunt leggen. Je krijgt ook veel terug van de mensen voor wie je werkt. Blijf echter goed opletten, laat je niet opslokken door alle gebeurtenissen. Zie evenwicht te vinden tussen te betrokken en onverschilligheid/zakelijkheid.
4. Wat zou u zijn geworden als u niet in dit vak terecht was gekomen?
Behalve kisten ontwerp en maak ik ook meubels. Als ik dat ook even buiten beschouwing laat, zou het wel iets in de buitenlucht zijn. Boswachter of ecologische boer.
5. Wat is uw mooiste ervaring?
In 1994 heb ik voor een mevrouw van 74 jaar eenzelfde kist /boekenkast als mijn eigen kist/kast gemaakt. Ik had met haar afgesproken dat ze in ieder geval één dag moest meehelpen. Dit om het haar kist te laten zijn. Op een dag kwam ze met de trein en haar vouwfiets uit Amersfoort naar de werkplaats om te helpen met schuren. We hebben ongeveer 2 uur geschuurd en 6 uur gepraat over het leven. Vorig jaar ben ik nog op haar 80ste verjaardagsfeest geweest. Ze is nog hartstikke fit.
6. Wat hoopt u nooit meer mee te maken?
Een uitvaartondernemer belde ons voor een draagbaar, hij vroeg naar de prijs en hoe dat dan ging met het transport. In mijn naïviteit zei ik: "Ze komen ze altijd halen." Dat was ook zo, maar mijn compagnon en ik hadden kort daarvoor afgesproken dat we onze kisten en draagbaren voortaan ook zouden bezorgen. Om zo dezelfde service te bieden als de grote kistenfabrieken. "Dank u voor de informatie," zei ze nog. "Ik bel u nog wel terug." Nooit meer iets van gehoord. Van mijn compagnon wel. Het is goed om met z'n tweeën een bedrijf te runnen, kun je elkaar bij de les houden.
7. De dood betekent voor mij…
Het einde van mijn leven. Ik geloof niet in een hiernamaals. Als ik overlijd is hoop ik wel dat iets van mijn gedachtegoed doorleeft in andere mensen. Het betekent voor mij ook dat als ik iets wil, dat ik dat nú moet doen, morgen kan het misschien niet meer. Mijn kist herinnert me daar wel eens aan.
Enkele producten van Ibis.
|
|
