Verschenen: 01-01-2007
WEBLOG VAN MARIELLE VAN HETEREN-VERKERK 1
 Koorddanser
Nieuw jaar, nieuwe start. Als ik iets heb mogen leren, juist het afgelopen jaar, is het wel om iedere dág als een nieuwe start, een nieuwe kans te zien.
Het was een jaar waarin ik vooral door mijn werk, maar ook in de familiesfeer en niet te vergeten via de media, gigantisch met mijn neus op het feit werd gedrukt dat een leven zomaar opeens afgelopen kan zijn, in een tijdsbestek van een aantal maanden, een aantal weken of dagen, of soms van het ene op het andere moment. Vooral die gevallen, waarbij de dood als een dief in de nacht komt, maken op mij telkens weer diepe indruk.
Hoewel ik dacht enig idee te hebben van het werk dat ik ging doen, besef ik nu, zo’n twee jaar later, dat je sommige gebeurtenissen niet vantevoren kunt bedenken en al helemaal niet wat het met jou als mens kan doen. Het is soms alsof je even meeloopt in de nachtmerrie van iemand anders, even mee mág lopen. Over het algemeen met zekere, vaste tred, in andere gevallen voel ik me wel eens een koorddanser. Een koorddanser die met één hand diegene vasthoudt bij wie de grond zojuist onder de voeten is weggeslagen en met de andere hand probeert het eigen evenwicht te bewaren. En toch telkens weer is dat evenwicht er, voortkomend uit het besef dat het niet míjn nachtmerrie is waarin ik me bevind, maar de nachtmerrie van een medemens.
Als men mij vraagt wat voor werk ik doe en vervolgens mijn enthousiaste antwoord hoort, zijn de reacties variërend van geďnteresseerd, verbaasd tot zelfs ronduit afwijzend. Hoewel men veelal dagelijks de krant leest en naar het nieuws kijkt, schijnt dat in sommige gevallen minder confronterend te zijn dan zomaar tegenover iemand te staan die bijna dagelijks met 'lijken' werkt.
Hoewel mijn werk regelmatig 'schokkende beelden' met zich meebrengt en ik daarbij keihard word geconfronteerd met de dood, blijft mijn grote vraag nog steeds wat er nu schokkender is, die onbekende dood die op ons allen loert, of juist het leven.
De dood immers wordt door de atheďsten gezien als het grote 'niets', door de gelovigen als de hemel (tenzij je natuurlijk 'in zonde' hebt geleefd, dan schijnt het een ander verhaal te zijn) en voor degenen die denken 'ik zie het vanzelf wat er al dan niet is', blijft het de ultieme verrassing.
Het leven daarentegen biedt ons in ieder geval de zekerheid dat er onder andere nog steeds oorlog is, natuurrampen zijn, kinderen ontvoerd en vermoord worden door zieke en ontspoorde geesten, verdwaasde ouders hun kinderen ombrengen, mensen sterven aan de meest akelige ziekten en het dierenleed, aangedaan door mensen, nog steeds onvoorstelbaar is.
Onlangs kreeg ik tijdens mijn werkzaamheden een klein stukje tekst onder ogen dat mij erg aansprak en persoonlijk raakte:
'Er is een wankel evenwicht dat leven heet, vastigheid komt later.'
En met deze woorden in gedachten stap ik het nieuwe jaar in, benieuwd welke uitdagingen er op mij wachten. Balancerend op het koord waarop ik mij bevind, met af en toe een wankeling, maar vol vertrouwen in dát wat leven heet.
--------------------
Mariëlle van Heteren-Verkerk (1964) is sinds maart 2005 werkzaam als overledenenverzorgster /mortuariummedewerkster. Haar werkzaamheden bestaan uit het geven van de laatste verzorging aan overledenen in ziekenhuizen, diverse zorginstellingen en in enkele gevallen bij de overledene thuis. Verder alle voorkomende mortuariumwerkzaamheden, waaronder het assisteren van politie en schouwarts ingeval van niet-natuurlijk overlijden en het opvangen en begeleiden van nabestaanden bij confrontatie en rouwbezoek.
|
|
