Verschenen: 01-01-2007
WEBLOG VAN HEDY SUZANNE KUNST-VEGTER 1
 Kerst 2006
Donderdags voor het lange kerstweekend hebben we de traditionele jaarafsluiting met alle 23 medewerkers van de begraafplaats en hun partners. Dit jaar in het hoge noorden van het land voor een heus stamppotbuffet. Dat gaat er nog net lekker in voor het kerstweekend met allerhande exotische gerechten op het menu.
De gehele voorafgaande week was het een drukte van jewelste op de begraafplaats. In deze zachte maar donkere dagen voor kerst werkten nabestaanden met enorme ijver aan het ‘kerstproof’ maken van de graven. De armen geklemd om vorstelijke kerstbomen, enorme windlichten, uitpuilende zakken slingers, ballen, veelkleurige flikkerende lampjes, schitterende kerstbakken en zelfs stevig uit de kluiten gewassen pluche kerstmannen.
Uiteraard kon ik het niet laten om tussen alle werkdrukte door een wandeling te maken over de 30 ha tellende begraafplaats. Met stijgende verbazing aanschouwde ik de metamorfose. Een kleurig schouwspel en een geweldige lichtshow. Dat wel...
Meestal lukt het me goed om tijdens het werk niet aan mijn eigen overledenen te denken. Dat moet ook niet, want werk is werk. Liever neem ik daarvoor de rust en ruimte als ik alleen ben. Een gekoesterd moment stilstaan bij mijn overleden vader, grootouders, een vriend... En dan weer loslaten, weer over tot de orde van de dag. Dat vind ik fijn.
Zo heeft kennelijk ieder zijn eigen momenten en manieren om zijn overledenen te gedenken. Mijn man bijvoorbeeld zet elk jaar op de verjaardag van zijn overleden vader een altaartje op in huis. Hiervoor wordt met zorg een nieuwe extra mooie kaars aangeschaft en geplaatst bij het voor de gelegenheid opgepoetste fotolijstje. Een mooi bloemetje maakt alles af. De volgende dag is alles klaar en wordt het altaartje weer ontmanteld. Tot het volgende jaar, heel mooi en heel vertrouwd.
Maar goed, ik heb dat alles dus niet nodig. Ik hou het liever wat ingetogener... denk ik. Ondertussen voel ik al sinds enige tijd de twijfel steeds verder in me oprukken. Het werkt toch wel aanstekelijk, al die expressieve uitingen van rouw. Zou het toch heel misschien niet iets kunnen hebben? Zo’n mooi altaar, kaarsen, bloemen, kleuren... Dat onnozele gemijmer ook van mij, zo een beetje in stilte, wie doet tegenwoordig nog zoiets? Zo ratelen mijn gedachten door.
Ik kom pas tot rust als ik me in gedachten begeef naar het graf van m’n vader. Een knots van een verlichte kerstboom geklemd tussen mijn armen. Ik voel me wel wat onzeker, alsof ik iets doe wat niet bij me past. Maar, dat gaat vast snel over, zo redeneer ik alle spanningen weg.
Vanuit zijn graf blikt mijn vader mij al van verre verstoord tegemoet. Vertwijfeld kijk ik van hem naar de inmiddels behoorlijk zware boom in mijn armen. “Pap, dit is anders heel modern hoor,” roep ik hem nog tegen beter weten toe. Een vette lach verschijnt op zijn gezicht: “Je kent me toch meisje, doe maar gewoon.” Hij wenst me vrolijk kerstfeest. Over die boom is hij onverbiddelijk. Die moet weer mee.
----------------------------
Hedy Suzanne Kunst-Vegter is teamleider Sectie Begraafplaatsen van de stad Groningen. Ze heeft de leiding over veertien gemeentelijke begraafplaatsen in Groningen.
|
|
