Verschenen: 15-11-2001
JOHAN KOENEN-OEL, ZELFSTANDIG UITVAARTONDERNEMER
 'De dood trekt mij al van kindsaf aan'
Liever een baan die misschien op de buitenwereld luguber overkomt, maar waar je jezelf goed bij voelt, dan een baan met aanzien waarbij je je niet op je gemak voelt. Aldus Johan Koenen-Oel, uitvaartondernemer in het Brabantse Den Dungen.
Naam: Johan Koenen-Oel
Leeftijd: 41
Beroep: zelfstandig uitvaartondernemer
1. Hoe bent u in de uitvaartbranche terechtgekomen?
Door puur toeval. Ik zat in de WAO en wilde weer wat gaan doen. De dood heeft mij van kindsaf aangetrokken. Ik wilde graag in de gezondheidszorg werken, maar mocht dat helaas niet van mijn ouders. Ik las een advertentie in de krant voor mortuariumbeheerder. Ik ben dat gaan doen, maar na een jaar of wat kwam het GAK en zei dat dit geen geschikte baan voor mij was - ik moest er mee stoppen. Ik ben toen als receptionist in een theater terechtgekomen. Een heel ander vak, maar ik had wel mooi de gelegenheid om zo enkele opleidingen te gaan volgen. Na het behalen van mijn diploma's ben ik voor mijzelf gaan werken als uitvaartondernemer. Terwijl ik in het theater werkte, heb ik ook als parttimer bij een uitvaartonderneming gewerkt.
2. Wat zijn de mooie kanten van uw beroep?
Het tot steun kunnen zijn van nabestaanden in een moeilijke tijd, en ervoor zorgdragen dat de uitvaart naar wens wordt uitgevoerd.
3. Als uw zoon of dochter laat weten de uitvaartwereld in te willen, wat zegt u dan?
Ik zou zeggen, áls het zou gebeuren (maar het gebeurt niet): doe wat je hart je ingeeft, alleen dan kun je goed functioneren. Liever een baan waar je jezelf goed bij voelt en wat misschien voor de buitenwereld luguber lijkt, dan een baan met aanzien waarbij je je niet op je gemak voelt.
4. Wat zou u zijn geworden als u niet in dit vak terecht was gekomen?
Dat is een hele moeilijke vraag. Ik weet het niet zo, wel in de zorgsector denk ik.
5. Wat is uw mooiste ervaring?
Er zijn vele mooie momenten in ons werk, iedere uitvaart is verschillend, maar wat ik heel mooi vond was een begrafenis van een jongen van 16 jaar. Zijn vrienden schouderden de baar (er was van tevoren geoefend), allen waren hetzelfde gekleed, in donkere lange kielen. Ze hebben de jongen tot aan het graf gedragen, terwijl er hele rustige muziek klonk, wat je bij jongeren niet snel verwacht.
Maar er zijn zoveel mooi herinneringen, als de nabestaanden er achteraf een tevreden gevoel bij hebben en het een plaats kunnen geven, is dat voor mij ook een mooi moment.
6. Wat hoopt u nooit meer mee te maken?
Dat is iets wat ik in mijn dienstverband heb meegemaakt. Men was een uitvaart vergeten door te geven aan de beheerder van het kerkhof, zodat er geen graf was gegraven. Een grove fout die ik zelf niet wil meemaken.
7. De dood betekent voor mij…
Rust. En werk waar ik mij in thuis voel.
Foto: Leo van Rossum
|
|
